Labels: culturele diversiteit en opinie

Ik heb mijzelf een lange tijd gehaat omdat ik voor witte mensen zwart was, en voor zwarte mensen wit. Mijzelf gehaat omdat ik nooit vriendjes of vriendinnetjes op de speelplaats had die op mij leken. Of omdat mijn cultuur niet verder ging dan frietjes met satékruiden en joppiesaus, terwijl mijn huidskleur wel andere verwachtingen creëerde. 

Abdullah Ibrahim woonde als kind in Bagdad, maar vluchtte tien jaar geleden samen met zijn ouders naar België, weg van de oorlog. Hij stelt zich veel vragen over identiteit, wat dit juist betekent en hoe een identiteit wordt opgebouwd. 

Op 23 november verscheen op VRT NWS een opinie met als titel De multiculturele samenleving is geen algeheel verhaal van rozengeur en maneschijn. Sociaal werker Sarah El Massaoudi Verryt kroop in haar pen en diende de auteur van antwoord. "Over witte privileges gesproken: een witte man die naar eigen zeggen niet opgegroeid is in een superdiverse context en niet opgeleid is om aan de slag te gaan met superdiversiteit wordt aangeworven als 'diversiteitsmanager'.

Ik ben katholiek gedoopt maar nooit gelovig opgevoed. Ik weet belachelijk weinig van de bijbel. Maar hoewel ik me in mijn leven niet uitgesproken bezig heb gehouden met religie - en regelmatig weerstand voel bij de new-age trends om mij heen - voel ik niettemin een grote noodzaak een gesprek over geloof te initiëren.

Wanneer we over ‘de verlichting’ spreken, dan verwijzen we over het algemeen naar een brede ideologische stroming waarin veel waarde gehecht wordt aan de rede, wetenschap, onderwijs en, uiteraard, de kernideeën van vrijheid, gelijkheid en solidariteit. Maar wat vandaag in het politieke debat voorgesteld wordt als een eenduidige erfenis, is in wezen een voortdurende, complexe en veellagige ideologische en politieke strijd.