Het onderstrepen van het belang van de taal is een politiek statement, het is verworden tot een parameter om uitsluiting en discriminatie te verschonen
Een samenleving is altijd divers, tenminste als je ervan uitgaat dat elk individu uniek is. Een samenleving als optelsom van verschillende individuen die de dag kleuren. Elk individu is gelijkwaardig, kan beroep doen op dezelfde rechten, wordt onderworpen aan dezelfde plichten maar is toch verschillend. Je hebt individuen die complexloos door het leven gaan, zich van niets of niemand iets aantrekken en zonder schroom hun hartje luchten.
Maar je hebt ook mensen die geen vrede kunnen nemen met de noemer waarop ze geplaatst worden. Die enerzijds wel verklaren dat ze complexloos omgaan met hun niet-Vlaamse achtergrond zoals Zuhal Demir in haar Opinie-bijdrage in De Standaard op 27/01/2014 ('Ex-allochtoon'). Maar dan tegelijk misnoegd zijn om opgenomen te worden in een lijst van de meest invloedrijke allochtonen in ons land.
Dit lijkt me wel heel opmerkelijk van de politica die zich opwerpt als hét voorbeeld van perfecte inburgering, maar toch worstelt met het feit dat haar ouders het Nederlands niet machtig zijn (Terzake 27/01/2014). Aangezien het toch niet zo heel erg strookt met haar pleidooi voor een absoluut vanzelfsprekend beheersen van het Nederlands. Zuhal, ziet zichzelf als ex-Allochtoon.
Wie complexloos omgaat met zijn eigen achtergrond zal deze achtergrond als integraal deel aanvaarden van de eigen persoonlijkheid of identiteit. Ik vraag mij af in hoeverre zij - onbewust - niet eerder een excuus-allochtoon is om de taal-strijd en idealen van de Vlaamse Beweging tot in het absurde toe met hand en tand te verdedigen.
Niemand betwist het belang van de kennis van de taal. Het is in het belang van elke deelnemer van de samenleving om zich verstaanbaar te kunnen maken in de omgang met anderen. Het onderstrepen van het belang van de taal is een politiek statement, het is verworden tot een parameter om uitsluiting en discriminatie te verschonen.
Taal wordt thans gebruikt als ultieme barrière om jongeren een baan te ontzeggen, kandidaat-huurders af te wijzen en een archaïsche politieke benadering van de samenleving verder te zetten.
Zuhal gaat zelfs nog een stapje verder in haar opiniestuk met deze verschoning door te verwijzen naar de nog slechtere situatie in de landen van herkomst.
Hoor ik haar pleiten voor een status-quo voor wat betreft de uitsluitingsmechanismen omdat andere landen nog slechter scoren? Dat is - althans wat mij betreft - de echte rol van een excuus-allochtoon, het uiterlijke vertoon, het exemplarische.
Iemand die zichzelf, ongeacht herkomst, écht wil inzetten voor de samenleving streeft er naar om altijd béter te doen in plaats van wantoestanden te minimaliseren door een slechter voorbeeld aan te reiken.
De echte kracht van verandering zit hem juist in de onvermoeibare strijd om een betere en rechtvaardige samenleving na te streven gevrijwaard van elke vorm van discriminatie en niet in het arrogant berusten in de vaststelling dat we het toch beter doen dan de slechtste landen in het rijtje en er dus niet mag geklaagd worden...
