De gevolgen zijn dan ook immens: islamofobie, racisme, discriminatie,.. (On)bewust wakkeren onze Vlaamse media deze denkwijze aan.
Image is de eerste langspeelfilm van de ambitieuze Belgisch-Marokkaanse regisseurs Adil El Arbi en Bilall Fallah. Criminaliteit, drugs & rellen, het speelt zich allemaal af in de banlieue van Brussel. Maar hoe pikken de media deze thema’s op? De jonge reportagemaker Eva (rol van Laura Verlinden) neemt de uitdaging aan en gaat op stap in de probleemwijken van Schaarbeek en Molenbeek. Eva is journaliste op de redactie van televisielegende Herman Verbeeck (vertolkt door Gene Bervoets).
Eva maakt kennis met Lahbib (gespeeld door Nabil Mallat), een veroordeelde crimineel met een gevoelige kant die ze geleidelijk aan leert kennen. Eva probeert de échte realiteit te achterhalen in deze ‘angstaanjagende’ wijken. Ze houdt geen rekening met het eenzijdig gestigmatiseerde imago dat deze wijken hebben gekregen door de media. Ze is op zoek naar de mensen in deze wijken en Lahbib is haar inspiratiebron.
Eerst het nieuws, dan de waarheid
Media zoeken naar sensatie en naar verhalen waar de kijker op wacht. Hoe je het ook draait of keert ‘de Marokkaan’ heeft het altijd gedaan. Allochtonen en criminaliteit verkopen als zoete broodjes. Als je moet kiezen tussen criminele allochtonen of boeren die uit protest melk wegkappen over hun veld, dan is de keuze simpel. En zo speelt het zich ook af in de film. Enkele kritische journalisten op de redactie stellen Herman Verbeeck de vraag of het wel de waarheid is, waren het wel écht Marokkanen? Dat is voor hem niet zo belangrijk. Het is nieuws, het is sensatie en dat is wat telt!
Media als vierde macht
Herman houdt geen rekening met het stereotyperende beeld dat verspreid wordt. Het is alsof allochtonen & criminaliteit niet losgekoppeld kunnen worden. En net dat houden Vlaamse redacties in stand. In de film, maar ook in de realiteit. Ze noemen de media niet voor niets de vierde macht. Publieke opinie wordt gevoed door de media. Onbewust vormen we onze mening aan de hand van wat de media verspreid. ‘Het is weer ne Marokkaan’ lees ik wekelijks op reactie fora onder artikels van online nieuwssites. Maar kennen deze ‘commentatoren’ zelf een Marokkaan? Hebben ze al eens gepraat met een Marokkaan? Meestal niet, dus van waar komt die mening? Ze wordt gevoed door ons Vlaams medialandschap.
‘De media maken altijd iets over Marokkaanse jongeren, het is tijd dat de Marokkaanse jongeren iets over de media maken’ [dixit Adil El Arbi en Bilall Fallah]
De twee regisseurs hebben niet zomaar dit thema in de kijker gebracht. Ze geven weer hoe media een beeld construeren waar negatieve en stereotype gedachten achter schuilen. Daar wordt te licht mee omgesprongen en dat werd in de film duidelijk in beeld gebracht. De gevolgen zijn dan ook immens: islamofobie, racisme, discriminatie,.. (On)bewust wakkeren onze Vlaamse media deze denkwijze aan. En het lijkt erop dat het niet snel zal stoppen, zeker door de ‘te witte’ redacties.
Wat betekent dit nu voor mij?
De negatieve beeldvorming over jongeren met Marokkaanse origine heeft natuurlijk een invloed op mij. Ik ben zelf een jongere met Marokkaanse roots die nog nooit in aanraking is gekomen met criminaliteit, net zoals de grote meerderheid van allochtone jongeren. Maar toch geven de media het vaak zo weer, dat het lijkt alsof alle jongeren met Marokkaanse afkomst zich crimineel gedragen. Deze stereotyperende weergave van de realiteit heeft veel negatieve gevolgen. Zoveel jongeren waarvan talenten verloren gaan, omdat de media het image vormen dat we allemaal hetzelfde zijn.
