Deze brief toont nogmaals aan hoe het wij-zij denken leeft in onze maatschappij. Wij zijn wij en jullie zijn jullie. Al wie niet tot ‘de norm’ behoort, hoort er niet bij en wordt dus uitgesloten.
Op 3 december ontvingen enkele ouders van kinderen op een Antwerpse school een brief, maar het was er geen van de Sint. Wel van het schoolteam dat hen duidelijk maakt dat er respect hoort te zijn voor alle culturen en geloofsovertuigingen en dat iedereen op school aanvaard wordt zoals hij of zij is. Een brief die respect vraagt voor de Belgische traditie, heel mooi allemaal. Maar ook een brief waarin het wij-zij denken hard naar voren komt. Vallen moslimkinderen dan niet onder de Belgische traditie? Vieren zij geen Sinterklaas?
De school vraagt respect voor de Belgische traditie. ‘We zouden heel graag hebben dat jullie kinderen respect tonen voor de Belgische traditie waarbij sommige kindjes in de Sint geloven.' Is de Sint er dan niet voor iedereen? Wie zijn die Belgische kinderen? Welke kinderen vallen onder deze noemer? Zijn ‘zij’ dan niet Belgisch genoeg?
Er zijn kinderen die in de Sint geloven en er zijn er die dat niet doen. Gesprekken onder de kinderen hierover lijken me dan ook gezond en niet meer dan logisch, het hoort bij hun ontwikkeling. Voor een jong kind tussen drie en zes jaar lopen fantasie en werkelijkheid nog sterk door elkaar, bij sommigen duurt de fase van het magisch denken wat langer dan bij anderen. Hieruit volgen gesprekken onder de kinderen, de ouders hoeven hier niet meteen een aanleiding voor te zijn. Sommige ouders, moslim of niet-moslim, kiezen ervoor om Sinterklaas te vieren, anderen doen dat niet. Een vrije keuze.
Deze brief toont nogmaals aan hoe het wij-zij denken leeft in onze maatschappij. Wij zijn wij en jullie zijn jullie. Al wie niet tot ‘de norm’ behoort, hoort er niet bij en wordt dus uitgesloten. Hierdoor wordt ongelijkheid gecreëerd. De cultuur en het geloof van de jongeren wordt aangehaald als de oorzaak van het probleem en de discussie of de Sint al dan niet bestaat. Ze willen de ouders en jongeren duidelijk maken wat ‘onze’ normen en waarden zijn en er wordt hen gevraagd om Sinterklaas niet te verpesten. Wij willen dat jullie ons respecteren. Is de school er dan wel voor iedereen, met respect voor iedereen? Ik erger mij niet zozeer aan de brief, als aan de verwoording. De boodschap zou evengoed mondeling aan de ouders in kwestie meegedeeld kunnen worden. Of een brief in de WIJ-vorm lijkt mij ook nog een goede optie. Het is belangrijk om bewust stil te staan bij de manier waarop we ons verwoorden. Wat voor effect heeft het op de ouders en kinderen die deze brief ontvangen? Creëren we hierdoor geen verdeeldheid?
Velen roepen: ‘Wat is nu zo erg aan die brief? Niets discriminerend aan!' Mijn antwoord: Gij gelooft nog in Sinterklaas zeker!
