Het is echt opnieuw vanaf nul beginnen en mijn verleden loslaten. Ik moet verder.
Jomeh is 20 jaar oud. Helemaal alleen is hij op zijn vijftiende gevlucht uit Afghanistan. Toen hij in België aankwam kende hij de taal noch de mensen en de cultuur. Nu werkt hij bij Werkhaven vzw. Daar kreeg ik zijn aangrijpend verhaal te horen.
Kif Kif: Hoe bent u in België beland?
Jomeh: Toen ik onderweg was wist ik niet dat ik in België zou belanden. Ik wou gewoon weg van Afghanistan en heb alles achtergelaten. Ik vertrok alleen, zonder vrienden of familie. Bij het vertrek in Afghanistan vertrokken er niet zoveel mensen samen met mij maar onderweg kwamen er meer en meer bij zodat we soms in een vrachtwagen zaten met wel honderd man. Ik kende niemand en de communicatie verliep erg moeilijk omdat we allemaal vanuit verschillende landen kwamen. 40 dagen was ik onderweg. Ik weet zelfs niet langs welke landen we reden. We werden op één plaats afgezet en dan weer opgehaald door iemand anders. Ik heb ook meer dan 48 uur moeten wandelen. Mijn schoenen waren volledig kapot.
Kif Kif: Hoe zag je leven eruit in Afghanistan?
Jomeh: Als kind was mijn leven goed. Ik ging gewoon naar school en mijn vader was lasser. Maar voor ik moest vluchten was het echt onleefbaar geworden. De Taliban had mijn vader opgepakt en wij wisten niet waar hij werd vastgehouden. Met de hele familie hebben we hem gezocht. Ik was 15 jaar oud toen ik wegvluchtte.
Kif Kif: Hoe waren de eerste maanden in België?
Jomeh: De eerste twee weken was ik op zoek naar een asielcentrum of naar de politie die me naar een asielcentrum kon brengen. Ik liep echt verloren want ik kon geen enkele van de talen spreken: geen Frans, geen Nederlands, geen Duits. Ik verbleef toen in een station in Brussel totdat de politie mij meenam en naar een asielcentrum in Brussel bracht. Daar ben ik twee maanden gebleven tot ze me overplaatsten naar een asielcentrum in Limburg. Daarna ben ik verhuisd naar Oelegem om uiteindelijk in Antwerpen te belanden. Toen ik hier aankwam kon ik mij moeilijk inbeelden hoe mijn toekomst er zou uitzien. Alles was moeilijk maar het leven in België is voor mij beter dan in Afghanistan. Nu woon ik zelfstandig en werk ik al bijna 3 jaar. Toen ik voor het eerst een verblijfsvergunning kreeg voor 1 jaar schreef ik me in op school om de taal te leren. Nu kan ik al een beetje Nederlands praten.
Kif Kif: U bent hier alleen aangekomen in België. Hebt u nog contact met uw familie of vrienden in Afghanistan?
Jomeh: Ik heb nog contact maar dat contact is niet genoeg. Ik mis mijn familie verschrikkelijk hard. Mijn vader is gestorven en mijn moeder is nu met een andere man getrouwd. Mijn broer wil mijn moeder niet meer zien. Voor mij is het moeilijk om apart contact te onderhouden met iedereen. Ik ben nu 20 jaar oud en mijn haar is wit. Echt waar, dat komt door al dat denken. Ik denk aan mijn moeder, mijn vader en mijn broer. Hoe moet ik verder leven? Soms denk ik eraan om terug te keren naar Afghanistan maar ik ben bang. De Taliban is zo gevaarlijk. Onderweg naar een bepaalde stad of dorp controleren ze je papieren altijd. De situatie daar is echt te moeilijk. Alle mensen zijn bang, zeker nu de verkiezingen er aankomen. Misschien zal de oorlog opnieuw beginnen. Ik weet het niet. Eigenlijk zou ik Afghanistan gewoon helemaal willen vergeten. Mijn leven daar was echt zwaar.
Kif Kif: Hoe ziet de toekomst er voor u uit?
Jomeh: Het is echt opnieuw vanaf nul beginnen en mijn verleden loslaten. Ik moet verder. Op dit moment heb ik geen diploma, ik heb echt niets. Graag zou ik een opleiding volgen om later goed werk te vinden. Daarvoor moet ik eerst mijn Nederlands bijschaven. Hier bij Werkhaven ben ik de jongste van alle 300 medewerkers. Mijn werk is nu renovatie. Dat is zwaar werk maar hier leer ik tenminste dingen zoals schilderen, bezetten, tegels leggen… Daarvoor moest ik de straten vegen, maar dit wil ik niet mijn hele leven blijven doen. Ik wil bijleren.
>>>
“Werkhaven Antwerpen vzw is een bedrijf dat via sociale economie en lokale diensteneconomie mensen aan het werk brengt. Een ploeg arbeiders voert de werken uit onder begeleiding van ervaren, vakbekwame instructeurs. De arbeiders worden opgeleid op de werkvloer, doen werkervaring op en verhogen zo hun kansen op een job bij de Stad, het OCMW of op de reguliere arbeidsmarkt.”
>>>> Lees meer migratieverhalen in het Kif Kif Dossier 'De mens achter de migrant'
