Dit Amerikaans rechtbankdrama gaat over Ruth Bader Ginsburg, die als een van de eerste en weinige vrouwen in de bovenste rangen van het Amerikaanse rechtssysteem terecht kwam: de Supreme Court of Hooggerechtshof, het hoogste federale rechtsorgaan. De film belicht zowel Bader Ginsburgs persoonlijke als professionele leven. Tot aan haar dood op 18 september jongstleden, ten gevolge van van pancreaskanker, zette RBG zich in voor gelijke rechten voor vrouwen en mannen.
In theorie staat het in de VS (en in veel andere landen) op papier: mannen en vrouwen hebben gelijke rechten. Ongelijkheid tussen mannen en vrouwen zou geen issue meer zijn. Beiden mogen immers vrij hun beroep kiezen en er ook voor studeren en werken. Zo ook Ruth, die in 1956 haar carrière in de wereld van de justitie begint.
Ruth wil niet thuis blijven en het huishouden doen. Zij wil gelijke rechten en kansen voor iedereen. In elk levensdomein. Haar echtgenoot Martin Ginsburg, die ook rechten studeert, steunt haar strijd. Toch bestaan er ook tussen hen wel eens discussies. Haar studies, gecombineerd met de zorg voor haar dochter en voor haar man die in deze periode kanker krijgt, maken dat RBG het zwaar heeft. Bovendien neemt ze notities voor Martin tijdens de lessen zodat ook hij zijn studie kan afwerken.
Sommige scènes uit de film zijn pijnlijke herinneringen aan de inferieure behandelingen van vrouwen in het verleden, die echter nu nog altijd (onbewust) doorwerken in hoe er bijvoorbeeld gekeken wordt naar vrouwelijke sollicitanten. Zoals de loonkloof die groter wordt als vrouwen kinderen krijgen, vragen die ze krijgen over hun uiterlijk, gezinsleven en kinderwens, die niet relevant zijn voor de job. Vrouwelijke assertiviteit wordt nog steeds op hoongelach onthaald, terwijl een man die hetzelfde doet lof krijgt. Regelmatig horen we ook in de film mannelijk gelach op de achtergrond als Ruth haar standpunten verdedigt.
De film roept bijwijlen herinneringen op aan de Belgische Marie Popelin (1846-1913), die de eerste Belgische vrouw was die op 37-jarige leeftijd een doctoraat behaalde in de rechten. Zij wordt, in tegenstelling tot RBG, echter niet toegelaten tot de balie.
De strijd die Bader Ginsbrug voert voor gelijkheid tussen mannen en vrouwen gaat ver en beslaat verschillende domeinen, maar doorheen het verhaal zien we wel dat ze werkt vanuit een klassiek binair genderconcept, waarbij je ofwel een cisgender man, of een cisgender vrouw bent.
Vandaag worden er gelukkig geen vrouwen meer geweigerd aan de rechtenopleidingen en de balie. Toch is het vaak nog een mannenstiel, omwille van de vaak onregelmatige uren die moeilijk te combineren zijn met een gezinsleven. Ook zien we dat de arbeidsmarkt nog steeds verdeeld is in ‘harde’ sectoren met een mannelijke oververtegenwoordiging en ‘zachte’ sectoren zoals de zorg, waar vooral vrouwen werken. De film en het verhaal van RBG herinneren ons er in ieder geval nog eens aan dat genderdiversiteit in de professionele wereld iedereen ten goede komt.
On the Basis of Sex wordt op 17 oktober vertoond in De Cinema in Antwerpen.
Meer info vind je op onze website. Tickets kan je hier bestellen.
