2016 was in vele opzichten een jaar om zo snel mogelijk te vergeten. Aanslagen, Brexit, Trump, Aleppo, de versterking van Fort Europa en noem maar op. De dood van vele muziekhelden, van David Bowie tot Esma Redzepova, maakte van 2016 ook een droevig jaar voor de kunsten.
En toch was er veel te vieren dit jaar, zeker in de filmwereld. De filmblog van Kif Kif leerde dankzij een geweldige samenwerking met MOOOV een interessante groep filmliefhebbers kennen die regelmatig hebben bijgedragen tot onze website. We vragen hen wat dit jaar is bijgebleven en waar ze naar uitkijken in 2017.
Mahdieh Fahimi’s top drie beste films ( in omgekeerde volgorde)
3) Embrace of The Serpent (El Abrazo De La Serpiente): Hoewel beide verhaallijnen van de film zich in het verleden afspelen, is het nog altijd pijnlijk om te zien hoe het Westen zich als een allesverslindend roofdier geworpen heeft op een cultuur die haar kracht putte uit de verbondenheid en onderwerping van de mens aan de natuur, met bijna totale verwoesting tot gevolg. Regisseur Ciro Guerra combineert indrukwekkende cinematografie met sterke vertolkingen van (non-)acteurs.
2) The Land of the Enlightened: Zeven jaar. Zo lang deed de jonge Belgische filmmaker Pieter-Jan De Pue over wat uiteindelijk resulteerde in iets wat dromerig zweeft tussen fictie en documentaire. Tussen haast schilderachtige beelden en scherpe fotografie. Maar ook tussen de poëzie van een van de oudste beschavingen ter wereld en de harde realiteit waarin ze zich vandaag de dag in bevindt.
1) The Salesman: Na het overdonderend succes van A Separation lag de deur naar een roemrijke internationale carrière wagenwijd open voor regisseur Asghar Farhadi. Een eerste stap in die richting, met het Franse Le Passé, loste alvast alle verwachtingen in en Farhadi haalde erna meteen ook een contract binnen voor een Spaanse productie, met in de hoofdrollen niemand minder dan superkoppel Penelope Cruz en Javier Bardem. Maar eerst moest en zou hij weer terugkeren naar eigen land, Iran. The Salesman is, net zoals haar voorgangers, een diep treffend portret van de complexiteit en de gelaagdheid in het menselijk handelen. Een must voor de vaste (en de nieuwe) fans.
Waar ik naar uit kijk in 2017:
Jackie: De nieuwste van meester filmmaker Pablo Larraín, waarin Natalie Portman de actiefilms laat voor wat ze zijn en eindelijk weer terugkeert naar waar ze thuishoort.
Daarnaast ook Moonlight, Manchester by the Sea en Tulip Fever.
Orlando Verde. Zonder volgorde.
Shadow World: Een belangrijke film. Johan Grimonprez waagt zich aan de verfilming van het boek The Shadow World: Inside the Global Arms Trade van Andrew Feinstein en slaagt erin om experimenteel gebruik van archiefmateriaal te combineren met scherpe interviews om de juiste sfeer te scheppen voor een van de meest duistere zaken denkbaar, de oorlogsindustrie. Je zal nooit meer op dezelfde manier kijken naar internationale conflicten (terroristische aanslagen inbegrepen) eens je deze film gezien hebt.
Paterson: Een mooie film juist op het moment dat er vooral cynisme te vinden is, waar je ook naar kijkt… Een film waarin mensen met migratieachtergrond eindelijk gewone rollen mogen spelen. Dat alleen maakt van de film al een verademing, maar er zijn nog veel meer redenen om te gaan kijken.
Tanna: Een in vele opzichten verbluffende film. Een krachtige en fabelachtige vertelling over onmogelijke liefde, traditie en respect voor mens en natuur. Een tragisch maar tegelijkertijd ook voorbeeldig verhaal waarin er sprake is van een evolutie in de samenleving met respect voor de tradities, eerder dan zuiver afschuw ertegen. Het lijkt niet toevallig dat Tanna, een van die films is waar de protagonisten zelf meer te zeggen hadden over de finale vertelling.
2017 belooft alleszins veel goeds. Al in Januari worden we getrakteerd met de confronterende films Home van Fien Troch en The Birth of a Nation van Nate Parker, maar hopelijk zullen we later in het jaar ook Blue Silence en Zagros te zien krijgen, de langspeel debuutfilms van Bülent Öztürk en Sahim Omar Khalifa respectievelijk. En Blade Runner 2049 natuurlijk…
Sebastien Willemse’s top 3 films van het jaar
Kort en bondig:
1. Captain Fantastic: Leve Noam Chomski dag!
2. Fuocoammare: Beter kan een verhaal niet verteld worden.
3. Blue Jay: Sublieme dialogen met een verrassend inspirerende fotografie
De films waar ik ondertussen naar uit kijk zijn:
1. T2 Trainspotting
2. The Birth of a Nation
3. Dunkirk
PS: Poesía sin fin van Alejandro Jodorowsky! Dit is eigenlijk de film waar ik het meeste naar uitkijk in 2017!
Tobias Burms
2016 was voor mij een uitstekend filmjaar, niet in het minst omdat ik verschillende festivals kon bijwonen: IFFR, Berlinale, Offscreen, BIFFF, Courtisane, La Mostra Cinematografica di Venezia, Film Fest Gent en natuurlijk het onovertroffen Kif Kif Filmweekend op MOOOV Festival. Door deze cinefiele vraatzucht is het kiezen van slechts drie titels geen makkelijke opdracht en daarom laat ik mij leiden door mijn eigen weerbarstigheid: geen filmisch triumviraat, maar enkele losse titels waar ik om onduidelijke redenen steeds aan moet terugdenken op melancholische avonden.
1) Le Parc: Dertiger Damien Manivel toont met tact, maturiteit en stilistisch meesterschap aan dat ik mijn voorstel om regisseurs van jonger dan 40 te verbieden langspeelfilms te maken, misschien moet herzien. De film is een bevreemdend, idiosyncratisch sprookje waar een zomerse adolescentenromance wordt weergeven als een voorzichtig gechoreografeerd ritueel. Deze verplicht te doorlopen stappen voelen misschien artificieel en mechanisch aan, maar in de onbeholpen gestes van de verliefde pubers vinden we een universele herkenbaarheid terug en hun ontwapenende blikken reveleren een grote tederheid.
2) A Quiet Passion: Davies verfilmt de tragiek van Emily Dickinson, een ‘de facto rebel’ en geen zelfbewuste verzetsstrijder zoals idealisten haar vandaag de dag graag afschilderen. Iemand wiens provocatie niet gestoeld was op een drang om het heersende mores aan te klagen, maar op diepgewortelde contradicties die tevens Dickinsons persoonlijke ontplooiing belemmerden. Ondanks haar kluizenaarschap was ze wel een onmisbare steunpilaar binnen haar gezin en bereikt haar poëzie een kleine tweehonderd jaar later nog steeds gekwelde zielen wereldwijd.
3) Right Now, Wrong Then: Hong Sang-soo wordt er wel eens van verweten altijd dezelfde film te maken. Ik kan daar niet over meespreken, aangezien dit slechts de eerste is die ik van hem zag: het smaakt alleszins naar meer. Het subliem getitelde Right Now, Wrong Then laat zien dat zelfs de meest triviale gebeurtenissen een diepe emotionele impact kunnen nalaten en onze herinneringen onbetrouwbare aanknopingspunten zijn, aangezien ze ontmoetingen kunnen vervormen tot tal van verschillende premisses.
Wat te verwachten van 2017? Ik ben principieel gekant tegen dit soort voorspellingen, omdat het nu eenmaal onduidelijk is wat het komend filmjaar zal brengen. We zouden deze onzekerheid moeten koesteren in plaats van nu al glossy promomateriaal op sociale media te delen en zo onze schijn van objectiviteit van haar geloofwaardigheid te ontnemen.
Dat gezegd zijnde, heb ik in de wandelgangen vernomen dat Jean-Claude Brisseau een nieuwe langspeler in de steigers heeft staan. Dat is een aangename verrassing, aangezien Brisseau een nogal gemarginaliseerd figuur is die zijn laatste film uit eigen zak draaide. De film zal Que le diable nous emporte heten en behalve een schimmig uitziend bericht op de website van een mij niet bekend productiehuis, is er nog geen info voorhanden. Gelukkig maar.
