Auteur: Nihad El Aabedy

Tessa Vermeiren trekt haar steun voor de vrouwen van Boeh! terug. Ik lees dat en ik wil reageren. Ik wil haar vertellen dat ze is vergeten te nuanceren. Ik wil haar vragen wat 'gewone vrouwenkleren' zijn en waarom ik volgens haar norm niet vrouw genoeg ben.

Wie gisterenavond naar Reyers Laat heeft gekeken, in het bijzonder het debat over racisme met Open VLD voorzitster Gwendolyn Rutten en dacht dat ze zich tegen het racisme-verhaal van Bart de Wever keerde heeft in essentie haar betoog niet goed begrepen

Naar aanleiding van internationale vrouwendag op zondag werd het moslimfeminimse in het programma van Hautekiet gisteren (6/3) besproken op Radio 1. Het interview wordt met een orientalistische blik gestuurd en is op zoveel verschillende niveaus verkeerd.

Vanaf vandaag starten een week lang in 22 landen activiteiten in het thema van de Israeli Apartheid Week. Ook op mijn universiteit, de Vrije Universiteit Brussel (VUB), waren er activiteiten gepland.
#apartheidweek

Een artikel van Knack heeft als titel: ‘Deense schutter had Palestijnse ouders en was woedend op Israël’. In se hoef je het artikel niet eens door te nemen omdat de titel al verraadt welk discours men zal hanteren: een klassieke representatie van moslims versus joden.

Het nieuws over de moord op 3 moslimjongeren domineerde sociale media vandaag. Mainstream media wereldwijd zijn opvallend stil wat betreft de berichtgeving rond dit nieuwsfeit. Hoe zit het bij ons?

Minderheden zijn in het verleden vaak genoeg blootgesteld aan geweld en discriminatie, het heeft ons geleerd dat dat haat een complex geheel vormt.

Vorige week getuigde een vrouw op Radio 1 over haar zoon die begin dit jaar naar Syrië vertrok. Volgens de moeder radicaliseerde hij tijdens de voorbereiding van een toelatingsexamen geneeskunde in de bib van de Vrije Universiteit Brussel (VUB). Andere nieuwskanalen speelden hier gretig op in.

Met het Israël-Palestina ‘conflict’ op de voorgrond wisselen de laatste tijd beruchte selfies en verschrikkelijke oorlogsbeelden elkaar af in mijn nieuwsoverzicht op Facebook. We profileren ons als strijders voor de rechtvaardigheid maar posten schaamteloos vrolijke selfies

Beperken onze zogenaamde betrokkenheid en sympathie zich slechts tot het ‘liken’ en ‘tweeten’ van foto’s? Hoe kunnen media er in slagen onrecht en leed dat zich elders afspeelt op zo'n manier te brengen dat mensen écht betrokken raken?