Bovenal slaagt Pardon! Sorry dat ik leef erin om maatschappelijke problematieken behapbaar te maken, om er zelfs lachsalvo’s mee te ontketenen, maar tegelijk de vinger pal op de wonde te leggen.
Aan een tafel zitten twee mensen. Een ongelukkig ineengedoken man zit tegenover een rijzige, zelfverzekerde dame. Ze praten. Of liever: de vrouw praat. De man beaamt, knikt, opent zijn mond in een poging tot verzet. De procureur leest het verslag voor, geeft advies en stuurt de man door naar zijn advocaat. Het verhoogje draait, de personages wisselen en dan zit de procureur tegen de volgende beklaagde.
In Pardon! Sorry dat ik leef is de toeschouwer een ‘vlieg op de muur’ in een kantoor van een procureur. Onder meer een drugsverslaafde, een dak- en thuisloze, een autodievegge en een dader van partnergeweld nemen één voor één plaats aan het houten tafeltje tegenover de procureur. Met nauwelijks meer dan het op- en afzetten van een bril, het opknopen van een rok of het wisselen van een jasje, switchen de drie acteurs moeiteloos tussen een trotse, machtige procureur en een autodievegge, een agressieve partner en een gauwdief, een straatgoochelaar en een drugsverslaafde. Deze snelle transformaties zonder te veel attributen, laten de sterke acteerprestaties volledig tot hun recht komen.
Het aan elkaar rijgen van zo’n reeks korte sketches riskeert in sommige voorstellingen om over te komen als een reeks losse fragmenten die zozeer versnipperd zijn dat het voor de toeschouwer moeilijk wordt om een rode draad te vinden. SKaGeN laat zich echter niet vangen: de personages en situaties mogen dan wel pijlsnel veranderen, de setting blijft dezelfde: twee personen in het kantoor van de procureur. Door het tempo van de sketches, de variëteit aan situaties en de afwisseling van woord en performance –met een streepje muziek- sleurt SKaGeN de toeschouwer vanaf het eerste moment mee in het leven van de beklaagden, en blijft onophoudelijk boeien. Bovenal slaagt Pardon! Sorry dat ik leef erin om maatschappelijke problematieken behapbaar te maken, om er zelfs lachsalvo’s mee te ontketenen, maar tegelijk de vinger pal op de wonde te leggen.
De constanten doorheen het hele stuk zijn dan ook de machtsrelaties tussen procureur en beklaagde. Door expliciet het perspectief ‘from below’ te tonen, laat SKaGeN mensen aan het woord die zelden gehoord worden. Mensen die zich, ondanks het oordeel van de samenleving, niet laten doen en proberen hun eigen leven in handen te houden. Net daarom is het zo prachtig dat SKaGeN er ook een sketch aan toevoegt die de machtsrelaties omdraait en een jonge autodievegge het woord geeft alsof zij de plak zwaait.
Verhalen die binnenkomen, radde dialogen en oog voor ‘de kleine garnaal’: wat kan een toeschouwer nog meer verwachten van dit sociaal geëngageerd theater? Het enige wat een ietwat onafgewerkt gevoel gaf, is de rol van de advocaat: nu werd dit lichtjes aangeraakt en wekte daardoor eerder onvervulde nieuwsgierigheid op dan dat het iets toevoegde aan de sterkte van het stuk. Maar dit facet in de confrontatie met het justitiële systeem is misschien (hopelijk?) voer voor een volgende voorstelling.
Pardon! Sorry dat ik leef was te zien in DEStudio tot 2 mei 2015.
Meer info op de website van theatergezelschap SKaGeN
