Soms horen we mensen zeggen ‘hm, hip hop, daar hou ik niet van, ik ga niet naar hen kijken’, maar als ze ons horen, vinden ze het wel goed [Big Samir & Aja Black]
‘Nuff Said omschrijft zichzelf als “een heerlijke bazaar tot de nok gevuld met soul, funk, comedy en literatuur. Met presentator Johan Petit en de kosmische roversbende van BRZZVLL als constante factoren. De rest elke maand opnieuw te ontdekken.”
Al acht seizoenen lang en nog nooit ben ik er geraakt. Schandalig. Maar dit eerste bezoek lost alle verwachtingen in: gezellig zoals een bazaar, een afwisselend programma vol toppers en op elkaar ingespeelde ‘constante factoren’.
In CC Berchem krijgen we prompt een stempel op onze hand gedrukt met de tekst ‘OK’. Dat is alvast een positief begin. De foyer zit afgeladen vol en er hangt een gezellig, sfeervol geroezemoes. Naast ons staat Wouter Deprez klaar om het podium te bestormen terwijl huisband Brzzvll alvast een jazzy intro speelt. MC Johan Petit verwelkomt iedereen op een ‘interplanetaire’ avond. Zo’n uitspraak kan de nieuwsgierigheid alleen maar prikkelen.
Wouter Deprez
West-Vlaming Wouter Deprez neemt ons mee naar zijn geboortestreek, waar hij vier keer per dag at bij zijn grootouders die verhalen vertelden over Wereldoorlog I, over zijn kinderlijke interpretatie van hamsteren, over zijn grootmoeder in wiens vel hij kon verdwijnen, over hoe onwennig het is om een ex-lief tegen te komen aan de pashokjes in een lingeriewinkel. Deze Wouter Deprez kan ik wel smaken. Hier vind ik hem veel grappiger dan in de voorstelling ‘Je zal alles worden’ die ik zag op Canvas.
The Reminders
Daarna is er ruimte voor muziek. The Reminders is de groep van koppel Big Samir en Aja Black. Een Brusselse Congolees en een Amerikaanse die ondertussen al tien jaar samen muziek maken. Als ik hen later op de avond even spreek, omschrijven ze hun genre als een mix tussen hip hop, soul en reggae. Die stijlen hoorden we ook in de vier totaal verschillende nummers die ze brachten. Maar ze durven meer aan en experimenteren af en toe met andere genres, zo kwam er later nog een cover van Sting aan bod. “Soms horen we mensen zeggen ‘hm, hip hop, daar hou ik niet van, ik ga niet naar hen kijken’, maar als ze ons horen, vinden ze het wel goed.”
Ze deelden al het podium met verschillende grote namen als Lauryn Hill en Snoop Dogg, maar gaan nu stilaan hun eigen weg. Van kleinere optredens als dit genieten ze met volle teugen. Ze geven ook toe dat ze overdonderd zijn door het enthousiasme en de energie die in de Antwerpse zaal hangt.
Wanneer ze nog eens in België te zien zijn, weten ze nog niet. Eerst gaan ze zich 30 dagen terugtrekken om hun derde album op te nemen. Maar hopelijk zien we hen verschijnen op een zomerfestival, want ik kon in elk geval al amper blijven stilzitten.
Ish Ait Hamou
Na de lachsalvo’s bij Wouter Deprez en de dansenergie bij The Reminders was het in het tweede deel tijd voor wat rust. Creatieve duizendpoot Ish Ait Hamou vertelt anekdotes die illustreren hoe hij als kind de multiculturele samenleving heeft ervaren. En hoe hij als kind al verhaaltjes schreef. Maar wat me vooral is bijgebleven is zijn antwoord op de vraag van journalisten naar het waarom van dit boek: “Waarom niet? Het is niet omdat ik een danser ben, dat ik niets anders zou kunnen doen.” Ish gaat daarmee voorbij aan het hokjesdenken en dat maakt me nieuwsgierig naar zijn boek.
Tom Rhodes
De humor van Amerikaanse stand-upcomedian Tom Rhodes sloeg bij sommige mensen niet helemaal aan. Hij trok de interculturele kaart door te verwijzen naar zijn afkomst als Argentijnse Amerikaan, getrouwd met een Aziatische Nederlandse. Mijn favoriete uitspraak van Rhodes: “mix the races, then we can hate someone for the people they actually are.” Maar ondanks deze focus en de taalgrappen – over Antwerpen onder andere – was zijn humor soms iets te plat en zijn verhaal iets te onsamenhangend naar mijn smaak.
In zijn bindteksten verweeft Johan Petit een verrassingsact voor de saxofonist die vader is geworden. En al lijkt dat triviaal, het is tekenend, want het toont hoe verbonden ze onderling zijn en hoeveel plezier ze erin hebben om samen te werken en daar te staan. En dat voel je ook als toeschouwer.
Bij ‘Nuff Said is er geen grens tussen publiek en artiest. Het podium is net hoog genoeg zodat iedereen kan zien, maar laag en dicht genoeg om geen afstand te creëren. De artiesten staan achteraf ook nog na te praten aan de toog. Het publiek zelf is ook heel divers. En zoals een van de toehoorders zei: “CC Berchem is waarschijnlijk het enige culturele centrum dat zo’n diversiteit aan mensen kan bereiken”. Een pluim dus voor CC Berchem. En voor ‘Nuff Said natuurlijk. Want samen creëren ze verbondenheid, stimuleren ze contact en brengen ze zo mensen dichter bij elkaar.
De stempel was al wat vervaagd toen ik thuis kwam, maar ‘Nuff Said was voor mij dik ok. Hier zien ze mij terug.
Meer weten?
• http://www.nuffsaid.be/
• http://www.wouterdeprez.be/#/home
• http://www.theremindersmusic.com/
• http://www.ishaithamou.com/
• http://www.kifkif.be/cult/ish-quotes-op-nuff-said-deze-week-interview-m…
• http://www.tomrhodes.net/
[Foto's: http://www.nisranazouaghe.com/]
Wouter Deprez
Johan Petit
Ish Ait Hamou
Ish Ait Hamou
Tom Rhodes
