Waar men enige tijd terug in de strijd tegen de zogeheten ‘radicalisering’ zich eerst concentreerde op het oproepen tot de strijd in Syrië, schijnt het nu een shift te hebben gemaakt naar andersdenkenden in het algemeen.
De islam is radicaal, de islamisering sluipt erin; geen pintjes meer voor Pierre en alle vrouwen in een hoofddoek. Zo goed als wekelijks vormen dit soort angstbeelden de voedingsbodem voor het maatschappelijke debat. Voor zover je nog van debat kan spreken, want dit ‘debat’ lijkt doorgeslagen tot een punt waar het niet meer te redden valt. Kleuters, peuters en embryo's radicaliseren er op los en de 'experts' staan in de rij om dit gedrag te analyseren voor hun befaamde 15 minutes of fame. Arabisten, islamologen zelfs mensen die moslims enkel op tv hebben gezien, willen allemaal hun polariserende steentje bijdragen.
Het criminaliseren van de 'modale moslim' lijkt dagelijkse kost te worden. Vorige week was het weer raak. Een nieuwsrapportage van de NOS was op bezoek in Genk bij een lezing van Ali Houri en ex-rapper Abid Tounssi. De toon was alweer gezet met de titel; 'moslimjongeren leven naar strikt islamitische regels. Dreigt segregatie?' Dit terwijl er eerder dit jaar een rapport verscheen van de Bertelsmann Foundation waarin staat dat moslimjongeren in Europa goed geïntegreerd zijn ondanks de discriminatie die zij dagelijks ondervinden (aangezien, bijvoorbeeld, een op de vijf Duitsers niet naast een moslim wil wonen).
In Nederland bleef de discussie nog redelijk beleefd, maar in België sloeg de vlam in de pan. Vlaams Belang en de N-VA konden niet snel genoeg in hun Twitter kruipen om hun gal te spuwen: 'Religieuze gekken zaaien haat en behandelen vrouwen als vuil'. Het is een fait a complis: moslims zijn nu eenmaal radicaal. Het maakt nu niet meer uit of je je honderd keer uitspreekt tegen aanslagen van IS of afstand neemt van 'het Kalifaat'. De niet-moslim heeft een obsessie ontwikkeld met je gedrag en wil je analyseren, want je bent anders. Niet normaal.
Het 'grote' probleem hier was echter het feit dat deze jongeren geen muziek zouden willen luisteren. Muziek? Is dat het probleem? Maakt het werkelijk uit of iemand naar melancholische jazz luistert, naar opgewekte pop of – om welke reden dan ook – naar helemaal niets?
Waar men enige tijd terug in de strijd tegen de zogeheten ‘radicalisering’ zich eerst concentreerde op het oproepen tot de strijd in Syrië, schijnt het nu een shift te hebben gemaakt naar andersdenkenden in het algemeen. Het is allemaal een pot nat: de jihadist, de moslim die geen muziek luistert of de moslima die een hoofddoek draagt. Dit type generalisatie speelt de polarisatie in de hand. Staatssecretaris voor Gelijke kansen Zuhal Demir zegt te willen verbinden, maar uiteindelijk wil ze het liefst gewoon verbannen.
Maar moslims zijn er nu eenmaal en gaan nergens naar toe. We studeren, werken en maken deel uit van de maatschappij. Je lifestyle keuzes; of dat nou wel of geen alcohol drinken of muziek luisteren is, dat is niemand z'n zaak – ook niet die van de overheid
Ik ben er in ieder geval klaar mee. Klaar met excuses maken, klaar met uitleggen, klaar met het debat van haatzaaien en bangmakerij en klaar met de zogenaamde experts die ons proberen te analyseren. Om het met de woorden van mensenrechtenactiviste Linda Sarsour te zeggen: I'll be unapologethically muslim, no matter what.
