Het begon in de States en waaide sneller dan de recentelijke orkanen over naar Europa. Net als die orkanen bracht het veel verwoesting met zich mee. De ivoren torens van macht waar de daders zich in bevonden werden neergeslagen. Ze zijn niet meer ontastbaar, ze liggen hulpeloos op de grond.
Het enige verschil met een echte orkaan is dat deze hard nodig was. De ivoren torens zagen er prachtig uit van de buitenkant, maar van binnen waren ze verrot. Het type rot dat zich verspreidt en langzamerhand alles kapot vreet. De slachtoffers hadden geen andere keus dan hun mond houden. Wie zou hen geloven? Met torens zo prachtig en machtig, daar kon niemand tegenop.
Maar uiteindelijk vonden ze hun stem en spraken ze zich uit met z'n duizenden. Eén voor één vielen de ivoren torens om. Eerst Amerika dan Engeland. 'Rechtvaardigheid!' werd er geroepen. De slachtoffers moeten beschermd worden. Vrouwen durven zich eindelijk uit te spreken.
Tot er eentje in België viel.
Het enthousiasme sloeg om in scepticisme. Vertellen die vrouwen wel de waarheid? Ze hebben gewoon aandacht nodig. Gefaalde actrices, dat zijn het!
Er wordt gesproken van een heksenjacht, maar de enige heksenjacht die ik zie is op de slachtoffers. Al zijn er ook tegenstemmen die opkomen voor de rechten van de slachtoffers en #TheyToo scanderen, de roep van een grote menigte op sociale media is luid en duidelijk: deze heksen moeten genamed en geshamed worden. Wat denken ze wel? Die toren stond zo mooi in ons land en nu is er niks meer van over. Niks meer dan een rottende ruïne. De menigte wil er dus maar al te graag een brandstapel van maken.
