(c) Danny Williams
Niemand kent Ayoub beter dan Fikry El Azzouzi, zijn schepper. Dat hij zijn personage gestalte geeft, maakt deze voorstelling uniek.
Junior Mthombeni en Fikry El Azzouzi werken al lang samen. SINCOLLECTIEF maakte met El Azzouzi TROOST kort na hun debuutvoorstelling H&G (Grimmiger). TROOST speelt zich af in een abstracte maar zeer reële onderwereld, met sterke aanwezigheid van hip hop en beats. Muziektheater, kon je het zeker noemen. Met Rumble in da Jungle (SINCOLLECTIEF) en Malcolm X (KVS) hanteerden ze het idee van een totaalspektakel met telkens een volwaardige band op het podium en redelijk onafhankelijke hoofdstukken van slam poetry, korte monologen of dans. Terwijl Rumble in da Jungle individuele acts samenbracht, evolueerde Malcolm X in een meer coöperatieve richting en de steun die performers elkaar gaven, bracht de voorstelling tot een ander niveau.
Wachten op Ghorro, een voorstelling van hip hop-collectief NoMoBS met steun van o.a. Mthombeni en El Azzouzi, plaatst zich ook ergens in de buurt van de opgesomde voorstellingen. Maar op een ander spoor was er een eerder teksttheatrale zoektocht: die van Reizen Jihad. Reizen Jihad probeerde een plaats te geven aan de keuze van jongeren om als Syriëstrijders te vertrekken, een van de meest complexe fenomenen van onze tijd. Desperate ouders, apocalyptische wereldbeelden en de sluwe verkooppraat van de ronselaar waren elementen van een onthutsende puzzel.
Drarries in de Nacht, een voorstelling van KVS geregisseerd door Mthombeni, naar het gelijknamige boek van El Azzouzi en met (live) muziek van Cesar Janssens, situeert zich dichter bij Reizen Jihad dan bij het hoge concertgehalte van hun totaalspektakel-register. Maar de nabijheid van Wachten op Ghorro is onmiskenbaar. Drarrie in de Nacht zet een stevige stap verder in één van de vertakkingen van hun artistieke zoektocht.
Wat eerst in het oog springt is de indrukwekkende scenografie van Eugenio Swarcer. Niet alleen duwt de achtergrond van TL-lampen ons meteen ‘in’ de nacht waar Ayoub, Fouad, Maurice en Kevin a.k.a. Karim verdwalen, de helft van de tijd regent het op het podium. Puur esthetisch een zeer geslaagde combinatie waar bovendien verrassend slim gebruik van wordt gemaakt. Maar net zoals in film regen ingezet wordt om de gemoedstoestand van personages weer te geven, valt de tragiek van de drarries vanaf dan niet meer te negeren. De onrust die niet te vinden is in een zuivere spanningsboog, maakt op die manier deel uit van het stuk, van het leven. Van België, uiteraard, ook.
De vier tieners hangen wat rond door de straten van Waasdorp, onder andere in de buurt van een wassalon. De gesprekken zijn wat je kan verwachten van vier jongeren die elkaar door en door kennen, die constant met elkaar spreken: een eigen taal. Het zijn jongeren die elkaars halve zinnen afmaken. Zinnen die zich vaak beperken tot een woord, tot het punt dat je bij wijze van spreken een tag cloud ziet ontstaan in de lucht (misschien dankzij de boventiteling, dat is ook mogelijk). De spoken word esthetiek dient als gepast vehikel om hun identiteit te construeren voor de toeschouwer.
De womanizer, de fundamentalist en de verliefde fitness-freak zijn de kompanen van de enigmatische Ayoub. De ogenschijnlijk brave jongen met de duivelse glimlach van de Chesire cat is geen onbekende: zijn verhaal is begonnen met de vriendschap met een schaap in Het Schapenfeest en wordt vervolgd in zijn liefdesverhouding met Eva in Alleen Zij, ook op de planken gebracht als Alleen door Sara De Roo en TG STAN. Ayoub wordt vertolkt door El Azzouzi zelf en dat maakt hem werkelijk ondoorgrondelijk. Niemand kent Ayoub beter dan Fikry El Azzouzi, zijn schepper. Dat hij zijn personage gestalte geeft, maakt deze voorstelling uniek.
Eigenaardig is wel dat Ayoub niet kan dansen. Dat hij naast de beat klapt. Dat zingen ook niet meteen zijn ding is (zeker niet in vergelijking met de fluwelen stem van Junior Akwety, die Maurice speelt als een jonge versie van Barry White in een bontjas). Het is daarom zelfs eng dat Ayoub toch zo veel protagonisme opeist en zelfs macht heeft over zijn drarries. Dat doet denken aan Arnon Grunberg, die ooit een beperkte rol opnam in een stuk van Thomas Bernhardt, of aan de knullige Michel Houellebecq die ergens tussen een hilarische trol en een onbeholpen held, ‘danst’ en ‘zingt’ in een film of een tv-programma. De toeschouwer is daar niet om iemand te zien dansen en acteren, maar om Fikry El Azzouzi een personage te zien vertolken, om hem een verhaal te zien herschrijven. Uniek.
Dat zelfs de vrouwelijke personages vertolkt worden door een man (de multi-inzetbare Sabri Saad El Hamus), benadrukt het gestoorde vrouwenbeeld van de personages. Het stuk zoekt niet echt een manier om hen sympathieker te maken, en toch laat de vloek van hun verveling en uitzichtloosheid ons niet onberoerd. Want ze bestaan, die jongeren, en ze zijn jong genoeg om ons te herinneren dat een deel van de verantwoordelijkheid voor hun lot op onze schouders valt. En ze glijden af. Ze zinken in slow motion. En we staan erbij en kijken ernaar.
Met Drarrie in de Nacht bevestigen Mthombeni en El Azzouzi de verderzetting van hun artistieke identiteit. Een eigen stijl met veel muziek en cassante woorden, met chaos en harde realiteiten. Met een eigen taal, vol met oproepen en antwoorden die in sommige muzikale tradities vaker gebruikt worden en vele andere elementen die gekristalliseerd worden in een solide, volwassen artistieke stem.
Drarrie in de Nacht, een voorstelling van Jr.cE.sA.r (Junior Mthombeni, Cesar Janssens & Fikry El Azzouzi) / KVS naar de gelijknamige roman van Fikry El Azzouzi. Met Fikry El Azzouzi, Cesar Janssens, Saïd Boumazoughe, Rashif El Kaoui, Sabri Saad el Hamus en Junior Akwety.
Tot 09.02 in KVS, Brussel. Op 13 en 14.02 in ARSENAAL/LAZARUS Mechelen. Op 16.02 in Theater De Machinefabriek (Groningen). Op 08.03 in De Roma, Antwerpen. Alle info: http://www.kvs.be/nl/drarrie-de-nacht
