Er is ook een kans om verhalen te vertellen van de tijd dat hij in de gevangenis zat, tijdens het militaire regime. Futurível is een van de liedjes die hij toen schreef, op een gitaar die een cipier voor hem kon binnensmokkelen.
Gilberto Gil. Strings and Rhythm Machines Concert.
BOZAR. 05.07.2012
Ik zal hem Gil noemen.
BOZAR. Zo indrukwekkend met het plafond dat me altijd doet denken aan het skelet van en walvis. De zittende Henry Le Boeufzaal is bijna vol en bewijst dat men een divers publiek kan bereiken met een divers programma. Soit. Zij zijn er. Gelukkig maar: de vorige keer dat ik hem zag was Gil alleen en hoe mooi dat ook was miste ik nog iets. Vandaag zijn ze met vijf: viool, cello, twee gitaren (Gil en Bem, zijn zoon) en percussie. Plus een mix van “instrumenten van de eerste generatie” zoals een berimbau, en een of andere MIDI interface om loops te besturen. Technologie wordt in soberheid gemengd met folklore, zonder purisme noch herontdekkingsmoed.
Gil is net zeventig geworden maar van zijn leeftijd is er niks te merken. Gil draagt een witte broek en witte sleffers en vertoont nog altijd de vitaliteit van een rapaz, de vaardigheid van een ervaren muzikant, de présence van een goede Minister van Cultuur en een onweerstaanbaar gefluit do passarinho.
Op de playslist zijn er vooral sambas, baladas doces en bossa nova. Als je iemand in de zaal ziet die jou bevalt, ga maar ernaast zitten want Gil zal de weg naar zijn/haar hart volledig vrij maken voor jou. Maar er is ook een kans om verhalen te vertellen van de tijd dat hij in de gevangenis zat, tijdens het militaire regime. Futurível is een van de liedjes die hij toen schreef, op een gitaar die een cipier voor hem kon binnensmokkelen. Het bewijs dat een vrije ziel moeilijk gevangen kon worden door het fascisme, geschreven in de magische taal van de Tropicália. Er is ook een kans om te zingen over de dood, over hoe de onbevreesde Gil daar geen schrik van heeft en toch wel: Não tenho medo da morte zingt hij alleen, kwetsbaar, in het donker, en hij maakt daar een dramatisch en confronterend moment van. Misschien zal ik saudade voelen / zoals elke keer dat je afscheid neemt. Onvermijdelijk, ja, maar hopelijk niet zo heel binnenkort.
Gil maakt vaak gebruik van een vrolijke onomatopee en de link naar Bobby McFerrin is onvermijdelijk. Hij neemt ook de kans om de muziek van helden zoals Jimi Hendrix (Up from the skies), Javier Solis en Los Panchos (Tres Palabras) en Caetano Veloso en Os Mutantes (Panis et Circenses) te eren. Gil straalt nederigheid en bewondering uit, opmerkelijk voor een muzikant die zelfs een mooie plek kan vinden voor een hoest in de meest complexe arpeggio.
Expresso 2222 is de langverwachte kans van de garotas om eventjes op te staan en dansen. Dat was misschien het enige dat we nog nodig hadden deze avond, zo’n vrolijke afsluiter.
Een vlekkeloos concert behalve voor de tropische warmte van de zaal, maar misschien was dat de bedoeling. Volgende keer zou ik wel graag gewaarschuwd worden dan zou ik mijn sleffers ook aan doen. En een marcelleke .
