We kwamen samen om onrechtvaardigheid te bestrijden. Niet alleen in Palestina, maar achteraf gezien ook in ons klein landje België.
‘FREE Palestine’ werd er massaal geschreeuwd tijdens de betoging van 12 juli op het Antwerpse Sint-jansplein. Er waren rond de 500 (andere spreken van 700) mensen aanwezig. Net zoals in Den Haag, Londen, Marokko en andere uithoeken van de wereld werd er geprotesteerd tegen de onrechtvaardige én onmenselijke situatie in Palestina. Dit moet veranderen en snel!
Het was een korte, maar rustige betoging. Er waren geen rellen en iedereen verliet na de betoging rustig het plein. Te mooi voor woorden, want toen ik klaar stond om te vertrekken zag ik 4 politieagenten naar een zwart Afrikaanse man toestappen. De journalist, Gabriel Lusangu, was met een professionele camera foto's aan het nemen van betogers met de Palestijnse vlag in de lucht. De politie liep kordaat in zijn richting en zette hem aan de kant. Ze vroegen naar zijn perskaart. Natuurlijk verliep dit niet ongezien, al snel wou iedereen weten wat er aan de hand was.
Een toeschouwer, een Belgische journalist die ook een perskaart op zak had, vroeg aan een van agenten waarom ze het niet aan hem hadden gevraagd. Hij liep tenslotte ook rond met een professioneel fototoestel. De politie wilde hier niet op antwoorden en in plaats van vriendelijk te vragen zich niet te moeien, weerklonk een kort maar krachtig 'bol het af'.
Nog altijd stond ik langs de zijkant mee te volgen. Lusangu haalde zijn perskaart boven en ging niet in discussie. Het bleek al snel duidelijk dat het niet enkel om zijn perskaart ging, ook zijn identiteitskaart moest hij tonen. Hij haalde kopies boven van zijn identiteitskaart én een brief met de reden waarom hij enkel kopies bij zich draagt. Een van de agenten keek de papieren na, waarna Lusangu hem de vraag stelde waarom er plots ook een identiteitscontrole nodig was. Ook ditmaal werd er geen antwoord gegeven.
'Ik ken mijn rechten en mijn plichten en ik weet dat dit niet mag én kan!', maakte een aangeslagen Lusangu het politieteam beleefd duidelijk. Een discussie tussen Lusangu en de agenten volgde, waarop de journalist een foto wilde nemen van de politie, zodat hij op die manier kon bewijzen door wie hij onrechtmatig werd aangepakt. Dit werd door het politieteam niet in dank afgenomen, met alle gevolgen van dien. Een van de politieagenten nam de man stevig vast bij zijn mouwen en duwde hem tegen een paal.
Ze wilden hem arresteren. Waarom? Omdat hij zijn perskaart en zijn identiteitskaart die hij zonder geldige reden niet eens moest laten zien toch toonde? Omdat hij gehoorzaam was en achteraf de agenten op hun fouten wees?
Toen de agenten hem wilden meenemen, werd de toegang tot de politiecombi ontzegd door een pak omstaanders. Dit gingen we niet toelaten, en gelukkig maar! De man werd kort erna ‘vrijgelaten’. Achteraf hebben de leidinggevende agenten tijdens deze shift toegegeven aan de verontwaardigde omstaanders dat dit een fout was van de politie en niet van de man.
Ik stond erbij en ik keek ernaar, zo kan je het wel zeggen. Ik zag dat de man werd meegesleurd en ik durfde niets te doen. De politieagenten werden zo overdonderd door de toeschouwers, dat ze - maar goed ook - beseften dat ze een fout hadden gemaakt. Uit pure onmacht noteerde ik (en met mij vele omstaanders) de namen van de politieagenten.(*) Het kan een uitzonderlijk geval zijn of misschien een slechte dag voor deze agenten. Maar als deze namen opnieuw opduiken bij gelijkaardige gevallen, dan kan je niet meer spreken van een uitzondering.
We kwamen samen om onrechtvaardigheid te bestrijden. Niet alleen in Palestina, maar achteraf gezien ook in ons klein landje België.
(*) We kiezen ervoor de namen van de agenten en leidingevenden uit het politiekorps dat op 12 juli aanwezig was op het Sint Jansplein niet te vermelden omwille van de privacywetgeving.
