Lieve Moussa

Lieve Moussa,

Elke dag is het feest wanneer mijn dochtertje jou in de ochtend uit het bedje tilt. En soms, heel soms, mag je zelfs bij haar slapen. Dat vindt ze geweldig, ook al leg ik je in de loop van de nacht terug in je eigen bedje. Ik geef haar dan een kus op het hoofd, en jou ook, want ik weet hoe leuk ze dat zou vinden. 

Dan zegt mijn dochtertje tegen mij: “Omaatje, zorg jij even voor Moussa? Ik moet nu naar school.” 
Nadien controleert ze nauwgezet of ik je luier wel heb ververst. Gelukkig is dat niet steeds nodig, er zijn dagen dat die droog blijft omdat ik het vergat.

Ze geeft je dikwijls eten, terwijl we beiden weten dat het zuigflesje eigenlijk leeg is. Nadien veegt ze je mondje af. Ooit hadden we een tutje voor jou, die perfect in dat mondje paste. Maar dat verstopte ik, omdat ze er twee jaar geleden zelf nog op kauwde. Nu ben ik het effectief kwijt.

Bij het avondeten krijg ook jij een bordje, soms ligt er een erwtje op, dan weer een aardappeltje. Wanneer ik “toevallig” even niet kijk, heb je die flink opgegeten. Ik ben dan steeds heel trots op jou.

Mijn dochtertje kleedt je graag, en de meeste kleertjes zijn te groot. Het zijn die van haar, van toen ze zelf nog een baby'tje was. Ik voel me telkens nostalgisch als ik het broekje met de blauwe kikkers om je beentjes zie. Ze wast je, ze schminkt je, ze knuffelt je en troost je. Dat laatste doet ze meestal nadat ze jou per ongeluk op de grond laat vallen. Misschien wordt het wel tijd dat je haar vertelt dat het wat griezelig is, wanneer ze je in de lucht gooit …

Ze geniet er zo van wanneer je jarig bent, dat is meermaals per week. Dan maken we slingers, bakken we taart (die eigenlijk niet echt is) en zingen we liedjes. Ze neemt jouw verjaardagen zeer serieus, en vraagt zich luidop af waarom er geen echte taart op tafel staat.

Soms zingt ze zachtjes in je oor, lieve zachte liedjes. Een hele wereld in de zetel, onder een dekentje, alles eromheen bestaat dan even niet meer.

Ze neemt je zo graag mee, en toont je dan trots aan iedereen die ze tegenkomt: 
“Dit is Moussa, dit is mijn baby!”
Soms vergeet ze je ook thuis, en dan heeft ze altijd een reden waarom dat die dag nu net niet zo erg was.

De meeste mensen zijn enthousiast wanneer ze jou mogen ontmoeten, ze vragen dan hoe oud je bent, en of je al naar school gaat.

Soms komen er ook andere reacties …

Zo werd mij ook gevraagd waarom jij bruin bent, alsof het de meest ongepaste keuze is voor een pop. 

Er werd eens aan mijn dochtertje gevraagd: “Moussa? Wat is dat voor een naam, die draagt hopelijk toch geen abaya?”
Ik loog tegen haar, en zei dat ik niet weet wat een abaya is.

Er werd ook een keer geroepen: “Hey, dat is een n….!” 
Ik heb de persoon een halt toegeroepen voor die het volledige woord kon uitspreken.

Een andere keer werd “Hey, waarom is dat een n….!” geroepen. 
Ik heb de persoon weer een halt toegeroepen voor die het volledige woord kon uitspreken.

Ik heb beslist om een plan te maken voor als er nog eens zo iets gebeurt.

Ik zal dan vragen waarom die persoon voor diens eigen huidskleur gekozen heeft. 

Ik zal luidop en beheerst vragen wat er mis is met een abaya, en met de naam Moussa. En ik zal trots uitleggen wat een abaya is.

Ik zal luidop zeggen dat het niet aan jou ligt maar aan de persoon. Ik zal uitleggen aan mijn dochtertje dat melanine jou beschermt tegen de zon. 
En over huidskleuren praten, zowel die van haar als die van jou als die van mij.

En ik zal haar meegeven dat ook Grote Mensen soms gemene dingen kunnen zeggen. 

Ik zal proberen om op al haar vragen te antwoorden, zodat een kind van vier ze zeker kan begrijpen.

Ik zal niet meer twijfelen vanbinnen, wanneer ze vraagt of je nog eens mee op uitstap mag.

En ik zal doen wat zij altijd doet. Ik zal zachtjes in jullie oren zingen, lieve zachte liedjes. Een hele wereld in de zetel, onder een dekentje, zodat alles eromheen even niet meer bestaat.

Liefs,

Je omaatje