Jihad Van Puymbroeck tijdens rechtszaak Schild & Vrienden: "Ik moest koste wat het kost neergehaald worden"

Edelachtbare,

Met dit schrijven wil ik graag mijn verhaal delen als burgerlijke partij in de rechtszaak tegen Dries Van Langenhove en andere beklaagden van Schild & Vrienden.

Het is exact zes jaar geleden dat ik via mijn sociale media bekend maakte dat ik aan de slag ging als socialemediaredacteur bij VRT NWS. Op die dag startten Dries Van Langenhove en Schild en Vrienden een online georkestreerde aanval jegens mijn persoon. Ik heb hier lang over gezwegen, dus vind ik het belangrijk om mijn verhaal vandaag te delen. Daarnaast wil ik ook spreken voor de vele andere mensen die hier dagelijks onder lijden, en voor de mensen die vrezen dat het op een dag ooit ook bij hen gebeurt. 

Het is moeilijk te beschrijven hoe het voelt wanneer iemand doelbewust de macht over je wil overnemen en de richting van je leven wil bepalen, enkel en alleen omwille van wie je bent. Dit trauma, en specifiek racismetrauma, had een verwoestende impact op mijn persoonlijke leven en mijn omgeving. Het rapport dat expert Birsen Taspinar opmaakte bevestigd dit. Daarom moest ik mij verzetten en juridisch verdedigen door me burgerlijke partij te stellen.

Ik moest koste wat het kost neergehaald worden. Ik moest mijn job verliezen, de mond gesnoerd en beschadigd worden. Ik moest onzichtbaar worden, en samen met mij een hele grote groep andere jonge vrouwen

Wie ben ik? Jihad Van Puymbroeck, een vrouw, een moslima, van Marokkaanse en Belgische origine, geëngageerd en ambitieus. Die identiteitskenmerken maakten dat ik, nadat ik in 2018 bekend maakte dat ik ging werken bij VRT, een ongeziene golf van haat over mij heen kreeg, georkestreerd door Van Langenhove en de andere beklaagden. Mocht ik hetzelfde traject gelopen hebben met de naam Jolien, of beter, Johan Van Puymbroeck, dan was ik nooit in hun vizier terecht gekomen. De aanval was puur racistisch gemotiveerd. 

Ik moest koste wat het kost neergehaald worden. Ik moest mijn job verliezen, de mond gesnoerd en beschadigd worden. Ik moest onzichtbaar worden, en samen met mij een hele grote groep andere jonge vrouwen die toekeken terwijl ik de grofste beledigingen en bedreigingen over mij heen kreeg, publiekelijk.

In die periode besloot ik om dit te laten passeren. Ik maakte mezelf wijs dat het wel zou overwaaien en dat ik me gewoon moest focussen op mijn job. Later leerde ik dat een heel normaal overlevingsmechanisme is.

Tot de Pano-reportage enkele maanden later verscheen. Ik voelde me opgelucht en angstig tegelijkertijd. Want wat ik al die tijd aanvoelde zat niet tussen mijn twee oren. Vanaf dat moment besloot ik om juridische stappen te ondernemen. 

Ik ben de enige burgerlijke partij in deze rechtszaak die persoonlijk en rechtstreeks slachtoffer is. In het gerechtelijk dossier zit een online map genaamd “Jihad van”. Ik heb deze map met meer dan 200 pagina’s gelezen, meerdere keren zelf. De schaamte die ik al die tijd voelde over wat mij is overkomen maakte plaats voor een gevoel van weerbaarheid. 

Haatcampagnes en intimidatie zijn onderdeel geworden van de politieke cultuur. Onlangs nog werd schrijver Dalilla Hermans online zo hard aangevallen dat haar gezin politiebescherming nodig had. Ook dit was het werk van het Schild en Vrienden-netwerk

Ik was niet de eerste, maar ook zeker niet de laatste die een dergelijke aanval meemaakt. Vandaag de dag heeft Van Langenhove nog meer invloed en middelen ter beschikking. Haatcampagnes en intimidatie zijn onderdeel geworden van de politieke cultuur. Onlangs nog werd schrijver Dalilla Hermans online zo hard aangevallen dat haar gezin politiebescherming nodig had. Ook dit was het werk van het Schild en Vrienden-netwerk. Ook hier was de aanleiding het feit dat zij een nieuwe job kreeg.

Naast mijn persoonlijk verhaal is dit dus ook een maatschappelijk probleem. De voorbije maanden kreeg ik veel steun van verschillende organisaties. Zij spreken zich uit voor de doelwitten van Schild en Vrienden, want ik ben niet alleen. Mensen uit de LGTBQ+-gemeenschap, Joodse mensen, enzovoort worden geviseerd door hen. Want onder het mom van ‘vrijheid van meningsuiting’ worden er hele groepen uit het publieke debat geduwd. Heel regelmatig hoor ik nog steeds van mensen dat ze de sociale media verlaten hebben nadat ze zagen wat er met mij gebeurd was. De angst zit - terecht - heel diep.

Met de uitspraak van de rechter hoop ik niet alleen rechtvaardigheid te bekomen voor mijn eigen situatie maar ook een deel van de angst weg te halen bij anderen, en op die manier ook echt te werken aan een samenleving waar iedereen zichzelf mag zijn en zich vrij mag uitdrukken, zonder angst voor agressie, het verlies van hun job of geweld. Om een tolerante maatschappij mogelijk te maken, is het nodig om paal en perk te stellen aan intolerantie. Hoewel ik besef dat justitie niet op zichzelf maatschappelijke problemen kan oplossen, weet ik wel hoe belangrijk het is dat er door de rechtbank grenzen gesteld worden. Daarom stelde ik mij burgerlijke partij, in de hoop dat de rechtbank een streep in het zand trekt tegen Van Langenhove en Schild en Vrienden.