N-VA Antwerpen zet daarvoor in op een perceptiepolitiek. Hoewel het bestuursakkoord in lijn ligt met wat de vorige coalitie heeft opgezet, moeten we met z'n allen overtuigd worden dat het met N-VA allemaal anders zal zijn: stoerder en vooral Vlaamser en rechtser.
Het nieuwste Antwerpse relletje beheerst alweer enkele dagen het nieuws. De Wever en zijn ploeg zijn nog geen twee maanden aan de slag en de ene polariserende uitlating volgt de andere op. Van het project patsers tot de bestendiging van het lokettenbeleid. Van de verdediging van het klikbeleid van procureur Dams tot het viseren van hiphop als oorzaak van criminaliteit. En vrijdag kondigde Homans het volgende relletje aan: de inschrijvingskost aan het vreemdelingenloket stijgt van 17 naar 250 euro. Van relletje tot relletje naar 2014. We beleven het begin van de langste verkiezingscampagne ooit.
Elk relletje is goed voor dagenlange media-aandacht. N-VA kiest niet voor een verenigende, maar voor een polariserende politiek. Ze vertrekt niet vanuit de oude democratische overtuiging dat een democratie nooit mag uitmonden in een dictatuur van de meerderheid. N-VA kiest ervoor om maximaal uit te pakken met eisen die haar achterban tevredenstellen en die erop gericht zijn om het electoraat van het Vlaams Belang verder aan te boren en te consolideren op weg naar de moeder der verkiezingen.
Het plan van De Winter
N-VA Antwerpen zet daarvoor in op een perceptiepolitiek. Hoewel het bestuursakkoord in lijn ligt met wat de vorige coalitie heeft opgezet, moeten we met z'n allen overtuigd worden dat het met N-VA allemaal anders zal zijn: stoerder en vooral Vlaamser en rechtser. N-VA moet zich dus constant communiceren als de kracht van verandering. Alle mogelijke instrumenten worden ingezet: van de media tot de stedelijke politiek, ze staan allen ten dienste van de verkiezingsstrijd van 2014. We krijgen een aankondigingspolitiek van kleine feiten, met grote gevolgen zowel qua media-aandacht als qua herschepping van de samenleving.
Waar N-VA de macht heeft, wordt een vervlaamsingspolitiek gevoerd: al die steden moeten terug echte Vlaamse steden worden. Vandaar dat er overal schepenen opduiken die moeten waken over het Vlaamse karakter van onze steden. Centraal in dat beleid staan zaken als Vlaamse vlaggen verdelen, nieuwe welkomstborden installeren met Vlaamse leeuwen erop, een vernederlandsingspolitiek voeren, (extra) inburgering, ... Dit vervlaamsingsbeleid houdt ook in dat de instroom van (arme) migranten zoveel mogelijk moet worden gestopt. Ondanks de objectiverende retoriek van Homans, kan deze gigantische prijsverhoging niet anders begrepen worden dan in het kader van dit brede politieke project van N-VA.
Migratie wordt door N-VA niet bekeken als een deel van de condition humaine, of vanuit een rechtenperspectief. Migratie wordt louter gezien als een economische kost, een kost die vermeden moet worden. Enkel migratie van rijke industriëlen of sportmensen die de glorie van de natie versterken wordt gefaciliteerd. Andere migratie moet zoveel mogelijk worden gestopt. Kan dat niet op federaal of Vlaams niveau, dan wordt het ingevoerd op stedelijk niveau.
In die zin zien we hier ook heel weinig verschil met de verkiezingsbeloftes van het Vlaams Belang. Die extreemrechtse partij wou een inschrijvingsstop voor migranten in Antwerpen. De Wever zei toen dat we 'actieve' migratie nodig hebben zoals de Indiaanse diamantairs. Vandaag wordt het plan van De Winter in wezen 'pragmatisch' in de praktijk gebracht. Arme migranten worden ontmoedigd om naar Antwerpen te komen, de Arnaults van deze wereld zijn welkom.
De gevolgen van deze perceptiepolitiek zijn niet min. Ze creëert een stad gebouwd op ongelijkheid en polarisatie. Rijke nieuwkomers vinden hun weg, voor hen is 250 euro geen probleem. Arme nieuwkomers (die bijvoorbeeld in Antwerpen willen wonen omdat ze er al een sociaal netwerk hebben) worden verder in de problemen geduwd. Het is bovendien een illusie dat dit migratie zal tegengaan. De effecten ervan zullen tweeërlei zijn. Enerzijds zullen we een toename zien van mensen die in de illegaliteit terecht komen. Anderzijds wordt er een stedelijke concurrentie op gang getrokken waarbij steeds meer steden een verhoging van de inschrijving zullen trachten door te voeren met theoretische verschuiving van migratie als gevolg (mensen schrijven zich in in een 'goedkopere' stad, maar blijven effectief in de 'duurdere' wonen). Een dergelijke perceptiepolitiek heeft vergaande effecten op de structuur van onze samenleving. In die samenleving hebben sommigen meer rechten dan anderen. Ongelijkheid wordt dan de norm.
Failliet
Dit beleid toont een complete onmacht om met migratie om te gaan. Nochtans is migratie eigen aan de mens en dus van alle tijden. Het is bovendien een globaal fenomeen. Het antwoord van de beleidsmakers is echter al twee decennia hetzelfde: migratie zoveel mogelijk stoppen. In de realiteit heeft het beleid bitter weinig impact op de migratiestromen naar ons land. Migratie is een onomkeerbaar feit. Het migratiebeleid bereikt enkel een verdere uitholling van het basisprincipe van elke democratie: namelijk dat iedereen onvervreemdbare en gelijke rechten heeft. Het migratiebeleid is al lang failliet.
Ico Maly (1978) is doctor in de cultuurwetenschappen, coördinator van Kif Kif en lid van de Vooruitgroep. Hij schreef o.a. N-VA | Analyse van een politieke ideologie (EPO, 2012).
