De media zullen de aandacht richten op onbelangrijke zaken die ik wekenlang de publieke opinie laat beroeren in praatprogramma’s, sensationele bijlages bij kranten, talkshows,… Zo ontwikkelen mensen irrationele en manipuleerbare buikgevoelens eerder dan rationeel en kritisch denkvermogen.
Een wereldrijk controleren is geen eenvoudige opdracht. Ik zou de economie en de mensen verslaafd maken aan olie. De controle over de bronnen van die olie zal me ook controle over de wereld verschaffen. Verzet in de olierijke regio’s onderdruk ik met een militaire supermacht. De miljoenen mensen die zullen sterven of vluchten zijn collateral damage van een hoger doel, schokdempers, nummers die verdrinken in de kolkende rivier van de geschiedenis.
De haat in hun harten zou me niet verbazen. Integendeel, mijn als vrije meningsuiting verpakte provocaties van culturele en religieuze gevoeligheden zullen hen verder kwetsen. Zo kan ik een botsing van beschavingen opwekken en het beeld van een inferieure en superieure cultuur bevorderen.
De controle over de economie gaat naar een kleine elite. Zij zouden ook de politieke macht controleren. Ondernemingen zal ik niets in de weg leggen als ze met de grondstoffen en de arbeid van arme landen hun eigen rijkdom en de luxueuze levensstijl van de rijkere regio’s willen garanderen.
Mijn economisch beleid zal veiligheidsrisico’s creëren. Om te vermijden dat de meerderheid mee komt genieten van de levensstijl van de minderheid zal ik muren optrekken tussen rijkere en armere delen van mijn wereldrijk. Hekken met prikkeldraad, infrarood camera’s. De laatste snufjes. Ik zou delegaties sturen naar landen die deskundig zijn in het bouwen van allerlei soorten muren, zoals Israël, Australië, de VS, Spanje, Italië of Griekenland.
In hun zoektocht naar het leven zullen vluchtelingen sterven aan onze kusten en grenzen. Dat zal bij de publieke opinie storende opstoten van solidariteit teweeg brengen, vooral als de indringers een menselijk gezicht krijgen. Die kans op solidariteit zal ik fnuiken door beeldspraak van invasie en overspoeling. Zo zal ik de steun van de bevolking verwerven voor mijn onmenselijk beleid. Het beleid zal geweld uitlokken. Dat is geen bedreiging, maar een kans voor mijn Ministerie van Veiligheid. Tegenstanders kan ik immers terroristen noemen. Ik zal hen met geweld te lijf gaan, zo hard dat zij zelf steeds extremer geweld zullen gebruiken. Dan zal mijn label ‘terrorist’ geloofwaardiger klinken.
Van de armen het voetvolk van de ideologie maken, dat is de opdracht van de Ministeries van Veiligheid en Economie. Maar ook de bevolking van de rijkere regio’s moet aanvaarden dat zij weinig inspraak hebben. Daarvoor schakel ik mijn Ministerie van Propaganda in. Inspiratie haal ik bij leiders die ervaring hebben met de meer zichtbare variant van indoctrinatie en onderwerping: bijvoorbeeld in Syrië en Noord-Korea, waar één partij de zielen van een hele bevolking vervult van liefde voor partij en leider. Ik zal het subtieler aanpakken, maar de rode draad is dat de bevolking de schokdemper is van het systeem. Het voetvolk van een onzichtbare ideologie die in hun harten zal leven.
De media zullen de aandacht richten op onbelangrijke zaken die ik wekenlang de publieke opinie laat beroeren in praatprogramma’s, sensationele bijlages bij kranten, talkshows,… Zo ontwikkelen mensen irrationele en manipuleerbare buikgevoelens eerder dan rationeel en kritisch denkvermogen. Moest het financiële systeem crashen, zal ik de bevolking makkelijk kunnen gebruiken als schokdemper. Het verloren geld zal ik immers bij hen halen via besparingen op dienstverlening, uithuiszettingen, confiscaties, enzovoort. Zo kan de elite ongeschonden aan de macht blijven.
De meest effectieve indoctrinatie is de vorming van identiteit door aanpassing van normen en waarden in dienst van het systeem. Ik zal ervoor zorgen dat mensen een enge visie op 'waarde' ontwikkelen, zodat zij minder belang gaan hechten aan dingen die geen onmiddellijke financiële waarde hebben. Bijvoorbeeld het milieu, of solidariteit met zwakkeren.
Arme vreemdelingen die de rijkere regio’s binnendringen, moeten ‘de anderen’ worden genoemd. Zo heb ik meteen een zondebok voor al wat fout loopt. Om dit integratiedebat op de spits te drijven zal ik hun gewoontes problematiseren en verbieden, om zo hun extremisten munitie te geven. Door het wij-zij beeld te versterken, kan ik meer investeren in veiligheid. En door extremisten met harde hand op te pakken zal mijn populariteit stijgen. Ik vermijd zo ook dat solidariteit ontstaat, want dat zou de steun voor mijn noord-zuid beleid verzwakken.
Mensenrechtenactivisten zal ik beschuldigen van kwade inborst omdat ze een effectief beleid in de weg staan. Zo schrikken meer mensen er uit angst voor terug deel te nemen aan het politiek-maatschappelijke debat. Mensen moeten niet opstaan voor solidariteit, maar voor individualisme.
Zou u voor mij stemmen? Waarschijnlijk niet. Waarom ziet onze wereld er dan zo uit?
>>> Meer info over de columnwedstrijd op www.mo.be of hier
U kent Pieter misschien ook van het project Tussen Vrijheid en Geluk te lezen op deze facebook pagina en als MO* blog
