Auteur: Jasmin Tabaković

Oorlog in Oekraïne en minder belichte oorlogen in andere delen van de wereld zorgen ervoor dat velen zich afsluiten van de buitenwereld, in een cocon van onverschilligheid. In dit essay doet Jasmin Tabaković een poging tot vraagstellingen en denken doorheen de destructies, en eindigt hij met een gedicht.

Deze week kwam Rosalia, een vriendin van mijn mama, bij ons op bezoek. Rosalia is een zestigjarige vrouw die in Belgie terecht is gekomen nadat haar leven in Nicaragua bedreigd werd. Rosalia en mijn mama werken bij dezelfde poetsorganisatie, een ‘dienstencheque-onderneming’ in ons opgepoetste taalgebruik.

Afgelopen zondag was Jasmin nog in Duinkerke, waar mensen op de vlucht opgejaagd in de bossen leven en waar nu nog de lege tentjes staan, achtergelaten door een gezin. Een Koerdisch-Iraans gezin dat op 27 oktober, net als veel anderen, hoopte hun uitzichtloze en onmenselijke situatie in Duinkerke te verlaten, om in Groot-Brittannië een beter leven op te bouwen. Ze zouden er echter nooit aankomen. Hun boot kapseisde in het kanaal tussen Frankrijk en Groot Brittannië met in het totaal twintig opvarenden.

Afgelopen zaterdag, 11 juli, vierde Vlaanderen de feestdag van de Vlaamse Gemeenschap. Voor mij heeft die dag een heel andere betekenis. Op 11 juli herdacht ik net zoals zoveel Bosniërs, de genocide van Srebrenica, 25 jaar na de zeer gerichte massamoorden op meer dan 8.000 Moslim jongens en mannen. Dit lijken twee uitermate verschillende herinneringen gekoppeld aan diezelfde datum, twee uitermate verschillende politieke implicaties en contexten.