Het is jammer om te moeten vaststellen hoe stroef er omgegaan wordt met het thema diversiteit.
“We zijn er ons van bewust dat diversiteit een gevoelig onderwerp is. Maar voor het spelprogramma dat De mol is hebben we maar twee criteria gehanteerd: de verhouding tussen mannen en vrouwen, en de geografische spreiding van de kandidaten. We wilden bijvoorbeeld niet dat het een Antwerpse mannenclub zou worden. Maar als je je bij de selectie te veel laat leiden door bijvoorbeeld factoren als afkomst of seksuele voorkeur, krijg je een compromisprogramma, en dat wil De mol niet zijn. Bovendien bestaat het risico dat je kandidaten een archetypisch profiel krijgen, en dat de kijker hun daden door die bril gaat zien”,aldus Vier-woordvoerder Kristof Demasure in de Standaard (1/02/2016) over De Mol en het gegeven dat alle deelnemers blank zijn.
Ik weet eigenlijk niet of de woordvoerder zelf goed beseft wat de draagwijdte is van zijn woorden, maar impliciet lijkt hij te suggereren dat alles wat van de blanke norm afwijkt, alleen maar zou kunnen leiden tot een minder kwaliteitsvolle compromisprogramma. Zolang men rekening houdt met een gelijke man-vrouw verhouding en een geografische spreiding dan creëert men een ‘normaal’ spelprogramma, maar van zodra er rekening gehouden wordt met andere criteria zoals etnische of seksuele diversiteit dan doet men aan liefdadigheidstelevisie en wordt er ingeboet op kwaliteit. Het werd dan wel geen Antwerpse mannen club, maar wel een exclusief blanke bedoening. Bovendien is bovenstaande redenering echt wel een slag in het gezicht van iedere persoon die zich kandidaat stelde maar afweek van de ‘blanke hetero norm’. Tenslotte is het een kromme redenering want als we zijn argumentatie doortrekken naar, laat ons zeggen, de arbeidsmarkt, dan zou teveel weerspiegeling ook kunnen leiden tot een compromis-arbeidsmarkt gestoeld op liefdadigheid die inboet op kwaliteit.
Het is jammer om te moeten vaststellen hoe stroef er omgegaan wordt met het thema diversiteit. Het thema zou eigenlijk helemaal niet gevoelig moeten zijn. Mensen met een andere huidskleur, afkomst of andere seksuele oriëntatie zijn heus niet veel anders dan de doorsnee (blanke) mensen. Je hebt ze in alle formaten, gemoedstypen en ideologieën. Door deze mensen weg te houden uit spelprogramma’s versterk je alleen maar de archetypische profielen. Om onze etnische bril af te kunnen zetten, hebben we net nood aan meer diversiteit in zoveel mogelijk tv-formats. Adil El Arbi en Danira Boukhkriss zijn heus geen uitzonderingen en vertegenwoordigen niet alle jongeren met een niet-Belgische achtergrond net zoals Ian Thomas of Joy Anna Thielemans alle Vlaamse jongeren vertegenwoordigen. Alleen als we meer diversiteit op de beeldbuis brengen zullen we in staat zijn om deze diversiteit te zien en niet langer dé gemeenschappen.
Niettemin werkt diversiteit in beide richtingen. Het is best mogelijk dat Vier niet genoeg potentiële kandidaten had om breder te diversifiëren. Ik wil dan ook een warme oproep doen aan alle leden van minderheidsgroepen om zich massaal in te schrijven voor spelprogramma’s en mee te werken aan een juistere beeldvorming. De bal ligt niet alleen in het kamp van mensen zoals Kristof Demasure.
