Grande-Synthe, 4 mei 2020.
Het grootste deel van de hulpgoederen ging deze keer naar de Pakistanen. Met ongeveer veertig bevolken ze de bossen van Puythouck. Ze verspreiden zich over vijf keukens. De politie is er al een tijdje niet meer geweest, en dat is er aan te zien. Het kamp dat ik bezocht, zag er heel netjes uit. T. bracht er een grote afvalton. Voor de Ramadan hebben de bewoners een heuse overdekte bidruimte gecreëerd uit allerlei aan elkaar gebonden zeilen. Er is weer een afgesloten wc en naast de haard staan terug een aantal slaaptenten opgesteld. Dat zag ik al maanden niet meer. Kon het zo maar een tijdje blijven! A. stelt het precies wel beter. Hij is nog altijd een beetje getikt, maar zijn agressieve kant was vandaag helemaal weg. Met zijn gewonde rechteroog kan hij nog een heel klein beetje zien. In de loodsen van La Linière was het ook vrij rustig. Families, moeders en kinderen kiezen vandaag eerder voor de jungle. F. stelt het ook zeer goed, vond ik. Haar auto daarentegen, die voor de loodsen geparkeerd staat, wordt stilaan een wrak. Eerst was er die grote barst in haar voorruit door een voetbal die ongelukkig belandde, dan was er die spiegel die afgerukt werd en een paar dagen geleden heeft Al. een zijruit ingeslagen. Het wordt hoog tijd om de auto te verplaatsen. Wat mij vandaag enorm deed opschrikken in La Linière, dat zijn de zwemvesten die naast de sigaretten te koop aangeboden worden. Hiermee wordt een zoveelste grens verlegd. Vannacht zullen een aantal vluchtelingen die vesten aantrekken en de schrik van hun leven beleven. Moge ze veilig in Engeland aankomen.
Grande-Synthe, 21 mei 2020.
Het verplicht binnen moeten blijven door Covid-19 kon voor mij niet blijven duren, de dwang was te groot, ook ik ging naar mijn tweede verblijf in Grande-Synthe. Benieuwd hoe ik het zou terugvinden. Ik werd wel verwittigd: wees niet te streng, er is in die twee maanden heel veel gebeurd. En inderdaad, het zag er wat rommelig uit en ook een beetje leeg, en vooral heel rustig. Veel gasten sliepen nog en anderen waren nog onderweg en zouden pas morgen of binnen een maand terugkomen. Veel gasten zouden ook nooit meer terugkomen, wat eigenlijk heel normaal is wanneer je gast bent. Ik kreeg er veel te horen, vooral door de hele bijzondere gast aan de theetafel, maar ik kan er maar beter over zwijgen. Wat me opviel waren de speciale wandtekeningen, die ik nog niet eerder gezien had. De artiest die hier langs kwam, mag van mij gerust terugkomen.
Grande-Synthe, 25 mei 2020.
Er zijn al twee dagen op rij werkzaamheden in de loodsen van La Linière. Vandaag is een boor- en graafmachine gaten aan het boren tussen hangar 3 en hangar 6. Ondertussen is de CRS aan het filmen en foto's aan het nemen. De afbraak is begonnen.
Grande-Synthe, 1 juni 2020.
Ooit werden de loodsen van La Linière met grote blokken beton ontoegankelijk gemaakt. Ooit was dit voor de lokale bevolking de ideale plaats om er van alles te dumpen: autowrakken, vleesafval, ... Ooit verstopten de junkies zich hier om, achter een berg steenafval, uit het zicht van de weldenkenden te snuiven, te prikken en te slikken.
Vandaag is deze plek in Grande-Synthe de beste bescherming die de vluchtelingen zich kunnen veroorloven. Hier groeit iets, hier had iets kunnen uitgroeien, iets heel moois. Morgen staat hier een zoveelste nieuwe consumptietempel, met dito springkasteel of ballenbad.
"Le bonheur est à deux pas."
De levensduur is nu al voorspelbaar omdat die koopentiteiten elkaar dood concurreren. RIP La Linière. We gaan er voor de laatste keer heen en nadien zappen we verder. Het moment is aangebroken om deze plaats waardig te verlaten. Enkelingen gaan hier via de grote poort naar buiten met de gouden handdruk van de ... hoop, de hoop op een beter leven, van een wereld zonder oorlog, honger en misdaad. Pinksteren is normaal gezien een vrije dag, maar niet voor een aantal hekkenbouwers. Een paar dagen reeds pakken ze, net als Christo zaliger, de loodsen van La Linière in met ijzeren platen. Woensdag moet de sarcofaag klaar zijn. Dan kan de afbraak beginnen. De enkele groepjes vluchtelingen die er nog verblijven, kijken rustig en gelaten toe. De kinderen en vrouwen zijn al een tijd geleden vertrokken. Het hoofdstuk La Linière wordt in alle stilte afgesloten.
Grande-Synthe, 2 juni 2020.
Voor de eerste keer sinds het vluchtelingenkamp in 2016 afbrandde, was er deze winter in Grande-Synthe geen enkele opvang voorzien voor de vluchtelingen. Dat was een bewuste keuze van de nieuwbakken interim burgemeester. Toen het regende, boden de loodsen van La Linière beschutting aan kinderen, vrouwen en mannen die anders buiten hadden moeten leven. Morgen verdwijnt het grote asbestdak voorgoed en wordt de ‘socialistische’ burgemeester voor vier nieuwe jaren aangesteld.
