Labels: racisme en mediawatch

Kif Kif-contributor Evita Morel analyseerde de mediaberichtgeving over de genocide in Palestina tijdens de eerste maanden na 7 oktober. Door de Instagramberichten van VRT NWS, De Standaard en De Morgen naast elkaar te leggen, toont ze aan hoe tendentieuze taal, onvolledige informatie en selectief brongebruik Palestijnen onterecht als ‘daders’ afschilderde, terwijl de misdaden van de Israëlische staat werden gemaskeerd.

Een reconstructie van de haatstorm tegen schrijver Dalilla Hermans die in april dit jaar begon, laat zien hoe Vlaams Belang, Schild & Vrienden, N-VA, De Standaard, VRT en Meta samen een ecosysteem van haat creëerden.

Kif Kif-contributor Majda Balhagi is teleurgesteld in de oppervlakkigheid van de Vlaamse talkshows. “Donderdag 21 september hadden er twee goede gesprekken op tv kunnen zijn kunnen zijn over vrijheid van meningsuiting en racisme. In de plaats daarvan kregen we twee oppervlakkige talkshows, waar niet één persoon met een migratieachtergrond te gast was. Dader en slachtoffer werden omgedraaid, racisme werd gepresenteerd als ‘maar een grapje’ en grensoverschrijdend gedrag leek wel de schuld van onmondige slachtoffers.”

Aan de Oekraïens-Poolse grens worden studenten van kleur die het land proberen te ontvluchten tegengehouden, terwijl witte vluchtelingen wel door mogen. Dat is te zien op beelden op sociale media en werd bevestigd door onder meer Al Jazeera, BBC en journalisten van Het Laatste Nieuws en NOS. In het maandagjournaal van 13u besloot VTM Nieuws echter dat de studenten liegen, en dat onbevestigde geruchten over een grootschalig ‘mensensmokkelnetwerk’ aannemelijker zijn.

Het leek een erg onschuldig bericht in de marge van het nieuws. Je kon je zelfs afvragen waarom het überhaupt in het nieuws verscheen: Jeff Zucker, het hoofd van CNN, stapt op nadat uitkwam dat hij jarenlang een relatie had met een collega. Vermoedelijk heeft de gemiddelde Vlaming nog nooit van Jeff Zucker gehoord, laat staan dat hij het belangrijk vindt welke romantische relaties Zucker erop nahield.

De manier waarop de coronapandemie racisme en xenofobie aanwakkert, laat goed zien dat racisme nog steeds een structureel probleem is in onze samenleving. Want net als het eigenlijke virus, bleef ‘coronaracisme’ niet beperkt tot één specifieke locatie. Je treft het ondertussen aan in verschillende contexten.