De twee maten en gewichten die heersen in de westerse samenleving zijn ronduit frappant en uiterst kwetsend. De éénzijdige berichtgeving van de media is hallucinant.
Vandaag is het zover... dé nieuwe editie van Charlie Hebdo. Op de voorpagina prijkt een cartoon van de profeet Mohammed. Leiders waarschuwen en roepen op dat de moslimgemeenschap de kalmte dient te bewaren. Vrijheid van meningsuiting of wederom provocatie?
Het debat draait op volle toeren juist wanneer de Sunday Times officiele excuses heeft gepubliceerd vanwege een cartoon waar oorlogsmisdadiger Netanyahu op te zien is. Israël eiste die excuses omdat de cartoon "ongepast" zou zijn. Blijkbaar geldt die vaak besproken vrijheid van meningsuiting alleen als men het over bepaalde bevolkingsgroepen heeft én zijn andere groeperingen dan weer verboden terrein.
Netanyahu, de oorlogsmisdadiger, die trouwens in zijn "eigen land" cartoonisten gevangen houdt vanwege het schetsen van de onmenselijke situatie in Palestina. Deze figuur, die de dood van 17 journalisten op zijn geweten heeft, liep mee op de eerste rij zondag in Parijs, tijdens die historische betoging. De hele positieve connotatie en sfeer rond die betoging gingen op dat moment verloren.
Waar waren al die moraalridders tijdens de oorlog in Gaza, afgelopen zomer? Waar waren al de betogingen en de duizenden mensen die nu schreeuwen dat ze geloven in vrijheid en gelijkheid? Waar waren al die t-shirts met "Moi je suis Zaki", verwijzende naar 1 van de jongens die vermoord werd tijdens het voetballen?
De twee maten en gewichten die heersen in de westerse samenleving zijn ronduit frappant en uiterst kwetsend. De éénzijdige berichtgeving van de media is hallucinant. Vorige week hielden de journalisten bij de VRT allemaal een "Je suis Charlie"-bord omhoog. Waar was hun medeleven toen hun collega's koelbloedig werden afgemaakt in Syrië, Palestina of Jemen?
Wanneer gaan we beseffen dat juist die hypocrisie een van de voedingsbodems is voor radicalisering? Het leidt dan ook alleen naar meer angst jegens de islam en meer verdeeldheid tussen bepaalde etnische of religieuze groeperingen. Men treurt voor 12 slachtoffers in Parijs maar niet voor de ontelbare slachtoffers in het midden oosten, onafhankelijk van wie de dader is. Jongeren, en met name moslimjongeren, zijn hier niet ongevoelig aan. De hypocrisie zorgt voor verontwaardiging. Die verontwaardiging zet zich om in woede. Gooi daar bovenop een gevoel van isolatie, én enkele kwetsbare jongeren kunnen die zogenaamde woede op een foutieve manier uiten. (Noteer: enkele)
Wij in het westen geloven in selectieve verontwaardiging. In selectieve vrijheid. In gelijkheid onder sommige groeperingen, maar zeker niet voor iedereen. Hoog tijd om onszelf die spiegel voor te houden.
