Die ene stempel op je borst, was je toegangsticket tot het welvarende Europa waar jij je voorgoed zou nestelen.
Lieve papa,
Exact 50 jaar geleden nam jij een risico dat de rest jouw leven en dat van ons zou bepalen.
Die ene stempel op je borst, was je toegangsticket tot het welvarende Europa waar jij je voorgoed zou nestelen.
Je engageerde je om als ongeschoolde arbeider te werken in de ondergrondse mijnen in Waterschei. Je was sterk, onbevreesd ...en je ging een mooie toekomst tegemoet. In Marokko had je op dat moment niets te zoeken. Je groeide op als wees en had geen broers en zussen.
Na zeven jaar in de mijnen gewerkt te hebben, besefte je dat dit je gezondheid kon schaden en zocht je ander en ‘beter’ werk. Je werd asbestverwijderaar. Niets deed vermoeden dat ook dit werk je nefast zou worden in de toekomst. Toen je omwille van herstructureringen niet meer in dat bedrijf kon blijven werken, heb je - in tegenstelling tot onze jeugd vandaag - weer snel werk gevonden. Daar hamerde je altijd op. Want werkloos zijn is geen optie voor een vader van 8 kinderen. Bij Fina olieraffinaderij kon je pekputten en –tanken reinigen. Daar zagen ze je graag komen, want jij was een harde en oprechte werker. Een beetje een naïeveling waar menig collega-autochtoon je zo ver kon krijgen dat je ook zijn werk deed. Je deed het gewoon zonder erbij stil te staan. Uit medelijden en uit collegialiteit. Je was mooi van inborst en deed geen vlieg kwaad. Je behulpzaamheid kende geen grenzen.
“Salaam, BA!”. Wanneer ik hem de gebruikelijke 4 kussen geef, hoor ik het gepiep en geronkel dat uit zijn longen komt. Hij lijdt aan een chronisch obstructieve longziekte met 55% longcapaciteit. “Salam, a benti (mijn dochter)”. Zijn ogen glinsteren wanneer hij zijn kinderen ziet. Hij is trots op zijn kinderen. Zij mogen zich rekenen onder de ambtenarij, boekhouders en zelfstandigen en knappen het vuile werk niet op. Dat heeft hij al gedaan voor ons…
Papa, we zijn trots op je. Dit is op zijn zachtst uitgedrukt, want woorden schieten tekort.
