Auteur: Alia S.

Ik weet niet wat er erger is: racisme op zich of het niet meer raar opkijken als je met racisme geconfronteerd wordt.
Zoals die éne keer dat die vrachtwagenchauffeur zijn raam naar beneden draaide en ‘makkak’ naar mij riep terwijl ik wachtte tot het mannetje op groen zou springen aan het stoplicht.

In sommige winkels voel ik letterlijk de spanning wanneer ik binnenkom. Dan lees ik letterlijk de “wat heb jij hier te zoeken?-blik” in de ogen van de winkelgerante.

Tot 2 maal toe had ik deze week een gesprek in mijn nabije kring over racisme. Wat aanvankelijk een constructieve informatieve uitwisseling leek te zijn, draaide al snel uit in een wijsvinger of 2 die naar mij wezen.

Even een terugblik op het Offerfeest. Ik waande me bijna in het meest diervriendelijk land van de wereld, dat stemt me op zich niet ongelukkig, zolang dit de komende 364 dagen ook consequent volgehouden zal worden.

Ik wou dat ik een goed boek had meegenomen in mijn handtas. Of de krant. Nee, toch niet de krant, daar word ik de laatste tijd slechtgehumeurd van. Ik blader wat door een “Goed Gevoel” magazine van enkele weken geleden, maar leg dat ook maar snel weer neer.

Of ik het niet warm had met mijn hoofddoek, vroeg ze in een opeengepakte trein op een snikhete bedrukte dag. Ik zag de medereizigers ongemakkelijk de andere kant opkijken, tegelijk hun oren spitsend.

Iedereen herkent wel de discussies die gepaard gaan met de eerste dagen van de Ramadan. (door sommigen ook wel RamadaM genoemd) “Nee, ik mag ook geen water drinken. Nee, ook geen slokje. Natuurlijk is het zwaar op een lange zomerdag om niets te mogen eten en drinken.”