Eigenlijk is die hoofddoek wel handig, het is zoals een spons die het zweet tegen houdt.
Of ik het niet warm had met mijn hoofddoek, vroeg ze in een opeengepakte trein op een snikhete bedrukte dag. Ik zag de medereizigers ongemakkelijk de andere kant opkijken, tegelijk hun oren spitsend. Ik antwoordde haar, natuurlijk heb ik het warm, jij dan niet? De zweetparels dropen namelijk van haar roodaangelopen gezicht. Het was net of ze mijn gedachten kon lezen want ze zei: eigenlijk is die hoofddoek wel handig, het is zoals een spons die het zweet tegen houdt. Que? Ik heb al veel bizarre opmerkingen gekregen, maar deze spant toch wel de kroon. Ze frunnikte aan haar zware boodschappentas en vertelde niet zonder enige trots dat ze net naar de supermarkt gegaan was om ijsjes te kopen voor haar kinderen. Zij heeft namelijk geen supermarkt in de buurt van haar huis waar er goedkope ijsjes verkocht worden, vandaar. Ik heb er maar niets op gezegd, maar een half uur op een snikhete trein met ijsjes in de boodschappentas? Dat loopt slecht af. En toch ben ik er zeker van dat haar kinderen haar dankbaar zullen zijn.
Ik moest terug denken aan een reportage die ik onlangs zag over kinderen in armoede. Elke penny telt voor mensen die het minder breed hebben. Een kind vertelde hoe hij regelmatig een maaltijd moest overslaan. “Maar het geeft niet, ik bewaar mijn honger gewoon tot de warme maaltijd, dan kan ik alles opeten”. Hoe is dit mogelijk? HOE is dit mogelijk in het Europa van de 21ste eeuw? Hoe is het mogelijk dat een kind de bloezen van zijn zus moet dragen uit geldgebrek, ook al is hij zelf een jongen? Of hij dat niet erg vindt? Volwassen en zelfzeker antwoordt deze kleine jongen: “Het maakt niet uit of je een meisjeshemd of een kapotte broek aan hebt. Als je maar kleren hebt. Het maakt niet uit wat je aandoet, wat telt is wie je bent.” Dit gaat dan wel over een reportage over Britse kinderen, maar ik ben zeker dat je achter menig Belgische gevels gelijkaardige taferelen zou kunnen vaststellen. Alleen zien we het niet, daar wordt niet over gesproken. Op het einde van de reportage komt er een meisje van negen jaar in beeld dat zegt: “I am gonna find it hard, I don’t want to grow up. [stilte] I don’t want to grow up”.
De vakantie komt eraan, maar veel kinderen zullen niet op vakantie kunnen gaan. Ondertussen rijgen ‘top’managers de vette premies nog steeds bijeen, houden we ons bezig met megalomane bouwprojecten en met het achtervolgen van een bebaarde wannabe talibanstrijder. De hoge huurprijzen die voor sommige gezinnen onbetaalbaar zijn kunnen ondertussen wachten, het betaalbaar en toegankelijk maken van psychosociale hulp wordt nog steeds niet als prioritair beschouwd en de wachtlijsten in de zorgsector en het onderwijs blijven maar langer worden. Ondertussen tikt de klok en smelt de hoop van sommige kinderen in een betere toekomst als een ijsje in de zon. Politicians: it’s time for u to grow up!
---
Alia S. verwondert zich over de grote en de kleine dingen des levens. Soms ludiek, soms verontwaardigd, maar altijd de moeite om lezen.
BLOG POSTS
[Alia S.] Ramadan: spiegelbeeld van jezelf.
Een moslima bij de bakker
Hoofddoekpaparazzi
Te jong voor de mensenrechtenstrijd voor ouderen?
Met de trein...
