![[Recensie] De kunst van het Belg zijn](https://kifkif.be/sites/default/files/styles/large/public/oldsite-data/de_kusnt_van_het_belgzijn_2.jpg?itok=BLBT8y3B)
hoe kan je samen een voorstelling maken als je niet dezelfde taal spreekt?
'De kunst van het Belg zijn'
Zo heet de voorstelling die voortvloeide uit een initiatief van Théâtre de la Vie, collectif Alors! en les Etrangers ASBL, in samenwerking met ‘t Arsenaal Mechelen en GEN2020.
Een vraag prijkt aan de ingang van Theatre de la Vie in Brussel: hoe kan je samen een voorstelling maken als je niet dezelfde taal spreekt? Het uitgangspunt voor een uur theater.
Is theater dan geen taal op zich? Ik verwacht inzicht in een creatief proces, ik verwacht acteurs die de vierde wand van minuut één links laten staan, ik verwacht een taalbad. De laatste twee krijg ik onmiddellijk. Een openingszin in het aanstekelijke Engels van een Fransman, en meteen daarna Babelse chaos. De elf acteurs vormen zelf het decor van een kruising tussen absurditeit en satire, met een eervolle vermelding voor Nyira Hens, die met haar J’aime la vie in glitterpak de hilariteit tot een hoogtepunt drijft en zichzelf meteen daarna de mond snoert met een overtuigende Zet die ploat af.
Wat na de voorstelling doorklinkt is hoe het Frans de andere talen overklast in finesse en ironie, hoe het Duits zich uit zelfspot frontaal op de vloer gooit en daarmee de prijs van de strijdlust verdient, en hoe het Nederlands, in dit geval Vlaams, het zachte, bange gefluister is van een cultuur die overduidelijk nog in zijn kinderschoenen staat.
Dezelfde vergelijking gaat echter niet op voor de cast, die met veel joie de vivre, een weergaloze timing en een aanzienlijke portie fingerspitzengefühl de banaliteit van de Belgische taalgrenzen overbrugt en ze bij momenten zelfs doet vergeten. Wat het stuk mist aan gelaagdheid en verhaal, maakt het goed in spelplezier. Waar personages vaag afgelijnd blijven en eerder in de breedte dan in de diepte zijn uitgewerkt, blinken ze uit in persoonlijkheid en geloofwaardigheid. De kunst van het kleine.
Het moet gezegd dat de diversiteit op de planken een absolute meerwaarde is, en niet wordt uitgespeeld als ‘kijk-eens-hoe-divers-wij-zijn-theater’. Neen, eerlijk en sterk, soms tekstueel te braaf om van een experiment te spreken, een knipoog eerder dan een uitgestoken tong. En zo is het zonder twijfel een echt, door en door Belgisch stuk.
