Rafeef Ziadah (36) is een Palestijnse spoken word artiest en activiste. Ondanks dat ze nog nooit haar moederland Palestina heeft gezien, is haar passie en verlangen de vrijheid van haar landelijk erfgoed. Niets verrassend voor zij die haar al kennen. De meeste van haar gedichten weerspiegelen namelijk haar frustratie en verdriet om de palestijnse strijd tegen de bezetting
“Kijk, het is inderdaad vreemd voor ons Palestijnse vluchtelingen omdat we niet in Palestina hebben geleefd", verklaard Rafeef. "Maar Palestina heeft altijd al in ons geleefd”
Ziadah zelf is geboren in Beirut, en daarbij de 3e generatie vluchtelingen van haar familie. Sommige van haar eerste jeugdherinneringen zijn de bombardementen op Beirut in 1982.
“Na die periode verliet mijn familie Libanon en werden wij deel van de vele staatloze Palestijnen die voortdurend van land naar land migreerden. Uiteindelijk ben ik een lange tijd in Canada gebleven om mijn studies in Politieke wetenschappen verder te zetten. In 2011 ben ik verhuisd naar Londen om aan mijn post-doctoraat te werken."
Palestina zelf heeft ze nog nooit bezocht, maar ze heeft wel nog de diepgewortelde herinneringen die ze meekreeg van haar ouders:
“De meeste mensen in ballingschap missen een plek die ze kennen. Wij missen een plek die we niet kennen. We missen een plek waarover we gewoon horen en waarover ons werd verteld dat het onze thuis is. En het is het vasthouden aan de idee dat we een thuis hebben waarnaar we zullen terugkeren, dat ervoor zorgt dat ik zo toegeweid ben in wat ik doe. Dat is waaraan ik mij probeer te houden in mijn werk en in al mijn gedichten.”
Hoewel Ziadah al op zeer jonge leeftijd begon met schrijven, was haar eerste publieke optreden pas in 2004 tijdens haar studies aan de York universiteit in Toronto. De aanleiding hiervan was een creatieve opdracht. Tijdens een demonstratie, kregen de studenten de opdracht zich in te leven in de rol van Israëlische soldaten en Palestijnse burgers.
“Ik vertikte het een Israëlische soldaat te zijn en nam de rol van een Palestijnse burger die op de grond lag. Een Zionist kwam naar mij toe, schopte mij in de buik en zei: “Je verdient het om verkracht te worden voor je terroristische kinderen baart.”
Ze geeft toe dat ze op dat moment diepe woede- en haatgevoelens had jegens de jongeman.
“Maar de enige manier voor mij om te reageren was om terug te schrijven. Het resulterende