[CULT critics/kunstkritiek] Als troost een verslaving wordt // Theaterrecensie TROOST van theatercollectief SIN

Wanneer was de laatste keer dat u iemand tegenkwam uit uw kindertijd? Een jeugdvriend uit een ver verleden die kwajongensverhalen en toekomstdromen met u deelde? Het overkomt Milla (Ikram Aoulad) en Jabaar (Junior Mthombeni), ooit samen opgegroeid in een achtergestelde wijk van de stad, nu gepokt, gemazeld en gevormd door het meedogenloze stadsleven. Ver van een blij weerzien gaat de theatervoorstelling ‘Troost’ van SIN en ’t Arsenaal over een gespannen vriendschap in een destructieve sfeer.

SIN is een vierkoppig gezelschap opgericht om het “gemis aan kleur in het Vlaamse theaterlandschap” mee op te lossen, “om te laten zien wat er onder de radar gebeurt”, en als “spreekbuis voor allochtone theatermakers”. Het is duidelijk dat hun muziektheater zijn scènes rechtstreeks uit de dagelijkse realiteit van de stad haalt. De aanwezigheid van de NoMoBS, hip-hop-jongens rechtstreeks uit de ‘blokken’ van het Antwerpse Kiel, doet hier nog een schep bovenop.

Het moeizame gesprek tussen de twee hoofdpersonages – zij: sluw, assertief en louche, hij: een slungel, naïef en verloren – voelt koud en warm tegelijk, surreëel en tergend herkenbaar, maar steeds realistisch, bevreemdend en onheilspellend. Op de scène brengen Ikram en Junior, in een overigens zeer goede vertolking, hun kinderherinneringen aan een harde en rauwe wereld tot leven. Ze vertellen hun verhalen over dode honden, blauwe plekken en gestolen juwelen niet rechtstreeks tegen elkaar, maar vaak in het ijle naar het publiek. Dat dient, als een ter plekke opgerichte volksjury, zelf te oordelen over waarheid en leugen.

Daarbij worden ze vergezeld van de als Afrikaanse krijgers uitgedoste NoMoBS die, met hun Engelse, Franse, Nederlandse en Arabische rap dienst doen als Grieks koor. Hun ritmische en bezwerende commentaar zet de rauwheid van de dialogen kracht bij. Tegelijk komt de energieke en opzwepende hiphop tussen de zware verhalen vaak als een welkome afwisseling. En toch wordt snel duidelijk dat deze gangsta’s de spanning steeds maar kort van de boog kunnen halen. De stroeve verhouding tussen de twee hoofdpersonages wordt er namelijk niet beter op, de spanning tussen beiden is vaak te snijden.

Het schrale decor draagt bij aan die grimmige sfeer. Een halfduistere scène met een ondersteboven gehangen pop, een stapel tv schermen, een draaitafel en een stuk of zes microfoons: meer is er niet nodig om het uncanny gevoel op te roepen waar dit stuk zo dankbaar gebruik van maakt. In de zaal zit een relatief gekleurd publiek. Geregeld kan men een speld horen vallen, maar soms laat men oorverdovend enthousiast van zich horen. Het minste dat er over ‘Troost’ gezegd kan worden, is dan ook dat het werkelijk een ervaring is. Deze narratieve mozaïek is een beklijvende voorstelling over een destructieve vriendschap, met een erg herkenbare ondertoon.

‘Troost’ is een voorstelling van SIN en ’t Arsenaal (i.s.m. Arenberg, MAF en GEN2020) en speelt nog in ’t Arsenaal op 2 maart.
 

>>>

Momenteel houdt Kif Kif een workshop kunstkritiek met freelancerecensent Wouter Hillaert. Zo wil Kif Kif mensen opleiden en wapenen om kritisch verslag uit te brengen van culturele evenementen. Elke twee weken krijgen de deelnemers de keuze uit twee voorstellingen/boeken/tentoonstellingen, schrijven ze daar een recensie over en geven ze elkaar feedback. De resultaten krijgt u hier op onze site. We bundelen ze samen in het dossier CULT Critics/Kunstkritiek. Deze week: THEATER