Een Palestijnse pastoor leert de kijker dat de glimlach een paspoort is dat overal wordt aanvaard.
Er was eens een oude man in Hebron. Zijn zoon zat in een Israëlische gevangenis. Op een dag wilde de man graag zijn aardappelen planten, maar hij was al oud en zijn rug wilde niet meer mee. Hij stuurde een brief naar zijn zoon in de gevangenis. En schreef: zoon, je moet me helpen, ik wil aardappelen telen in onze tuin maar mijn rug wil niet meer mee. Even later ontving hij een brief van zijn zoon: Vader, zet dat uit je hoofd, ik heb wapens in onze tuin verborgen. Het boze leger van Israel onderschepte deze brief en stuurde in 7 haasten een troep soldaten naar de tuin van de vader. Ze haalden heel de tuin om maar vonden geen wapens. De vader schreef een brief aan zijn zoon om hem dit te vertellen en vroeg: wat moet ik nu doen? Zijn zoon antwoordde: nu moet je enkel nog de aardappelen planten! Dit was het enige wat ik van hieruit voor je kon doen!
En lachen maar... En terwijl ik thuis kom na een amusante en interessante filmvoorstelling in de Pianofabriek in Sint-Gillis, ben ik nog steeds aan het lachen. Vanessa Rousselot, de regisseuse van Blagues à part, bracht me met haar film even terug naar het Palestina dat ik ken, met vriendelijke en gemoedelijke mensen. In haar zoektocht naar humor, slaagt ze erin de mensen, in al hun charme op het scherm te brengen. In beeld komen jolige parfumverkopers wiens blik verstart wanneer de nederzettingen ter sprake komen. Ik word aan het lachen gebracht door elegante studentes die de slappe lach krijgen in de klas bij het vertellen van hun moppen. En ze vielen natuurlijk niet te ontwijken, de mannen die oh zo gewillig een praatje slaan met een jonge française.
Ondertussen staat aan de andere kant van de muur der apartheid een zeldzame Palestijnse stand-up comedien voor een volle zaal moppen te tappen. In Dheishe vluchtelingenkamp focust de regisseur op een ontwapenende jongeman die op sappige wijze enkele toppers van moppen uit zijn mouw schudt. Een Palestijnse pastoor leert de kijker dat de glimlach een paspoort is dat overal wordt aanvaard. Zonder ‘tasrieh’ of een toelating kan hij niet naar Jeruzalem, maar aan de hand van zijn religieuze kledij, glimlach en een anekdote, zou hij er op goddelijke wijze toch in slagen om de lange en mensonterende wachtrijen aan het checkpoint in Bethlehem te ontwijken.
De film bracht de zaal aan het lachen maar daarnaast volgde de camera ook een groep meisjes die in het oude stadscentrum van Hebron de penibele levensssituatie van de Palestijnen toonden. Ook niet alle Palestijnen waren zo bereid om het over hun humor te hebben. Sommigen beweerden dat je door te klagen lelijke kinderen zou krijgen, zij waren dus pro-humor met het oog op een knap nageslacht. Anderen gaven aan hun eerste mop pas te zullen vertellen wanneer de bezetting van Palestina beëindigd is.
Wat deze film op treffende wijze aantoont, is dat de Palestijnen het niet verdienen om geassocieerd te worden met ingewikkelde politiek of conflicten boven hun hoofd. Palestina is een prachtig land waar mensen rondlopen die uitermate grappig zijn en het is vooral ook een land dat het bezoek van elkeen van ons waard is. Ga nu allen daarheen in vrede en proef van het heerlijkste ijs in Ramallah, ga een theatervoorstelling bijwonen in the Freedom Theatre in Jenin, bezoek de brouwerij van Taybeh (het Palestijnse bier), volg een kookworkshop in een vluchtelingenkamp en koop zeker een falafel bij de beste falafelverkoper van Palestina, je vindt hem in Al wad straat in het oude stadsdeel van Jeruzalem.
Geen tijd, geld of zin om op reis te gaan? Probeer dan zeker een volgende filmvoorstelling van Blagues à part mee te pikken!
PS: Wanneer ik zeg dat Palestina een prachtig land is, betekent dat niet dat ik mijn ogen sluit voor het gebrek aan waarborgen voor de bescherming van bepaalde mensenrechten in Palestina.
