Stereotypische taalgebruik voedt het racisme in onze samenleving. Een traject om politici te deradicaliseren zou eens in een beleidsakkoord moeten opgenomen worden
Op 30 oktober 1974 trakteerden Muhamed Ali en George Foreman de wereld op de meest spraakmakende en legendarische boksmatch ooit. Dit grootse evenement vond plaats in Kinshasa. Ali, een van de grootste atleten ter wereld en voorvechter van gelijkheid en gelijkwaardigheid, won het slopende gevecht. Hij bevestigde zijn reputatie van levende legende en zijn stem en strijd kreeg een mondiale weerklank.
In het spoor van Muhammed Ali maakten een reeks Afro-Amerikaanse en Afrikaanse artiesten de trip om er een grootse entertainmentshow van te maken in the motherland. Het opmerkelijke socio-cultureel momentum met de Afro-Amerikaanse entertainmentindustrie heeft een voorganger, in 1972. Stax records organiseerde in LA concerten en een conferentie in Watts ( Los Angeles ). Een evenement waar cultuur, sociale en politieke eisen nauw met elkaar verbonden werden. De beroemde gospel-poesie van Reverend Williams Holmes Borders “ I am Somebody “ werd in het LA Colloseum gereciteerd door de beroemde activist Jessi Jackson om zwarte en arme inwoners van Watts aan te zetten tot zelfbewustzijn voor het bestrijden van de gruwelijke ongelijkheden waar zij honderden jaren geleden slachtoffer van zijn geweest.
Deze behoefte om te streven naar gelijkheid en zelfbewustzijn blijft actueel, ook in Vlaanderen. In 2014 herdenkt men in Vlaanderen vijftig jaar migratie en het begin van WOI. De donkere wolken van zwarte zondag zijn na 21 jaar nog steeds aanwezig in onze maatschappij ondanks het feit dat alle andere politieke partijen zich distantieerden van dit uitgesproken racisme.
Het debat naar aanleiding van gepubliceerde mails en berichten door een regeringslid en het banaliseren door politici’s van hun inhoud is symptomatisch van de diepe verankering van een latente en respectloze houding tegenover minderheden. De vaststelling dat deze uitlatingen niet gebeurden door de traditionele vertolkers van dit racistisch discours, zoals de extreem rechtse bewegingen maar van een naar eigen zeggen democratische en antiracistische partij en regeringslid, toont aan dat gebrek aan respect, onverdraagzaamheid en uitsluiting op basis van ras diep verankerd zijn in onze samenleving. Het stereotypische taalgebruik voedt het racisme in onze samenleving. Een traject om politici te deradicaliseren zou eens in een beleidsakkoord moeten opgenomen worden.
Ook in de kunsten en cultuur zien we al te vaak uitsluiting mechanismen de kop op steken. Artiesten met een diverse achtergrond ziet men vaak niet echt als mogelijke maker van kwalitatieve kunst. Vaak uit onwetendheid en soms uit onwil klampt men zich vast aan het stereotype beeld dat kunsten uit Afrika, Latijns-Amerika oppervlakkige en naïeve vormen van kunsten zijn die alleen mooi zijn als een snel exotisch escapisme. Makers met een niet-Europees profiel beschouwen wij niet als mogelijke potentieel hoogstaande kunstproducenten. Het gebrek aan kleur in Cultuur, een elitaire en zogenaamde progressieve sector, spreekt boekdelen.
Net zoals in 1972 zijn er vandaag in Vlaanderen artiesten die zich niet neerleggen bij de situatie en die een beroep doen op het credo I AM SOMEBODY.
De voorstelling Rumble in da Jungle, een productie van het theatergezelschap SIncollectief ,vernoemd naar het legendarische gevecht van 40 jaar geleden, is een van de meest innovatieve, artistieke creaties van de laatste jaren waarin 15 verschillende nationaliteiten elkaar kruisen en samensmelten zoalsin de sociale en culturele realiteit van de Vlaamse grootsteden, Brussel en van steden elders ter wereld. Kunst als bindmiddel om de complexe identiteit van de steden te vertalen in een geëngageerde performance die ons meeneemt op een muzikale en metaforische reis doorheen de kern van de geluiden van de stad waarnaar beleid zelden oren voor heeft gehad.
De moderne, Vlaamse stad is in haar huidige realiteit een melting pot in wording,hetgeen door de vele, verschillende gezichten, aspiraties, reflecties en dromen op een ingenieuze wijze bij elkaar wordt gebracht in de voorstelling Rumble in da Jungle. Deze performance, is een ongeëvenaarde voorloper van de artistieke materialisatie van een Vlaamse maatschappij die de taal van de universaliteit spreekt en die er duidelijk op uit is om de Vlaamse kunstencanon te herschrijven. Rumble in da Jungle is in vele opzichten een handleiding voor wie mee wil zijn met de nieuwe creatieve golf van de steden.
“The rumble in da jungle” rammeltaan de grenzen van de huidige realiteit en gunt ons een blik op een maatschappij, waar ontdekkingsreizen in het binnenland gebeuren, waar vooroordelen en radicalisering géén plaats meer hebben, waar het intrappen van een gesloten of open deur vroeger een alarm deed afgaan, maar nu een realistische blik op de wereld geeft …
OMAR BA, onafhankelijk adviseur en lid van het European Network against Racism, bestuurslid van kif kif
Rumble in da Jungle, een productie van SINCOLLECTIEF en de Arenbergschouwburg speelt op 30 oktober 2014 in de KVS tijdens het Mestizo Arts festival. Verder nog te zien in Roeselare en Sint Niklaas.
--
Solidarity was the movement that turned the direction of history
