Je gaf nooit de indruk dat je teleurgesteld was in het leven. Je begon zelfs te wennen aan het leven in de schaduw.
Beste Zehar,
Zehar was je bijnaam, maar waarschijnlijk heette je gewoon Mohammed. Ik leerde je kennen in een koffiehuis. Daar stond je bekend als het 'boze oog.' Die naam had je gekregen omdat je onbeweeglijk en grijnzend kon blijven staren. Alsof je veel te veel wiet had gerookt. Na een tijd had ik door dat staren een manier voor je was om contacten te leggen. Ik vroeg of je honger had. Reuzehonger, antwoordde je en bij een durum met samoeraisaus - waarop je iets te veel smakte naar mijn goesting - begon je je verhaal te vertellen.
Je bullebak van een neef was op bezoek in Marokko en al lachend vroeg hij of je geen zin had om mee te gaan naar België. Waarom niet, dacht je. Een 'ja' kon je krijgen, een 'neen' heb je sowieso. De douanier keek naar je ticket, gromde een beetje en liet je dan door. Dat had je neef niet verwacht en uit frustratie betichtte hij je van magie. Jij noemde het een teken van God. Soms lopen de dingen uit de hand. Ik denk dat je als lamme goedzak iets naïefs en ongevaarlijks had. En je had het geluk dat het een luie douanier was die toevallig geen zin in controle had.
Je was nu officieel een illegale goedzak en de eerste weken leidde je het leven van een toerist. Je neef ontfermde zich over je, je ging regelmatig wandelen, keek de hele dag tv en werkte zo op de zenuwen van je oom en tante. Een neef kan nooit een verloren zoon worden. Dus moest je vertrekken. Met een zak van de Lidl waar al je kleren in zaten, bracht je nu de dagen door in een koffiehuis. 's Avonds sliep je met een panische angst in het park, omdat je het gevoel had dat duivels en everzwijnen je op elk moment konden oppeuzelen.
Je zei dat je via via kon werken in een restaurant, maar dat je al snel werd ontslagen door je smalle schouders. Je kreeg weer een teken van God, want je kon bij iemand iets huren. Het was een kelder waar je kakkerlakken zag moonwalken, maar het was toch al beter dan een park. Je vond werk bij een boer. Dat was nog zwaarder dan in een restaurant. De boer vond je smalle schouders geen bezwaar, je lage loon nog minder en hij had er een zeker genoegen in je te zien kruipen als een hond.
Je gaf nooit de indruk dat je teleurgesteld was in het leven. Je begon zelfs te wennen aan het leven in de schaduw. Je grootste frustratie was dat je de Nederlandse taal met al die vreemde keelklanken maar moeilijk onder de knie kreeg. Ook het gebrek aan romantiek, want je had het gevoel dat je vrouwen schrik aanjoeg.
Ik kwam je nog geregeld tegen in het koffiehuis en we hebben nog paar keer een durum met samoeraisaus gegeten. Het laatste wat ik van je hoorde, was dat je een jobaanbieding kreeg die zelfs voor de gewone burger aantrekkelijk kon zijn. Kost, inwoon en een mooi loon. De jobomschrijving was 'gebruikers' bedienen. Ik denk dat je wist dat je gebruikt werd, maar dat kon je niet deren. Soms moet je kruipen als een hond en soms moet je gewoon haas heten. Het liedje bleef niet duren en je werd al snel opgepakt door de politie. Ik maakte me geen zorgen om je, want ik wist dat je het een prachtige gevangenis zou vinden. Als lamme goedzak nam je het leven voor lief. Daar stopt de informatie die ik over je heb. Soms hoor ik dat je gesignaleerd werd in Marokko, Spanje of Brussel. Ik denk dat het voor jou niet veel uitmaakt. Je maakt er overal het beste van.
Vriendelijke groet,
Fikry El Azzouzi
