This Is What I Read: The Body Is Not An Apology & Hunger

In deze aflevering van This Is What I Read praten we over twee boeken die gaan over fatphobia: The Body is Not An Apology van Sonya Renee Taylor, en Hunger van Roxane Gay. Onze gaste deze keer is spoken word artist Samira Saleh.

Hieronder kan je een stukje transcriptie uit het gesprek lezen. De volledige aflevering kan je beluisteren in je favoriete podcast app.


Bij Roxane Gay is het natuurlijk een heftig trauma dat haar negatieve relatie met eten en met haar lichaam doet starten. Is er bij jou een moment waarop je dat exact kan 'pinpointen'? Of is dat iets wat geleidelijk aan is gegroeid, zomaar?

Persoonlijk denk ik dat emotioneel eten echt een ding was toen ik jong was, toen ik als tiener verhuisd was. Toen ik twaalf was verhuisde ik van Den Haag naar Mechelen en dat was een heel grote verandering. Het was een traumatische verandering die jaren aan het opbouwen was tijdens mijn tienerjaren. Dat was heel moeilijk. En ik voelde me ook ontzettend eenzaam. Ik voelde me niet erkend, ik kon niet met de issues en de struggles om die ik daarna had in het middelbaar. Ik moest er zelf mee omgaan. En toen was eten er ook wel voor me. Maar naarmate ik ouder werd en de dingen een plek gaf veranderde mijn relatie met eten en was het ik altijd onderweg naar het volgende dieet. En dan probeerde ik het wel gezonder te doen, en gezonder te eten omdat ik dan had geleerd dat dat de meest longlasting way was. Toen geloofde ik nog dat afvallen voor mij hét ding was.

(...)

Je lichaam is bedoeld om een bepaald gewicht of bepaalde maat te hebben. That's it. That's the baseline. You can deny it all you want. Medische professionals die verwijzen naar je BMI om af te vallen, die je überhaupt aanmoedigen om af te vallen, zijn super fat phobic. Daar is onderzoek naar gedaan. (...) En toen ik die klik had gemaakt was het echt a weight off my shoulders. Ik was niet meer aan het wachten tot ik ging afvallen om iets te doen. Dus de stretch marks accepteer ik, de buffalo wings accepteer ik. Mijn lichaam, mijn benen, de vormen die ze hebben accepteer ik. En dat is super radical. En van zodra ik die politieke keuze had gemaakt... everything changed. Of everything stayed the same maar...gewoon, het accepteren.

You changed.

Ja. Weet je wat ik interessant vind, of eigenlijk heel erg benieuwd naar ben? Wat als ik weer besluit om gezonder te zijn? Want het is wel mijn intentie om te gaan sporten, een of twee keer per week. Voor het eerst in mijn hele adult life for the sole purpose of being healthy.

Over welke sporten gaat het dan?

Sowieso geen fitness.