Het artikel lijkt opnieuw te bevestigen dat ondanks de 4 personen met een andere migratieachtergrond, een ‘allochtoon’ noodzakelijkerwijze een persoon is met Turkse of Maghrebijnse afkomst.
Het weekblad Knack presenteerde vandaag een lijst met ‘De 25 invloedrijkste allochtonen in België’. Het lijdt geen twijfel dat dit artikel vanuit een positieve insteek geschreven werd. En het gegeven dat een tijdschrift mensen met een migratieachtergrond positief onder de aandacht brengt is absoluut aan te moedigen. Meer van dat. Desalniettemin vind ik de woordkeuze ‘allochtoon’ weinig passend en van een andere tijd. Deze mensen zijn van hier en een heel aantal van hen hebben zelfs een ‘echte Vlaamse ouder’. Dus hoelang moeten we hen nog als van elders beschrijven?
Bovendien lijkt deze lijst me evenmin een representatieve afspiegeling van ‘invloedrijke’ personen met migratieachtergrond in België. De term allochtoon als ‘neutraal’ willen omschrijven, zoals in de intro van het artikel is daarom eerder misleidend. Tenslotte gaat het artikel voornamelijk over mensen in Vlaanderen en niet over vertegenwoordigers uit gans België. In het laatste geval hadden er meer Waalse en Brusselse koppen op de cover gestaan.
Niet dat de verkozen mensen het niet verdienen om op deze lijst te prijken. Het zijn stuk voor stuk sterke persoonlijkheden, die het maatschappelijke diversiteits-debat op één of andere manier mede een smoel hebben gegeven. Alleen vind ik het jammer dat, zoals de titel pretendeert, men niet gezocht heeft naar een manier om de etnische verscheidenheid in het diversiteitsdebat te tonen. Het artikel lijkt opnieuw te bevestigen dat ondanks de 4 personen met een andere migratieachtergrond, een ‘allochtoon’ noodzakelijkerwijze een persoon is met Turkse of Maghrebijnse afkomst. Dit terwijl Vlaanderen veel diverser is dan wat de cover van Knack laat uitschijnen. Vlaanderen kent immers vertegenwoordigers uit verschillende gemeenschappen die op het terrein en vaak onzichtbaar voor populaire media, bijdragen aan maatschappelijke reflecties. Ik ben ervan overtuigd dat als de media, de politiek en het academisch onderzoek meer aandacht zouden besteden aan die verscheidenheid, we een gans ander diversiteitsdebat zouden voeren. De gekende gemeenschappen veel minder geviseerd en gestigmatiseerd zouden worden, en het wij-zij-denken minder scherp onze geesten zou beheersen. Verder zou er misschien ook politiek meer aandacht gaan naar groeiende gemeenschappen die op dit moment jammer genoeg erg onzichtbaar zijn in de besluitvorming, de ambtenarij en de media. En dit ondanks het vele werk op het terrein bij tal van socio-culturele organisaties.
Een ander bedenking bij wat de titel van het artikel ons voorhoudt, is de stelling dat het om invloedrijke vertegenwoordigers uit België zou zijn. Als men werkelijk de moeite had gedaan om de invloedrijke gezichten op te lijsten uit gans België, dan hadden misschien ook de volgende personen een kans gemaakt om op de cover te staan:
• Hadjah Lahbib, presentatrice van het ‘RTBF journaal’.
• Özem Özlem, Parlementslid voor de PS
• Hassan Bousetta, Senator voor de PS
• Yolande Nimy, journaliste van ‘La Capitale’;
• Pierre Migisha, voormalig sportcommentator op RTL en momenteel politicus voor CDH;
• Marco Martiniello: Socioloog aan de universiteit van Luik en Directeur van CEDEM (Centre D’études de l’ethnicité et des Migrations).
Misschien moest het format en de vraag aan de jury, die de lijst samenstelde, duidelijker omschreven worden. Aanleiding van de publicatie is immers de herdenking van 50 jaar handelsakkoorden tussen België en Marokko enerzijds en België en Turkije anderzijds. De redactie had dan beter expliciet kunnen kiezen om zich op deze twee gemeenschappen te richten. Fair enough en begrijpelijk gezien de context van dit initiatief.
Tenslotte, hoop ik dat de media, ondanks mijn aantekeningen, deze mensen blijven opvoeren. Met de focus op hun inhoudelijke bijdrage en niet op de afkomst van hun voorouders. En dat de media, politiek en onderzoek niet blind blijven voor de nieuwe groepen die hier ook zijn en waarschijnlijk blijven. Daarenboven ben ik ervan overtuigd dat we op basis van 50 jaar Marokkaanse en Turkse migratie heel wat kunnen leren. En dat de kennis hierover de integratie van andere gemeenschappen in onze streek zou kunnen vergemakkelijken.
