Als Mandela het had aangedurfd te protesteren in Antwerpen, dan had hij hoogstwaarschijnlijk een GAS-boete gekregen in plaats van aanzien en respect van burgemeesters en ministers.
De laatste dagen is Mandela niet weg te denken uit de facebook statussen en tweets van meerdere Belgische politici. Iedereen stond Madiba bij in zijn strijd tegen apartheid, segregatie en onrechtvaardigheid.
Maar wat als Mandela in Vlaanderen had gewoond?
Dan had hij waarschijnlijk geen of met moeite werk gevonden. Dan was hij gediscrimineerd op school en op de huurmarkt en was hem de toegang tot nachtclubs en recreatieparken geweigerd.
Als Mandela in Vlaanderen had gewoond en zijn mond durfde te openen over discriminatie en racisme dan had men hem verteld: ga terug naar je land.
Als Mandela het had aangedurfd te protesteren in Antwerpen, dan had hij hoogstwaarschijnlijk een GAS-boete gekregen in plaats van aanzien en respect van burgemeesters en ministers. Nee, dan zou hij maar een 'neger' zijn geweest die problemen creëerde daar waar geen problemen waren.
Als Mandela in Antwerpen had gewoond dan was de kans reëel dat hij in de Bothastraat of op het Krugerplein was opgegroeid, straten die genoemd zijn naar de stichters van apartheid, en dan had hij meer kans gehad om in de criminaliteit te belanden dan op een universiteit.
Dan hadden we hem verrader en afvallige genoemd bij elke poging die hij zou ondernemen tot dialoog en verzoening met de andere gemeenschappen, om zo het groepsdenken en het tribalisme in de samenleving te overstijgen.
Willen we Mandela echt eren en Madiba's strijd voor gelijkheid en tegen apartheid doortrekken, zodat we een beter bestaan voor onszelf en voor onze nakomelingen kunnen opbouwen dan moeten wij eerlijk zijn tegenover mekaar en de problemen benoemen als die er zijn. Dit zonder mekaar in hokjes van afkomst of geloof te zetten.
We moeten het lef hebben om op te komen voor de idealen die mensen verenigen, in plaats van perverse idealen die ons verdelen.
Willen we Madiba's strijd eren, dan moeten we niet alleen kritisch naar de samenleving of de overheid kijken, maar ook kritisch naar onszelf, als burgers van dit land. Want dit is ons land.
Dat is broodnodig als wij echt willen samenleven.