19 april 2024
Gisteravond vertrok ik uit het kamp. De grote weg die het kamp in twee verdeelt, was afgesloten door de politie. Om op de parking van de Auchan [supermarkt, red.] te geraken, moest ik een serieuze omweg volgen. Ik had afgesproken met vrienden om een basispakket voedsel op te halen. Zij hadden slecht nieuws: er werd een persoon op de vlucht aangereden door een auto en hij overleed later aan zijn verwondingen.
De hekken dwingen mensen de drukke weg over te steken, want er is geen enkele andere manier om van het ene deel van het kamp naar het andere te geraken. Voor dieren worden op dit soort plekken vaak veilige oversteekplaatsen gemaakt. Voor mensen op de vlucht weigert men dit
Gevoelens van woede, frustratie en onmacht gingen door me heen. We hadden het met velen al lang voorspeld. De hekken dwingen mensen die drukke weg over te steken, want er is geen enkele andere manier om van het ene deel van het kamp naar het andere te geraken. Voor dieren worden op dit soort plekken vaak veilige oversteekplaatsen gemaakt. Voor mensen op de vlucht weigert men dit.
27 april 2024
Vandaag koud weer en regen in het kamp. Veel mensen kwamen helemaal doorweekt terug van een mislukte try [mensen op de vlucht die de oversteek naar het VK proberen te maken, noemen dit on try gaan, red.] Ze vertelden me verschrikkelijke verhalen over de politie.
Tijdens een volgende verdeling van powerbanks, waren mensen kwaad: “We hebben honger, je kan ons niet laten wachten in de regen.” Ze hebben gelijk, maar ik heb spijtig genoeg maar twee handen. Ik kan onmogelijk twee verdelingen op hetzelfde moment doen, al zou ik het liever anders zien.
Het was de voorlaatste keer dat ik powerbanks verdeelde: 25 mensen kwamen er een ophalen en minstens evenveel mensen wilden zich registreren, maar dat is niet meer mogelijk, want ik stop ermee. Er was frustratie en onbegrip. Heel even dacht ik: “Misschien moet ik toch doorgaan”. Tegelijk wist ik dat ik het vele werk voorlopig niet meer kon opbrengen.
Ik verdeelde vandaag ook een kleine 200 voedselpakketten. Het was erg druk in het kamp, want het waren “try-dagen en nachten”.
Plots stond er een man voor mij. Hij was doorweekt en had droge kleren nodig. Het was overduidelijk dat hij het koud had. Ik kon niet helpen, want ik had geen kledij. “Sorry, mister, no way”. Er kwam ook een mama die een slaapzak vroeg voor haar zoon van vier. “Sorry, miss, no way”, moest ik ook hierop antwoorden.
Op zo’n moment wilde ik dat de politici, die met hun verschrikkelijke migratiebeleid mensen in deze situatie duwen, naast me stonden. Beslissingen nemen vanuit een ivoren toren is gemakkelijk. Met je voeten in de modder mensen recht in het gezicht nee moeten zeggen is iets volledig anders.
19 mei 2024
Op het moment dat ik terug bij mijn auto op de verdelingsplek arriveerde, kwam er een man aangelopen: “My friend needs help”. Hij wees naar een jongeman, die met bebloede hand in een doek gewikkeld, een beetje verderop stond. Bij het koken had hij een stuk van zijn vinger afgesneden. Er werd al even gewacht op een ambulance die niet leek te komen. Volgens het veiligheidsprotocol moet die namelijk altijd eerst toestemming hebben van de politie voor ze naar het kamp mogen komen, aangezien de politie er altijd bij moet zijn. “Can you wait with us and help us when they arrive?” Het wachten duurde meer dan veertig minuten…
Volgens het veiligheidsprotocol moet een ambulance altijd eerst toestemming hebben van de politie voor ze naar het kamp mogen komen, aangezien de politie er altijd bij moet zijn
De ambulance kwam inderdaad met politiebegeleiding. “Nous sommes déjà passés et vous n’avez pas donné un signal”, zei een agent die samen met vijf collega’s uit een anonieme wagen stapte. "Ik ken de anonieme auto’s van de Duinkerkse politie niet", was mijn antwoord. In geen tijd stonden er achttien (!) politieagenten rond ons, samen met de ambulance. De jongeman werd naar de ziekenwagen geleid. Zijn vrienden vroegen stilletjes of zoveel politie wel veilig was voor hen. Ik stelde voor dat ze vertrokken en ik beloofde bij hun vriend te blijven tot er meer info was. De agenten lieten hen vertrekken.
De verplegers spraken enkel Frans dus de vertaling ging via mij. Ik gebruikte Google Translate om met de jongeman zelf te communiceren terwijl hij eerste hulp kreeg. Hij had duidelijk zeer veel pijn. De verplegers vertelden dat hij naar Rijsel zou worden gebracht. De jongeman schrok: “Hoe kom ik hier dan terug vannacht?”. Kan hij echt niet in een ziekenhuis dichterbij terecht? De specialisten voor afgesneden vingers blijken enkel in Rijsel te zitten... De politie beloofde dat hij de nacht in het ziekenhuis mocht doorbrengen. Hij vroeg: “En morgen?”. Zijn telefoon bleek plat, vandaar zijn grote bezorgdheid. Gelukkig zaten er nog enkele reserve-powerbanks in mijn auto en kon ik hem er één geven.
Zodra de politie en de ambulance vertrokken waren, kwamen de vrienden van de gekwetste jongen terug. We wisselden telefoonnummers uit en ze beloofden me op de hoogte te houden. In de auto op weg naar huis bedacht ik hoe dat moet zijn: serieus gewond, niet weten en begrijpen wat ze met jou zullen doen, omsingeld door zoveel politie. Ik, als witte vrouw met papieren, voelde me al geïntimideerd. Hoe moest dat dan zijn als jongeman van kleur zonder papieren?
20 juni 2024
Vandaag was het Wereldvluchtelingendag, en net vandaag was er een ontruiming voor mensen op de vlucht in Duinkerke. Tenten werden kapotgemaakt, persoonlijke spullen werden in beslag genomen, mensen werden opgejaagd.
Torens van betonblokken, prikkeldraad, kilometerslange hekken, miljoenen euro’s aan grensbewaking, grof politiegeweld, illegale pushbacks. Het houdt mensen op de vlucht niet tegen. Het toont enkel ons onmenselijk beleid. Het staat symbool voor hoe ver we als samenleving zijn afgegleden. We need safe passage!
Britse fascisten hadden via een crowdfunding genoeg geld ingezameld om met verschillende auto’s af te komen en minstens een week te ‘jagen’ op mensen op de vlucht
18 juli 2024
Opnieuw stierf vannacht een mens bij een poging om de Noordzee over te steken. Iemand met dromen, met vrienden en familie, vermoord door het mensonwaardige en onrechtvaardige beleid. Asiel aanvragen in een land dat je zelf kiest is een recht. Wie dat recht wil claimen in het Verenigd Koninkrijk moet de levensgevaarlijke oversteek maken, want er is geen andere optie…
10 augustus 2024
Vanaf morgen plannen Britse extreemrechtse fascisten aanvallen op mensen op de vlucht langs de Noord-Franse kust. Ze lanceerden daarvoor de voorbije weken een oproep via sociale media en organiseerden daarnaast een crowdfunding om logement en andere kosten te betalen. Ze hadden genoeg ingezameld om met verschillende auto’s af te komen en minstens een week te ‘jagen’. Letterlijk, jagen op mensen op de vlucht. Utopia, een vrijwilligersorganisatie die mensen op de vlucht onder andere op de stranden ondersteunt, kwam al een verkenningsgroep tegen. Echt agressief en heel intimiderend.
Ik heb er geen idee van of de politie op de hoogte is van de geplande acties door deze Britse fascisten. Wat ik wel weet is dat de politie op de Noord-Franse stranden exact doet wat die extreemrechtse groeperingen willen doen: mensen op de vlucht opjagen en dat met veel geweld.
15 september 2024
Een prachtige zonsondergang gisteravond. Met het verdwijnen van de zon, kwamen de kilte en de koude. Ook voor de honderden mensen op de vlucht, wachtend op de Noord-Franse stranden.
Gisteravond en vannacht probeerden honderden mensen de oversteek te maken. Acht mensen op de vlucht overleefden hun poging niet, zij stierven vannacht in de Noordzee, op een goede 100 kilometer van Gent.
Acht streepjes in die dodelijke statistieken. Pas geleden nog waren het veertien mensen op de vlucht, vooral vrouwen en kinderen, die in de Noordzee overleden. Even was daar (media-)aandacht voor. Is acht mensen genoeg om ons (opnieuw) wakker te schudden of moeten er nog meer mensen sterven?
Waar blijft de grote verontwaardiging? De veroordeling van het systeem? Er is geen twijfel mogelijk: deze mensen stierven door beleidskeuzes. Mensen zoals jij en ik, met dromen, plannen, vrienden en familie.
6 oktober 2024
Gisteren stierven vier mensen op de vlucht. De media slaagden erin het woord “mensen” niet te gebruiken. Dat lijkt onschuldig, maar dat is het niet. De woordkeuze van de media ondersteunt de ontmenselijking van mensen op de vlucht. Media, kies jullie woorden zorgvuldiger!
Over de auteur:
Saar Depuydt trekt elke maand naar de geïmproviseerde vluchtelingenkampen vlakbij Duinkerke. Wil je haar en anderen die zich inzetten voor mensen op de vlucht, ondersteuning bieden? Kijk dan eens op haar facebookprofiel wat je kan doen om te helpen.
Noa Vermeerschen (2002) studeert sociaal werk aan de Universiteit Gent. Ze koos voor deze studie omdat ze zich wil inzetten voor een rechtvaardige samenleving waarin mensenrechten verwezenlijkt worden. Een stage bij Kif Kif past dan ook mooi binnen deze ambitie.
