Auteur: Wim Backx

U doet mij vloeken. Uw boek doet mij vloeken. Niet omdat ik het oneens zou zijn met u en uw standpunten. Wel omdat ik mij kan vinden in uw analyse.

Ik betreur uw verzet. Ik betreur uw argumentatie. U verschuilt zich achter angst. Angst om overrompeld te worden. Dat is verkeerd. Als politicus moet u zich laten leiden door een zorg om menselijkheid, door het streven naar een humaan beleid.

Vorige week las ik in de krant dat de fiscale inkomsten uit kapitaal een achterstand hebben opgelopen van 836 miljoen euro. Dat is om meerdere redenen verontrustend. Vooreerst is het niet de eerste maal dat wens en realiteit al te ver uit elkaar liggen.

De tijd is gekomen om even terug te kijken en de schade op te meten. Want er is wat gezegd. Er is wat geschreven. In het heetst van de strijd werden de gekste verklaringen afgelegd. Zelfs als de storm ging liggen, bleven onverkwikkelijke opmerkingen echoën of werden vreemde maatregelen beslist.

Op de dag van de aanslagen in Brussel reageerde de voorzitter van de commissie Terreurbestrijding scherp: 'Ik hoop dat de stem van de moslimgemeenschap nu echt eens gaat weergalmen'. Daarmee ging hij voorbij aan talloze reacties van afkeuring.

Beste vluchteling, ooit hoop ik u recht in de ogen te kunnen kijken. Want dat kan ik nu niet. Schaamte weerhoudt mij hiervan. Schaamte Europeaan te zijn. Schaamte deelgenoot te zijn in dit Europese falen.

Beste Liesbeth,
Anderhalve week geleden kondigde u drie maatregelen aan in uw strijd tegen armoede. Heel bewust spreek ik niet van structurele maatregelen. Dat zijn zij niet.

Beste Theo, een humanitaire crisis, zo kunnen wij wel omschrijven wat er deze en vorige week gebeurde op de Middellandse Zee. Op net geen week tijd vonden net geen duizend vluchtelingen de dood in de oversteek naar Italië.