Antwerpse muzikanten schitteren in het schemerlicht van de Amerikaanse stad Chicago met al zijn eigenheden: Het urban stadsleven, de achterbuurten, de basketbalpleintjes en de vele inspirerende buurtwerkingen. Ook niet toevallig een van de steden waar de grootste blues-muzikanten uit voortkomen en hun plaats hebben veroverd op het wereldtoneel, denk maar aan BB King. Voor het Antwerps jazz-collectief BRZZVLL is een bezoek aan deze magische muzikale stad dan ook een échte jongensdroom die uitkomt. En de kers op de taart is een uitnodiging om er een optreden te verzorgen tijdens het Takin' It To The Streets festival in Marquette Park, naast grote namen als Hypnotic Brass Ensemble en Rock Steady Crew. Het jeugdig enthousiasme van de zes bandleden spat van het scherm.
Deze documentaire heeft een sterk behind the scenes gevoel. We volgen het nomadische leven van getalenteerde muzikanten die zich overal waar ze komen telkens uitleven in hun vak, waarbij tijdens talrijke repetities en soundchecks een zuivere en sterke klank opzoeken de ultieme uitdaging blijft.
De personages die we volgen bestaan niet enkel uit de mannelijke bandleden van BRZVLL maar ook de organisatoren van het bekende Antwerps evenement ‘Nuff Said. Wat meteen opvalt is de sterke Antwerpse bijklank tijdens de gesprekken van deze twee collectieven die sinds jaar en dag de krachten bijeenzetten om verbinding te brengen binnen de superdiverse Antwerpse gemeenschap. Nu pakken ze het grootser aan en zoeken ze inspiratie in Chicago, de derde grootste stad in de VS. Ze onderzoeken welke parallellen er bestaan tussen de twee steden. Welke inzichten kunnen ze terug meebrengen naar hun grote Vlaamse stad uit deze muzikale en menselijke ontmoetingen?
Serieuze maatschappelijke vraagstukken zijn onontkomelijk: gezondheidszorg, werkgelegenheid, gevangenissysteem en re-integratie van gedetineerden in de samenleving. Om deze vraagstukken te onderzoeken neemt de documentaire ons binnen bij buurt- en gemeenschapswerkingen opgericht door moslims. Gedreven door hun waarden en het geloof om andere mensen ongeacht hun afkomst te helpen, bieden ze een inkijk in hoe ze bepaalde problematieken aanpakken. Slam poetry artiest en moslim Amir Sulaiman belichaamt de brug voor de ontmoetingen tussen de verschillende werelden. Via zijn poëzie maar ook als sleutelfiguur. Hij slaagt erin een energetische versmelting over te brengen van de smaakvolle muziek, doordringende poëzie en dit vervlochten met de zeer acute problematieken in sommige buurten in Chicago.
De afwisseling tussen het volgen van de muzikanten en het bevragen van sociale vraagstukken voelt in het begin een beetje vreemd aan. Dit in combinatie met de vele gezichten die kort aan bod komen in het begin van de documentaire doet verwarring ontstaan over wat precies de rode draad is, waardoor je de focus dreigt te verliezen. Naarmate de film verder vordert slagen de makers er echter wel in om medeleven op te wekken voor de hardheid waarmee Amerikaanse burgers in deze stad serieuze drempels moeten bevechten om een goed en waardig leven te leiden. De sprankel hoop zijn de mensen die zich inzetten voor hun gemeenschap, waarbij het islamitische geloof dat tegen zoveel vooroordelen moet vechten, de stuwkracht blijkt te zijn achter mooie menselijke initiatieven.
Wat helaas wel wringt is de blik van BRZZVLL-saxofonist Vincent Brijs die we eveneens volgen in de documentaire. We komen er niet achter wat precies zijn onderzoek is en waarom we uitgerekend zijn blik volgen. Zijn nieuwsgierigheid wordt onvoldoende uitgediept waardoor de documentaire bij momenten de toon van een reisverslag aanneemt met als gevolg slechts oppervlakkige vergelijkingen tussen België en Amerika, tussen Antwerpen en Chicago.
Gelukzalige jazzmuziek is prominent aanwezig en sleept je mee in de poëzie van de beelden in deze docu die ons een blik gunt op gezondheidszorg, gevangenissysteem, werkloosheid, bendevorming, straatleven en buurtwerking. Deze thematieken worden echter zeer licht aangeraakt terwijl er een groot potentieel is om ze meer uit te diepen. Met een draaiperiode van minder dan een week slagen de makers er desondanks wel in om de noodzaak voor dit werk wel duidelijk te maken.
Met de lokale en provinciale verkiezingen in aantocht komt ook de nieuwsgierigheid naar hoe men in andere wereldsteden samenlevingsuitdagingen aanpakken. Hoe kan men een plek creëren waar iedereen zich thuis voelt? Een gemeenschap waar iedereen kan samen wonen en groeien, waar burgers geweldloos op straat komen om gemeenschappelijke doelen uit te spreken en er kracht achter te zetten. Waar burgers elkaar een hand reiken, elkaar vooruit helpen. Hoe draaien we de Antwerpse leuze terug naar ‘t Stad is van iedereen?
Marquette Park is de registratie van een mooi sociaal project dat ons eraan herinnert waar we naar moeten blijven streven.
Marquette Park, een film van Sam Ostyn, kan je integraal online bekijken op www.marquetteparkfilm.com. Ostyn maakte ook een korte en zinderende aftermovie over de viering van 10 jaar ‘Nuff Said.
De eerste najaarseditie van ‘Nuff Said gaat op 5 en 6 oktober door (in ccBe en De Warande, respectievelijk) met Britse hip hop, Zuid-Afrikaanse comedy, Nederlandse poëzie, Afro-Caraïbische grooves en meer. Meer info: www.nuffsaid.be.
