Ook bij de filmblog van Kif Kif is er geen ontsnappen aan de dankbare gewoonte om terug te blikken op het afgelopen jaar. Het jaar waarin de Belgische films records verpulveren, maar ook van de Latijns-Amerikaanse cinema, met prijzen in Berlijn, Venetië, Rotterdam, Gent en elders. Een jaar met geweldige films van overal in de wereld, films die ons deden nadenken over vluchtelingen, terreur, en andere maatschappelijke thema’s en die uiteenlopende perspectieven bieden op hedendaagse kwesties. Kif Kif koos een handvol films die we dit jaar met bewondering hebben bekeken. Volgorde is alleszins van geen belang in deze selectie.
La Obra del Siglo
“Het Project van de Eeuw”, een meedogenloze confrontatie tussen de titanische ambities van de Cubaanse revolutie en het pijnlijke tekortschieten in het realiseren van de droom. Een unieke mengeling van fictie en non-fictie: de fictie (de wrijvingen tussen drie generaties Cubaanse mannen) lijkt realistischer dan de non-fictie van de communistische propaganda. Meer dan verdiende Tiger Award in Rotterdam.
Foxcatcher
Een film met een rijk spanningsveld en drie van de psychologisch meest interessante personages van 2015. Een intrigerende studie van machtsverhoudingen, (on)eerlijkheid, (gebrek aan) leiderschap en familieliefde.
El Club
Een keiharde aanklacht tegen de misdaden van de katholieke kerk. Expliciet en rauw. Narratief gedurfd en audiovisueel coherent. Geen aangename vertelling, zeker voor wie gewend is aan subtielere verwijzingen naar maatschappelijke kwesties in de kunsten.
Dheepan
Een gelaagde en aangrijpende vertelling over een gevluchte Sri Lankaanse ex-soldaat en zijn inspanningen om zichzelf te vinden in de ruwere hoeken van Frankrijk. Een film met plotwendingen die de meeste critici deden afhaken terwijl anderen precies daarin de meest menselijke kanten van het verhaal zagen. De prestatie van hoofdacteur Jesuthasan Anthonythasan mag gerust naast die van Martha Canga Antonio (Black) worden vermeld als de acteerrevelatie van het jaar.
The Look of Silence
De opvolger van Joshua Oppenheimers The Act of Killing bewees dat een sequel (zelfs die van een documentaire) ook een topfilm kan worden. De confrontatie tussen daders en slachtoffers van de massamoorden in Indonesië, geeft ons uiterst waardevolle inzichten over schuld, straffeloosheid en schaamteloosheid. Een onmisbare film.
Briser le silence
In de film komen persoonlijke getuigenissen naar voren over de Riffijnse opstand van 1958-59. Gewone mensen vertellen hun verhaal over wat zij meemaakten na de onafhankelijkheid van Marokko in 1956. De bevolking van de Rif kantte zich tegen de centralistische Marokkaanse politiek die het gebied begon te marginaliseren en isoleren op zowel politiek als sociaal-economisch vlak. Het democratisch gezinde noorden werd na de onafhankelijkheid gecertificeerd als anti-monarchistisch en separatistisch. Briser le silence weet iets bloot te leggen wat al die tijd ondenkbaar was, en daarom de moeite waard om te gaan kijken.
Charlie’s Country
Het leven van de Aboriginal Charlie – gespeeld door David Gulpilil – zwengelt tussen twee werelden; de inheemse tradities en de moderne wereld. De overgang tussen de twee culturen lijkt voor de inheemse populatie een zware tol te hebben geeist, men is niet gespaard gebleven van armoede en alcoholisme waar de meerderheid van aboriginals mee te kampen heeft. Ondanks het beladen thema wordt de film verlicht met humor, in het bijzonder wanneer de ‘whitefellas’ wetten die toegepast worden op de inheemse gebruiken in het belachelijke worden getrokken.
Timbuktu
Timbuktu is een verbluffende film die de kijker bewust maakt van de impact van de jihadisten op de lokale bevolking in Mali. Bovendien zijn er door de opmerkelijke en adembenemende visuele schoonheid van Timbuktu genoeg redenen om de film in de kijker te zetten.
No Man is an Island
De documentaire neemt het publiek mee in de reis van twee jonge mensen die in het verlangen naar een veilig oord hun eigen leven op het spel zetten.‘No man is an island’ schippert tussen onzekerheid en onveiligheid, tussen eenzaamheid en leegte. Gecombineerd met krachtige beelden verstrengelt de regisseur op subtiele wijze twee afzonderlijke, maar nauw verwante verhalen.
Dear White People
De jonge regisseur kaart raciale kwesties aan, de strijd voor gelijkwaardigheid en gelijke rechten. Geen onbekend thema, maar een die nog steeds nodig is. De film is een scherpzinnige komedie waarin bijna poëtisch gereageerd wordt op racistisch gedrag en ‘White Privilege’ in vraag wordt gesteld.
>>> Lees meer filmnieuws en recensies op Kif Kif Filmblog
