Wélke garantie heb ik en samen met mij alle Antwerpenaars die zich actief inzetten voor Antwerpen maar wel een kleurtje hebben dat er een mentaliteitswijziging zal zijn als wij op papier kunnen bewijzen dat we wel degelijk het Nederlands beheersen?
Wanneer partijen een ganse kiescampagne versieren met veiligheid als dé rode draad dan zitten we met een fundamenteel probleem. Een probleem van intellectuele oneerlijkheid!
Tracht eens voor jezelf om volgende denkoefening te maken, wie zou er in 's hemelsnaam pleiten voor minder veiligheid? Wie zou er iets op tegen hebben dat zijn of haar kinderen opgroeien in een wijk waar géén drugsdealers de dienst uit maken op de hoeken van onze straten, waar je 's avonds met een gerust gemoed verzonken in gedachten op de dool kan in de straten, parken of pleinen.
Zelfs de meest hardleerse gangster zal liever niet willen dat er in zijn eigen huis wordt ingebroken en wil ook dat veiligheid de norm is. Het is dus als vanzelfsprekend dat crimineel gedrag niet kan getolereerd worden in een gezonde samenleving.
Waarom dan, ondanks het feit dat we het hebben over een vanzelfsprekende behoefte, wordt hier uitvoerig mee uitgepakt? Je zou al bijna geloven dat de overige partijen door het niet uitdrukkelijk vermelden en onderstrepen van dit thema zich schuldig maken aan de verspreiding van onveiligheid.
Waarom worden andere basis behoeften niet evenzeer bespeeld, onderstreept en uitgesmeerd in campagnes? Denk nu maar aan de primaire behoefte waarvoor we wél beboet kunnen worden maar waarvoor in het openbaar nauwelijks voorzieningen voor zijn.
Waarom wordt er niet met de zelfde vurige passie en ijver gepleit voor voedsel en onderdak voor élk individu. Net zoals met veiligheid gaat het immers om iets dat letterlijk voor iedereen van belang is.
Nog dringender wordt het probleem wanneer er nà de verkiezingen de prioriteiten van basis behoeften totaal overhoop worden gehaald. Dit is waar de nota De Wever, zoals die momenteel uitgestuurd werd naar de partijvoorzitters, zich flagrant aan schuldig maakt.
Ik vind het onaanvaardbaar dat een nota die de pretentie heeft om de belangen van elke Antwerpenaar te willen behartigen bijna uitsluitend een nul-tolerantie beleid bepleit gericht op een gering aantal minderheden.
Doorheen de sociale thema's gaande van huisvesting, onderwijs, OCMW, tewerkstelling, ea. wordt bijna steeds weer de kennis van het Nederlands als conditio sine qua non geserveerd. Hiermee worden zo goed als alle mogelijke "misbruikers" van ons sociale voorzieningen geïdentifieerd als behorende tot bepaalde minderheden.
Het is wraakroepend dat een nota letterlijk steeds weer één bepaalde groep in het vizier neemt. Dit wordt trouwens duidelijk bij het einde van de nota waarbij onverdoofd slachten eenvoudigweg wordt teruggebracht tot een kwestie die enkel de islamitische gemeenschap zou aangaan.
In héél de nota heb ik uitdrukkelijk gezocht naar hoe Bart De Wever één welbepaald punt wil realiseren, namelijk het multiculturele karakter van Antwerpen onderschrijven. Ik heb gezocht naar hoe men concreet de voorzet wil geven tot een mentaliteitswijziging waarin men afstapt van het wij-zij denken, waarin de gekleurde Antwerpenaar duidelijk zijn plaats krijgt in de samenleving zonder meer (lees: zonder te worden onderworpen aan voorwaarden die niet algemeen opgelegd worden aan élke Antwerpenaar).
Mijn zoektocht heeft mij één korte zin opgeleverd. Van Bart De Wever had ik toch minstens een paragraaf verwacht of in het slechtste geval een volzin met de nodige bijzinnen. Nee, één zin volstond in de 52(!) pagina's tellende nota. "De stad aanvaardt geen enkele vorm van discriminatie op de werkvloer".
Voor een structureel probleem had ik toch wat méér aandacht verwacht, tenzij je natuurlijk impliciet gelooft dat elke van die gekleurde werklozen/werkzoekenden gewoon te dom of te lui zijn om werk te zoeken en dus ter kwader trouw zijn. Trouwens, het probleem is niet zozeer discriminatie op de werkvloer, dit veronderstelt immers dat je reeds discriminatie bij het aanwerven hebt overwonnen.
Om eens te vergelijken met een ander én minder dringend probleem (als het al als probleem kan bestempeld worden); de 11 juli viering. Daar heeft men toch méér woorden voor over gehad. "Antwerpen zal 11 juli, de Vlaamse feestdag, zichtbaar en zelfbewust vieren als een feest waar alle Antwerpenaren zich bij betrokken kunnen voelen."
Veel van de aangereikte punten in de nota munten uit in vooringenomenheid. Zo vraag ik mij af wat het criterium is om een kleuter uit een anderstalig gezin te benaderen? Volstaan kleur en/of naam of worden ouders aan een soort van dictee der Nederlandse Taal onderworpen?
Worden dezelfde criteria gehanteerd voor mensen met taal/communicatie problemen zonder dat daarvoor een eerste filter wordt opgelegd op basis van kleur of naam?
Hetzelfde gaat trouwens op voor de toewijzing van sociale woningen of het aanwerven van personeel voor functies waar een vlekkeloze kennis van het standaard Nederlands géén vereiste is. Gaan we de lat even hoog leggen voor élke Antwerpenaar?
Kennis van het Nederlands wordt doorheen de nota aangehaald als een absolute must voor integratie, succesvolle werving of om deel te nemen aan het maatschappelijke leven.
Welke garantie heb ik als Antwerpenaar met een vreemde of gekleurde naam dat mijn kennis van het Nederlands het ultieme wapen is om vooroordelen te neutraliseren?
Wélke garantie heb ik en samen met mij alle Antwerpenaars die zich actief inzetten voor Antwerpen maar wel een kleurtje hebben dat er een mentaliteitswijziging zal zijn als wij op papier kunnen bewijzen dat we wel degelijk het Nederlands beheersen? (de media, politiek en het bestuur maken zich immers schuldig aan de beeldvorming over minderheden door hen voor te stellen als Nederlands onkundigen of onwilligen)
Welke garantie heb ik en samen met mij alle Antwerpenaars dat discriminatie, om welke reden dan ook, wel degelijk zal aangepakt worden?
Gezien de ernst van het probleem en de verspreiding hiervan verwacht ik méér dan iets dat nauwelijks een volzin is.
Voor het bloed, het zweet en de tranen die ik er voor heb overgehad om deel te nemen aan de samenleving eis ik, als Antwerpenaar, dat er ernstig wordt nagedacht over het beleid dat in de nota van Bart De Wever wordt voorgesteld.
Zoals het er nu bij ligt is het een beleid dat niet als doel heeft om het multiculturele karakter van 't Stad te erkennen maar dat juist stigmatisering verder in de hand werkt en rechtstreeks er toe zal bijdragen dat wie reeds de toegang ontzegd wordt tot basisbehoeften nog verder in de armoede gedrukt zal worden.
