Dansen is voor mij een soort van scholing geweest
Sarah Hadadia. 21 jaar en bomvol talent, ambitie en doorzettingsvermogen. De Maaseikse creatieveling begon namelijk al op 16 jarige leeftijd haar eigen danscollectief Parents In Trouble, nam als 19-jarige deel aan So You Think You Can Dance en recent bracht ze ook nog eens haar eigen theaterstuk OYA uit in de C-Mine te Genk. Let’s Go Urban zorgde ervoor dat ze zichzelf als street-educated choreografe kon ontwikkelen en net die urban touch zorgde ervoor dat ze zo succesvol is.
Voor de lezers die je nog niet kennen, hoe zou jij jezelf omschrijven?
Ik ben Sarah, een zeer impulsief en creatief persoon. Ik wil mijn visie, mijn imagination kunnen vertalen in dans en beeld. Vooral wil ik dat elke dag gewoon mijn most awesome day is. Dit is mijn visie nu ik 21 jaar ben, maar toen ik jonger was wou ik bv elke dag creatief bezig zijn met mijn passie.
Wat betekent dansen voor jou?
Mijn grootste passie is creëren en dat heb ik ontdekt door het dansen. Het is voor mij een soort van scholing geweest. Hoe ik de wereld heb ontdekt, mensen heb leren kennen, leerde hoe dingen in mekaar zitten en nu gebruik ik dat als communicatie. Dans is het middel geweest voor mij om in contact te komen met mensen die ik nodig had om te evolueren.
Je begon al heel vroeg je eigen danscollectief Parents In Trouble in 2011. Wat is dit juist?
Dat is begonnen als een dansgroep van 5 mensen. We deden zo mee aan verschillende wedstrijden. Later wouden we meer een statement zetten van als je jongeren les geeft, je hun kan leren groeien en helpen met hun dromen te verwezenlijken. Daarom heb ik besloten de deur te openen voor andere jongeren en zo heb ik nu een collectief van 56 mensen. We komen wekelijks samen waar ik mijn kennis met hun deel, maar ook mensen met een bepaalde kwaliteit van andere steden laat komen die hun kennis in vorm van workshops aan mijn studenten aanbieden.
Vanwaar kwam je idee om dit op te richten?
Dat was op het piekmoment van mijn leerfase toen ik 17 jaar was. Ik kreeg heel veel kansen, danste in verschillende steden en kwam rond mensen die even ambitieus waren als mij. Die energie had ik nog nooit eerder gevoeld en zorgde ervoor dat mijn wereld als het ware open ging. Dat gevoel wou ik doorgeven aan andere jongeren om ze zo te stimuleren en verder te helpen.
Recent bracht je jouw eigen theaterstuk OYA uit. Wat was het verhaal hierachter?
Het gaat over verandering. Als je jong bent verandert je visie steeds, je hoort ook verschillende verhalen van verschillende mensen en je volgt zo onbewust. Soms heb je ondersteuning nodig van iemand die boven je staat die je zegt “nee, je moet het zo doen”, maar de grootste verandering in je leven is als je als jong persoon zelf weet waarvoor je staat en jezelf kan ondersteunen in veranderingen.
Het gaat ook over relaties met de mensen rondom je. Nadenken over wie je nodig hebt in tijden van verandering, hoe en wie te vertrouwen. Hoe hard het soms kan zijn en hoe smooth het andere keren weer kan verlopen.
Heb je inspiratie gehaald uit wat je hebt gezien in je eigen omgeving?
Ja, absoluut. Je formuleert het mooi “wat ik heb gezien in mijn omgeving”. Ik zie het wat als een reis van mijn 14 jaar tot nu. Er is zoveel gebeurd onderweg. Ik ben vaak op mijn neus gevallen, heb mensen ontmoet die me enorm hard ondersteunden en heb ook topmensen in mijn leven gehad waar ik nog steeds naar op kijk.
Zijn er nog andere projecten waar jij mee bezig bent, buiten je collectief PIT en je voorstelling OYA?
OYA was mijn 24/7 bezigheid laatste maanden. Ondertussen ben ik bezig met school, maar ook met een nieuw project samen met 2 vrienden, een designer en iemand die heel businessgericht is. We willen culturen samenbrengen en naar buiten komen met een collectie. Onze visie erachter is dat als je 2 skills samenbrengt je zo een 3de skill kan ontwikkelen. BV: als je de kleuren rood en wit mengt, krijgt je een nieuwe kleur roos.
Wat hoop jij nog te bereiken in je leven?
Op lange termijn weet dat ik een soort van platform rond mij wil waar ik omringd ben door ambitieuze mensen en jongeren in eender welke sector. Dat we samen de wereld een beetje awesomer kunnen maken en ervoor zorgen dat de urban scene zijn stempel op de maatschappij weet te drukken.
Op korte termijn hoop ik dat mensen OYA kunnen zien omdat ik er superhard voor heb gewerkt. Ik heb maandenlang intensieve research gedaan omdat ik als street choreografe niet geschoold ben op het vlak van theater, maar ik weet dat ik uiteindelijk een professioneel product heb afgeleverd. Dus als dat erkenning zou kunnen krijgen zou dat voor mij en mijn jongeren heel wat betekenen. Ik hoop dat ik op die manier andere jongeren kan inspireren om voor hun dromen te gaan, of ze nu geschoold zijn of niet.
Op vrijdag 27 mei schitteren de jongeren in een 2de editie van OYA in de C-mine te Genk.
