Hieronder kan je een stukje transcriptie uit het gesprek lezen. Het volledige gesprek kan je beluisteren in je favoriete podcast app.
Vertel eens wat meer over jezelf. Wie is Hari?
Dat is zo’n moeilijke vraag. Wie is Hari? Ik heb net het eerste hoofdstuk van mijn PhD, zowat de eerste draft geschreven. En Hari identificeert zich als – en nu gaan we iets krijgen – een twintigtal concepten, gaande van wit, bruin, Europees, South-Asian, Nepalees, brahmaan. Heel veel zaken die in het eerste opzicht niet co-existing kunnen zijn. Hoe kan je wit zijn én bruin? Hoe kan je Europees én Nepalees zijn? En heel veel common senses van mensen stellen dat in vraag. Zij zeggen: You are not European, you’re Nepali.
Die gaan zeggen wie jij bent?
Ja, wie ik ben. Een common sense. Als zij mij zien, zien ze een common sense: Jij lijkt op mij, dus je bent niet Europees. Jij bent samen met mij opgegroeid, dus jij bent zeker niet Nepalees. Dus wie is Hari? Iemand die op dit moment heel sterk zoekende is. Zoekende niet als in een soort van gemis. Ik zie het nu als een soort van rijkdom. Zoeken in een soort van rijkdom die aan mij hangt die ik helemaal niet zag en die ik zelf had gefilterd tot een soort van othering van mezelf. Ik zag mezelf vroeger namelijk als bruin in België. Nu zie ik mezelf in zo’n complexiteit dat ik eigenlijk wel blij ben, dat ik dat begin te zien. Ik denk dat dat in ieder van ons zit, maar dat we dat vaak niet willen zien omdat we zo graag bij één groep willen horen. Wie is Hari? Iemand die zoekende is.
Dat vind ik ook heel mooi dat je dat zegt. Dat dat veel rijker is dan enkel bruin zijn in België. Omdat ik nu op een structurele manier bezig ben met deze thema’s voor de podcast, vind ik dat inderdaad zeer beperkt. Of beperkend.
Maar voor mij was dat een eerste stap, om bruin te zijn in België. Daarvoor was ik onzichtbaar in België, was ik gewoon de norm. Ik kan niet zeggen of me herinneren dat ik me als wit identificeerde, maar ik weet wel dat ik me niet als bruin identificeerde en dat ik mij gewoon niet identificeerde. Ik behoorde tot de norm, opgroeiend in een wit gezin en ik voelde niet de nood om mij te identificeren.
(...)
Ik ben zelf ook super westernized. Ik heb ook niet gekozen om hier geboren te worden. Ik weet ook niet of ik het zelf zou kiezen. Maar ik merk dat ik nog maar aan het begin zit van het proces dat jij nu aan het doormaken bent. Dus ik vind het super – vergeef me het woord – moedig dat jij dat wel doet. Die denkprocessen...Want je maakt jezelf gek. Het is gemakkelijker om daarvan af te stappen.
Het begint oke te worden – en nu terug naar mijn doctoraat, terug naar Trinh T. Minh-ha – als we het zien als co-existing. Ik kan mezelf helen, en tegelijkertijd kan ik kritisch kijken naar mezelf. Die twee dingen hoeven elkaar echt niet tegenspreken. Ik zou dat graag meer zien bij mensen. Laten we meer dit soort dingen doen. In plaats van andere mensen te zeggen wat ze wel of niet moeten doen, kunnen we alsjeblieft kritisch kijken naar onszelf?
