De tieners van Bazzz zitten in een kleine cirkel op het podium terwijl de zaal zich vult, en maken veel lawaai. Het publiek stoort er zich duidelijk niet aan, het is een mix van mensen die je zelden ziet op plekken als deze. Heel divers, gekleurd, van jong tot oud.
Eens de stemmen en de lichten dimmen, spat het groepje op het podium uiteen om op een groot scherm tv te kijken. Beelden van tekenfilms wisselen af met beelden uit het nieuws. De tekenfilms zijn neutraal, de nieuwsbeelden zijn dat minder. Bekende beelden van de Twin Towers, een stukje waarin de extreemrechtse Geert Wilders aan het woord is,…
De toon is meteen gezet. Het groepje op scène blijkt een groep tieners te zijn die op straat leven en twee nieuwe zusjes verwelkomen. De tieners voelen zich geïsoleerd doordat ze op straat leven, maar ook omwille van hun afkomst. Ze ervaren onrecht en willen iets betekenen voor elkaar omdat ze daarbuiten, in het systeem, niemand meer hebben.
Doorheen het stuk is er voor elke speler een moment of fame, waarin ze vertellen over hun angsten en verdriet, hun dromen en problemen, hun geloof en hun plaats in de wereld. Zware emotionele thema’s versus brutale tieners. Mensen met een migratieachtergrond versus straatjochies. Met een vleugje humor slaan ze het beeld van ongevoelige hangjongeren aan diggelen. De zoektocht naar een identiteit staat hier centraal. Je voelt je soms een voyeur bij al dat ontroerend stoer doen, het brengt een inhoudelijk sterke basis om gesprekken open te kraken over wat er zich vanbinnen afspeelt bij deze tieners.
Na de pauze is het de beurt aan de jongeren van Bazzz. Korte grappige filmpjes worden afgewisseld met slam poetry. Hun roots liggen vooral in de Maghreb. De zoekende tieners uit het eerste deel zijn nu jongeren die hun recht binnen het systeem opeisen. Soms op een harde manier, dan weer met frêle stem en gewapend met een gitaar. De vragen en reflecties over identiteit gaan niet meer over een plek vinden in het systeem daarbuiten, maar over hoe dat systeem naar hen kijkt.
Er is plaats voor het gemis van het land van de ouders, en het gevecht om te bewijzen dat er niets mis is met de islam. Er worden gewaagde vragen gesteld binnen dat laatste thema: kan je holebi zijn én moslim? Ben je nog moslim als je een pintje drinkt? Zijn vrouwen en mannen gelijk? De discussies tonen aan dat niet alle moslims onder één simpele definitie vallen. En ook om hun kijk op het hoofddoekendebat worden geen doekjes gewonden, zo wordt er een filmpje getoond waarin een moslima met een hoofddoek en een blanke vrouw in discussie gaan in een...kapsalon.
Dit tweede deel is voer voor gesprekken over de plaats waar moslimjongeren voor vechten in deze maatschappij, en om onderwerpen aan te snijden die anders gewaagd overkomen. moslim(a) zijn en de vooroordelen daarrond stonden centraal. De stem die ik als toeschouwer miste was die van de Maghrebijnse jongeren die niet gelovig zijn of twijfelen, en die ook te maken krijgen met systemen waar ze buiten vallen. Hun zoektocht naar een eigen identiteit, erkenning en het leven binnen de maatschappij stemmen op veel vlakken overeen met Maghrebijnse jongeren die geloven. Waar is hun plekje in het debat?
Bazzz on stage speelt nog op 14 maart. Meer info over de voorstelling en tickets vind je via deze link.
