Doordat de gekleurde stemmen in staat zijn zichzelf etnisch te overstijgen, kunnen ze het nieuwe bindmiddel zijn in een maatschappij
Stromae deed op het Feest van de Franstalige Gemeenschap de 15.000 toeschouwers, de Brusselse politici en de opiniemakers op Twitter even opschrikken uit de waan van de dag. Tussen zijn liedjes door wisselde hij moeiteloos af tussen Frans en Nederlands en liet hij niet na om een politiek statement te maken: "In Brussel spreken we Frans én Vlaams, oké?"
Het valt me op dat die opmerkelijke stemmen in het maatschappelijke debat vandaag de dag gekleurde stemmen zijn. Mensen als Stromae, Vincent Kompany, Sidi Larbi Cherkaoui, Nabil Ben Yadir en anderen houden de samenleving een spiegel voor en inspireren tot een vernieuwende politieke gedachtewisseling. Opvallend ook dat de maatschappijkritiek opborrelt uit steden als Gent, Antwerpen of Brussel. Is het puur toeval dat de stemmen die een Kompany'ke doen, gekleurde stedelijke stemmen zijn?
Zo'n toevalstreffer is het niet. Als we kijken naar de huidige generatie trendsetters, dan kunnen we een zeker patroon vaststellen. Stromae, Kompany, Cherkaoui en Ben Yadir hebben allen met elkaar gemeen dat ze elementen uit verschillende werelden combineren. Allen zijn ze ook opgegroeid in multiculturele steden of grensgebieden waar de diversiteit welig tiert.
Door hun gelaagde identiteit kunnen ze nieuwe inzichten brengen. Ze sleuren geen puur Vlaams of Waals verleden met zich mee. Stromae vat de feestdag van de Franstalige Gemeenschap niet op als een exclusief Franstalig evenement, maar betrekt iedereen bij een historische herdenking. Net doordat de gekleurde stemmen in staat zijn om zichzelf etnisch te overstijgen, kunnen ze het nieuwe bindmiddel zijn in een maatschappij.
Revolte broeit
Daarnaast is de stad duidelijk het laboratorium waar de toekomst voorbereid wordt. Het is in steden dat er revolte broeit, verzet onder de vorm van Picnic The Streets in Brussel of een geefplein op de Dageraadplaats in Antwerpen. De stad biedt die kritische stemmen immers een natuurlijke biotoop voor vernieuwing. Politicoloog Benjamin Barber verwoordde het treffend: "Mensen komen naar steden omdat je er vrij kan zijn, je roots kan loslaten, je eigen identiteit kan opbouwen."
Deze gekleurde stedelijke stemmen zijn in zekere zin avant-gardisten. In militaire termen waren avant-gardisten elitesoldaten, die vooruit werden gestuurd om het terrein af te tasten en de koers te bepalen. Een soort verkenners dus.
De Stromae's en de Kompany's van deze wereld zien en weten meer dan de anderen, en met hun actie lopen ze vooruit op de politiek. Ik ben ervan overtuigd dat de stad de motor van verandering is en de vernieuwing van kleur zal komen. Dus moeten we deze stemmen koesteren. Trouwens, wit is ook een kleur.
