[Theater] A Reason to Talk > Sachli Gholamalizad

Ik beken: de relatie met mijn moeder is niet altijd complexloos. Ik weet dat we niet de enigen zijn. Ik weet ook dat dit komt omdat we elkaar té graag zien en misschien ook een beetje omdat we té hard op elkaar lijken. En af en toe is het fijn dat iemand anders je daarop wijst en die gevoelens in een verhaal giet.

Daarom ben ik Sachli Gholamalizad dankbaar.

De voorbije 2 weken was Sachli Gholamalizad te gast in het Paleis met haar voorstelling A reason to talk. Met deze voorstelling won Sachli al verschillende prijzen waaronder de prijs van Circuit X, een prijs van het Theaterfestival die jong talent aanmoedigt. Deze jonge Belgische actrice en theatermaakster van Iraanse afkomst is ook regelmatig te zien op televisie, in films, videoclips en theatervoorstellingen en speelt momenteel een hoofdrol in de nieuwe VTM- fictieserie De Bunker. 

In A reason to talk gaat Sachli op zoek naar verklaringen voor de moeizame relatie met haar moeder. Ze graaft in haar familiegeschiedenis en gaat de confrontatie aan met haar moeder en grootmoeder.

Op de scène, krijgen we Sachli niet rechtstreeks te zien. Gehuld in het donker, zit deze jonge vrouw te tokkelen op haar computerscherm. Het lijkt alsof ze het publiek meeneemt in de beslotenheid van haar kamer waar ze familiefoto’s bekijkt en haar familieverhaal moeizaam tracht te reconstrueren. Het video interview met haar moeder loopt als een rode draad doorheen dit zoekproces. De vragen die ze stelt aan haar moeder zijn verrassend direct en hard. Sachli deelt met ons de worsteling om haar moeder te begrijpen en vooral de zoektocht naar zichzelf. Ze doet dit op een pure, eerlijke en soms rauwe manier.

Met A Reason to talk verwachtte ik in de eerste plaats een verhaal over migratie. Sachli toont inderdaad de kwetsuren die migratie met zich meebrengt over de generaties heen maar brengt tegelijkertijd een universeel verhaal over een complexe moeder en dochterrelatie. Als toeschouwer zie je een confronterend spiegelverhaal. Tijdens de voorstelling, voelde ik het publiek innerlijk knikken van erkenning. De hardheid en de geslotenheid die Sachli zo haat bij haar moeder, komen terug in haar eigen reacties en vragen. Sachli is kwaad op haar moeder maar nog kwader op zichzelf omdat ze geconfronteerd wordt met de eigenschappen die ze haar moeder zo fel verwijt. Hoe ging dat nu weer van de appel en de boom?

Toch is dit helemaal geen verbitterde voorstelling. Er is de schoonheid van de foto’s, de puurheid van de videobeelden en de zachtheid van de gezangen. Sachli, haar moeder en grootmoeder zingen in hun moedertaal. Op deze momenten maakt de hardheid plaats voor zachtheid en liefde. Sachli toont op deze manier dat er altijd een sterke band blijft, dat er altijd liefde is, ook al zit die vaak verstopt achter een dikke muur.

Daarom ben ik Sachli dankbaar.

(stukje uit a reason to talk)

Ze is er nooit. Werken. Altijd maar werken.
Nieuw leven opbouwen.
Trots. Wij zijn niet anders dan de rest. 
Eigen kamer. 15. Eindelijk rust. Eindelijk deur op slot.
Niemand dringt mij iets op.
Dit is mijn leven.
Nieuw leven.
Niemand nodig.
Ik ben anders dan haar.
Kan haar niet aanvaarden.
Laat me met rust verdomme.
Goede herinneringen.
Ik herinner me niets.
Mijn hoofd is leeg. Mijn hoofd is vol. Ik wil niet denken.