De aanval op de bevolking in Gaza: te rade bij Lucas Catherine

Waarom?

Wat zijn volgens u de achterliggende motieven van Israël voor de aanval op Gaza?

Israël streeft er doorgaans naar om zo weinig mogelijk last te hebben van de Palestijnen. Hiertoe voeren ze geen politieke onderhandelingen maar kiezen ze liever een handlanger uit. Dit deden ze voorheen al met Mohammed Dahlan binnen Fatah en binnen Hamas rekenden ze daarvoor tot 14 november op Ahmed al-Jabari. Hij moest ervoor zorgen dat de situatie voor Israël stabiel bleef. Hij was ook de persoon die ervoor gezorgd heeft dat Gilat Shalit in leven bleef en dat de gevangenenruil kon doorgaan. De laatste tijd echter kon Al-Jabari en Hamas, de salafistische strijders die via de tunnels Gaza binnenkomen net als de strijders van Islamic Jihad, niet meer onder controle houden. Israël zou hierover haar beklag gedaan hebben bij Al-Jabari en ernstige dreigementen geuit hebben. Op 14 november 2012 nam Israël het heft in eigen handen en liquideerde Al-Jabari. In de daarop volgende dagen vielen meer dan 100 dodelijke slachtoffers en raakten meer dan 800 Palestijnen gewond bij de Israëlische aanvallen op Gaza.

Deze aanval op Gaza was voor Israël ook interessant om twee andere redenen. Het politieke landschap in de naburige landen had heel wat veranderingen ondergaan als gevolg van de Arabische lente. Voor Israël was deze aanval een test om na te gaan hoe deze nieuwe regimes zouden reageren. Vooral wat Egypte betreft kon het spannend worden, daar het land een vredesverdrag met Israël heeft. Laten we ook niet vergeten dat Egypte haar grens met Gaza nog steeds grotendeels gesloten houdt en zo medeplichtig is aan de mensonwaardige levenomstandigheden in Gaza. Deze test viel reuzegoed mee. Mursi koos geen kant maar wierp zich op als bemiddelaar tussen Hamas en Israël.

Daarnaast stuurt Israël ondertussen ook al meer dan een jaar aan op een oorlog met Iran. Mogelijks zijn de Amerikanen wel gediend met een aanval van Israël op Iran. Iran is immers nog de enige opponent van de Amerikaanse politiek in het Midden-Oosten. Israël heeft al verkenningsvluchten uitgevoerd boven de installaties van Iran. Vorig jaar was er in Israël ook al een massale luchtalarmoefening waarbij iedereen naar de schuilkelders moest. Hun enige onzekerheid was nog het Iron dome. Zou dit rakettenschild de Iraanse fajr-raketten kunnen tegenhouden? Wetende dat Hamas deze fajr-raketten in het bezit heeft, was een aanval op Gaza dus de ideale gelegenheid om de efficiëntie van hun Iron dome te testen.

Deze aanval zal ook een positieve invloed hebben op de resultaten van de huidige premier Netanyahu bij de vervroegde Parlementsverkiezingen in januari 2013 . Bij dergelijke operaties zijn minister van Defensie Barak en hij, de enigen die in beeld zijn. Door hun voortdurende aanwezigheid in de media, wekken ze de indruk dat zij onmisbaar zijn voor een veilig Israël. Bovendien speelt het dit keer ook in hun voordeel dat er aan Israëlische kant slechts enkele slachtoffers zijn gevallen.

Ondertussen op de Westelijke Jordaanoever

Het lijkt erop dat Israël niet geïnteresseerd is in onderhandelingen met Fatah, zijn ze dan gewoon van plan om de Westelijke Jordaanoever in zijn geheel te annexeren?

Nee, dat willen ze niet. Een annexatie van de volledige Westelijke Jordaanoever zou betekenen dat ze de Palestijnen die daar wonen burgerrechten zouden moeten geven. Ze hanteren liever de salamitactiek. Ze laten de Palestijnse Autoriteit een beetje politie spelen op de Westelijke Jordaanoever maar waar ze ondertussen naar streven is de annexering van de grote kolonies, zoals die ten oosten van Jeruzalem en in de Jordaanvallei.

Wat dan met Hebron, waar de kolonisten hun nederzetting in het centrum van een Palestijnse stad hebben geparkeerd?

In Hebron laat men de kolonisten de Palestijnen koeioneren en dwingt men de Palestijnen zo meter per meter weg uit het centrum van Hebron. De resultaten van deze tactiek zie je nu al, de souq in Hebron is failliet, de Palestijnen hebben door de dagelijkse pesterijen hun winkels moeten sluiten en hun huizen moeten verlaten.

Laten aanmodderen, het is een methode die de Israëlische politici graag hanteren, de tijd speelt immers in hun voordeel. Steeds meer Palestijnen vertrekken uit Palestina en eens vertrokken, mogen ze vaak niet meer terugkeren. Een sprekend voorbeeld: een Palestijnse vrouw met een Israëlisch paspoort is zwanger en er treden complicaties op. Ze komt naar België om zich hier te laten behandelen. Eenmaal hier contacteert ze de Israëlische ambassade en vraagt een Israëlisch paspoort aan voor haar kind. Ze hoefde haar naam niet te zeggen, haar paspoortnummer was voor de ambassade voldoende om tot een weigering te besluiten. Hoe valt dit te verantwoorden als je weet dat voor elke Brusselse of Antwerpse jood die Israëli wil worden, deze papieren, mits het vervullen van enkele formaliteiten, zo klaarliggen.

Waarom is er zo’n verschil in behandeling? Wel, als haar kind geen Israëlisch paspoort heeft, is het niet aanwezig in Israël. Door de wet op de afwezigheid, zal zijn erfdeel dan naar de Joodse staat gaan. Voor Joodse Israëli’s die erop uit trekken, geldt echter een veel soepelere regeling. Zij worden beschouwd als inwoners van Israël wanneer zij minstens 1 keer per 5 jaar terugkomen naar Israël. Dit zorgt ervoor dat heel wat inwoners van Israël eigenlijk in New York of Antwerpen wonen. Voor Joden uit verschillende plaatsen in de wereld is dit een aantrekkelijke optie, je gaat naar Israël, wordt Israëli en vervolgens heb je een paspoort waarbij je vrij kan reizen naar heel wat economisch interessante landen. Zo simpel kan het zijn, als je als Joods beschouwd wordt natuurlijk.

Ik zag de actrice Noémie Schlosser aan het woord in Reyers laat. Ze zat daar tegenover Inge Neefs om de Israëlische kant van het verhaal toe te lichten. Ze gaf aan half-Joods te zijn, daaruit leid ik af dat haar moeder niet Joods is en dat ze daarom overeenkomstig de religieuze regels niet als Joods wordt beschouwd. Wat is haar positie ten opzichte van Israël? Heeft zij recht op staatsburgerschap hoewel ze volgens de religieuze norm niet Joods is?

De religieuze norm bepaalt dat om Joods te zijn, moet of je moeder Joodse zijn, of je moet op een orthodoxe wijze tot het jodendom zijn overgegaan. Israël hanteert echter deze religieuze norm niet om te bepalen wie recht heeft op Israëlisch staatsburgerschap. De wet op de terugkeer stelt dat wanneer je getrouwd bent met een jood of wanneer minstens éen van je vier grootouders Joods is, je recht hebt op Israëlisch staatsburgerschap.

Deze regel heeft opmerkelijke gevolgen. Zo hadden immers ook atheïstische en orthodoxe Russen met een Joodse grootouder het recht om in Israël te gaan wonen. Zij kwamen dan bijvoorbeeld terecht in Nazareth. Zij kregen daar dan woningen toegewezen in opper-Nazareth of Nazareth elite zodat zij een Joods tegengewicht zouden vormen voor Arabisch Nazareth. In opper-Nazareth waren echter geen orthodoxe kerken dus gingen zij naar de kerk bij de orthodoxe Palestijnen in Arabisch Nazareth. Velen onder deze orthodoxe Russen wilden echter net zoals 80% van de andere Israëli’s liever aan de kust wonen. Toen ze wegtrokken uit Nazareth, lieten ze hun woningen over aan Palestijnse christenen die ze kenden van in de kerk. Nog elk jaar ziet de burgemeester van Nazareth zich genoodzaakt om kerstbomen te verbieden in Nazareth-elite. Indien hij dit niet zou doen, zouden de vele kerstbomen immers tonen dat Joods-Nazareth toch niet zo Joods meer is.

Het is zo ingewikkeld!

Mensen rondom mij zeggen vaak: het conflict is te ingewikkeld, ik kan het toch nooit snappen. Wat moet het antwoord daarop zijn? 

Het is simpel. Waarom mag een Belgische Jood van Brussel zich automatisch gaan vestigen in Israël en in de bezette gebieden? Waarom mag iemand die in Gaza of Jordanië woont en geboren is in Palestina of die daar de zoon of de dochter van is, daar niet naartoe gaan? Waarom zou de één meer rechten hebben om daar naartoe te gaan dan de ander? Is dat rechtvaardig of is dat niet rechtvaardig?
Waarom kunnen zij niet genieten van dezelfde rechten?
Waarom is niet iedereen die tussen de zee en de Jordaan woont gelijk? Je kan de geschiedenis niet terugdraaien, niet naar 1948 toen Palestina overwegend Palestijns was, niet naar 1967 toen de bezette gebieden louter Palestijns waren. Nu zijn er op de bezette gebieden zo’n 130 nederzettingen, 500 000 kolonisten, 800 km betonwegen, dat zijn onomkeerbare feiten. Laat dus alles zijn zoals het is en geef iedereen dezelfde rechten. Als je zegt dat dit niet kan, dan schaf je het voor iedereen af. Het recht op terugkeer wordt zo wel in vraag gesteld, misschien is het praktisch niet mogelijk dat iedereen nog recht heeft op terugkeer maar dan is het voor niemand mogelijk.

Het antwoord van Israël daarop zou zijn: “dat is niet mogelijk omwille van onze veiligheid”.

Neen, hun antwoord zou zijn: “Neen, dit gaat niet want dan zijn we geen Joodse staat meer.” Waarom staan we in het Westen zo positief tegen een staat die zich baseert op een godsdienstig boek om zijn grenzen, plaatsnamen en inwoners te bepalen? Wanneer Khomeini op basis van zijn heilige boek een staat construeert in Iran, dan roepen we moord en brand. Als men echter hetzelfde doet met het heilig boek van de joden dan zegt iedereen dat ze daar het recht op hebben.
Dit is een anomalie, de enige reden waarom ze rechten zouden hebben op Palestina is de bijbel, ze geven dat ook toe. Een andere kwestie is dat de Europese joden gecompenseerd moeten worden voor de nazi genocide op 6 miljoen joden,  maar daar moeten de Palestijnen niet voor opdraaien: dit was het werk van de Duitse nazi's en hun collaborateurs, ook bij ons hier in België.

Er is echter geen reden waarom we een staat gebaseerd op religie zouden tolereren. Er is geen reden om te aanvaarden dat een staat zijn grenzen zou bepalen op basis van zijn religie. Er is geen reden om te aanvaarden dat een staat zou bepalen wie zijn inwoners mogen zijn op basis van een religie. Door een reeks omstandigheden zijn in Palestina zoveel miljoen joden aangekomen. We kunnen niet doen alsof die er niet zijn. We kunnen er wel naar streven dat iedereen dezelfde rechten heeft.

Ondertussen in Vlaanderen

Net voor de aanval op Gaza, zagen we dat Monica de Coninck en Yves Leterme eregasten zouden zijn op het optreden van het orkest van het Israëlisch leger. Wat drijft, naar uw mening, Monica de Coninck om dat concert te willen bijwonen als eregast?

Wel kijk, in mijn boek over de Israëllobby in België publiceerde ik al een pamflet, geschreven in het Jiddisch, waarbij wordt opgeroepen om bij de verkiezingen voor Monica de Coninck te stemmen.

De verkiezingen zijn toch net voorbij?

De verkiezingen zijn inderdaad net voorbij maar er komen er nog aan.
Monica de Coninck is gewoon één van de mensen die diensten bewijst aan de Joodse gemeenschap in Antwerpen. Zo zorgde ze ervoor dat de Joodse mannen en vrouwen in aparte klassen inburgeringslessen konden volgen. Tel daar nog bij op dat 95% van de joden in Antwerpen achter Israël staan en het zou al heel wat helderder moeten worden.

Komt de motivatie van Yves Leterme voort uit zijn conservatisme?

Bij Yves Leterme speelt daar inderdaad een conservatieve input. Dit is echter tegen de traditie van de christendemocraten in. De christendemocraten zijn altijd meer pro-palestijns geweest. Wijlen Tijl Declercq was zelfs de eerste voorzitter van wat nu Palestina Solidariteit heet. Ook bij de Euro-Arabische dialoog die in de jaren 80 is begonnen, waren het net de christendemocraten die het meeste afstand hielden van Israël. We mogen niet vergeten dat er tot 1956 een tamelijk sterke Arabische lobby actief was. Dit was te wijten aan de Europese kolonisatie in de Arabische wereld. Heel wat christendemocraten investeerden in Egypte bijvoorbeeld in de katoenindustrie. Binnen de katholieke partij was dus tot aan de nationaliseringen door Nasser een Arabische lobby actief. Yves Leterme gaat hier met zijn optreden in tegen de traditie van de christendemocraten.

Waar staat de rechts-conservatieve Mia Doornaert in dit verhaal?

Het atypische gedrag van Yves Leterme zou wel eens aan haar te wijten kunnen zijn. De ommekeer in zijn gedrag is er immers gekomen toen Mia Doornaert zijn raadgever en speechschrijver werd. Toch staat Leterme daar nog steeds eerder geïsoleerd tussen de Vlaamse christendemocraten. De enige katholieken die fervent pro-Israël zijn, zijn de newborn christenen die bijvoorbeeld ook het pro-Israël feest organiseerden in Antwerpen.

Maakt Mia Doornaert deel uit van een groter rechts-conservatief geheel op Europees niveau dat ook op lokaal politiek niveau invloed tracht uit te oefenen?

CD&V is lid van de Europese Volkspartij. Wanneer je nagaat wie de andere leden zijn van de EVP, kan je het één en ander al voelen aankomen. De partij van Berlusconi en de Partido Popular, de Spaanse Christen democraten, zijn beiden pro-Israël en beiden lid van de EVP. Andere belangrijke leden van EVP zijn de partij van Sarkozy en ook de Duitse christendemocraten, op wie het schuldgevoel voor de genocide op de Joden zwaar doorweegt. Met een dergelijk overwicht aan pro-Israëlische partijen, moge het dan ook niet verwonderen dat de lokale christendemocraten vanuit Europa pro-Israëlische thema’s op hun bord krijgen. Zoals het voorzitterschap van de EVP een pro-Israëlische invloed heeft gehad op Wilfried Martens, zo mogen we er ook vanuit gaan dat het lidmaatschap van de EVP gezorgd heeft voor een verschuiving van de CD&V in de richting van Israël.

>>>

Bij het verschijnen van dit interview deelde Israël mee dat het de in november geïnde belastingsgelden die toekomen aan de Palestijnse Autoriteit, niet zou doorstorten. Twee dagen voordien besliste het Israëlische kernkabinet ook om de bouw van niet minder dan 3000 nieuwe woningen in de volgens internationaal recht illegale Israëlische nederzettingen goed te keuren. Als kers op de taart, geeft de Israëlische regering nu ook aan dat het verder actie zal ondernemen om de controversiële bouw van een nieuwe nederzetting waar te maken. Deze nieuwe nederzetting is zo controversieel omdat ze de Westelijke Jordaanoever in twee zou opsplitsen, het noorden en het zuiden zouden van elkaar gescheiden worden. Dit alles ter vergelding van de erkenning van Palestina als waarnemersstaat bij de VN.

Hartelijk dank aan Lucas Catherine.

>>>

Auteur Lucas Catherine schreef talloze boeken, zijn bio-bibliografie lees je hier

Zijn laatste publicatie 'GAZA' i.s.m. Charles Ducal verscheen bij EPO 

>>>

De palestijnse circusschool reist in December door ons land. Check de speellijst hier