Labels: recensie en racisme

Donderdag 3 maart woonden we met een aantal leden van schrijverscollectief Words of Colour de première bij van Us, (k)now in hetpaleis. Het tweede theaterstuk van Dalilla Hermans waarbij ze tienermeisjes van kleur samenbrengt voor een midweek ‘bosklassen afro style’, is een liefdesbrief aan onze innerlijke tiener, die weliswaar toekeek met enige jaloezie.

'De mannen die we oogstten' is een autobiografisch memoir oorspronkelijk uitgebracht in 2013 onder de titel Men We Reaped. Het werd in 2021 naar het Nederlands vertaald. De titel is afgeleid van een gedicht van Harriet Tubman, waarin dode mannen geoogst werden toen het tijd werd de gewassen binnen te halen.

In Race nemen een zwarte en een witte advocaat de verdediging op van een rijke, witte man. Hij wordt ervan beschuldigd een zwarte vrouw te hebben verkracht. En dan is er nog de zwarte stagiaire-advocate die haar eigen ideeën heeft over de beschuldigde. Race wil ons een les leren, maar leent een vlammend onderwerp als racisme zich daartoe?

In haar pas verschenen boek Racisme: Over wonden en veerkracht pleit Naima Charkaoui voor meer slachtoffercultuur. We moeten racisme blijven aanklagen, maar het valt haar op dat we het nooit over de ondersteuning van de slachtoffers hebben. Ze reikt handvatten aan om met de gevolgen om te gaan en focust op weerbaarheid en veerkracht.

Een fragment uit de inleiding.