Met een opgepompte en kordate toon gaat de nieuwe Cultuurminister voor een shock op de sector: ‘Protesteer maar, dat is goed voor uw rouwproces. Maar het gaat niet veel helpen, dit moet uitgevoerd worden’. Tussendoor komt er al meteen een demagogisch discours aan de oppervlakte. Het kunstenaarscollectief State of the arts dient alvast een motie van wantrouwen in.
Liberale blabla
Gatz ontkent dat hij een economische blik op cultuur voorop stelt. Desondanks pleit hij in hetzelfde interview voor een survival of the fittest in de sector. Maar zelfs als we daar in mee zouden willen gaan, wat we duidelijk niet willen, hoe kan je uw ‘fitheid’ dan bewijzen als er top-down, zonder enige rekening te houden met artistieke kwaliteit, de hakbijl valt? Is een museum als Muhka dan ‘fitter’ omdat het zo voorbeeldig op de schoot van N-VA is gekropen? Waarom zou dit museum slechts 2,5% besparing in de boeken moeten schrijven, en andere gelijkaardige musea of cultuurhuizen 4% tot 7,5%? Nog: Zijn instituten dat fitter dan gezelschappen en kunstenaars omdat ze beter kunnen lobbyen bij de minister? Dit is gewoon complete willekeur.
Op Reyers Laat snoeft Gatz dat die domme sector blijkbaar niet goed weet dat er eerst welvaart nodig is voor je publieke middelen hebt voor cultuur. Ach zo. Een beetje belezen mens weet toch dat begrotingsdwang in tijden van volle crisis economische zelfmoord is? Zelfs de OESO en het IMF benadrukken dat tegenwoordig, die kan je toch moeilijk van socialisme verdenken?
Een beetje politicus weet toch dat herverdelen betekent dat je de grote winstmakers op hun graaizucht moet aanspreken, omdat ze onze economie kapot maken? Er is weinig moed voor nodig om te knippen in kunst en cultuur, dat klopt. Bravo. Het Antwerpse diamantbedrijf Omega Diamonds moest vorig jaar slechts een miniboete betalen voor een megafraude: 169 miljoen voor een fraude van minstens 2 miljard, met behoud van een blanco strafblad.
Dankzij de Diamantenclub, een lobby van parlementairen, met Jan Jambon (N-VA-fractieleider in de Kamer en burgemeester van Brasschaat) als voorzitter, Frederik-Willem Schiltz (Open Vld) en Servais Verherstraeten (CD&V) als ondervoorzitters. Prominenten uit de huidige beleidspartijen, zeg maar. Het is duidelijk waar de prioriteiten liggen, en dat is duidelijk niet bij een warme en cultuurrijke samenleving.
Hoezo calimero?
Onze eigen Cultuurminister, de persoon die de sector zou moeten verdedigen, haalt van bij het begin van zijn mandaat ook al meteen de versleten corporatisme-kritiek boven. Iedereen zou voor zijn eigen winkeltje pleiten: ‘waar ik het moeilijk mee heb, is dat jeugd vindt dat je niet op jeugd mag besparen, cultuur niet op cultuur, media niet op media, het is altijd hetzelfde oude liedje’.
Nochtans zeggen deze sectoren vandaag unaniem dat er ook zeker niet op de andere sociale en culturele sectoren bespaard mag worden. Koop bijvoorbeeld geen nieuwe straalvliegtuigen? Deze corporatisme-kritiek is de klassieke, demagogische kritiek van rechtse lui op elke sector die voor de eigen belangen opkomt.
Hoe durft onze eigen Cultuurminister ons voor calimero te verslijten als vandaag blijkt dat cultuur over de eigen verdeel-en-heers heen samen met de studenten, de sociaal-culturele sector en de vakbonden zich solidair verenigen in de nieuwe militante sociale en culturele beweging Hart boven Hard? Hoe durft hij ons ziek te verklaren, alsof we zouden lijden aan het Not in our backyard-syndroom wanneer wij ons zoveel zorgen maken over de kaalslag in andere sociale sectoren, de zorg, het onderwijs, de collectieve verarming door de indexsprong?
Blijkbaar heerst er angst in de achterkamers van de macht. Op de oproep van Hart boven hard wordt niet ingegaan, zoals je in een democratie mag verwachten, ze wordt wel volop verdacht gemaakt met ridicule complottheorieën. Nogmaals bravo. Gatz ontkent gewoon de realiteit omdat hij de sector suf wil slaan zodat ze meegaan in zijn riedeltje dat we er na de besparingen ‘samen het beste van gaan maken’. De onzinnige Gatz-logica van ‘de korte pijn’: eerst slaag ik jullie kreupel, daarna ga ik proberen om jullie terug te leren lopen.
Beste Cultuurminister, de bittere pil die wij vandaag moeten slikken is vooral dat ons eigen kabinet niet ons maar een rechtse drieste bespaarregering vertegenwoordigt. Daarom dienen wij een motie van wantrouwen in. U denkt dat u na deze kaalslag binnen enkele maanden samen met ons een collegiaal debat over het nieuwe Kunstendecreet kan beginnen? We prefer not to: wij roepen de sector op om samen alvast ons eigen nieuw Kunstendecreet op te stellen, zonder de minister en zijn lakeien. Zoals de Vlaamse regering eerst haar akkoord maakte en Gatz vroeg om uit te voeren, zo moeten wij dan maar onze regeringsmededeling opstellen.
