Labels: psychologie en racisme

Eva Dierickx, Kato Luyckx en Kif Kif-communicatiemedewerker Zarissa Windzak schreven het boek 'Sssst! Dat mag je niet zeggen': een boek over antiracistisch, genderbewust, inclusief en body positive opvoeden. Kif Kif publiceert een passage over activisme en zelfzorg. De tekst is specifiek gericht op mensen met kinderen, maar bevat waardevolle inzichten voor iedereen die worstelt met het volhouden van activisme zonder eraan onderdoor te gaan.
 

Voor veel antiracisme-activisten van kleur eist de strijd tegen racisme een zware mentale tol. De rol van ons geheugen is daarbij niet te onderschatten, blijkt uit nieuw psychologisch onderzoek. Herinneringen aan eerdere racistische incidenten leveren stress op, en anticiperen op mogelijke onveilige situaties zorgt voor een beperking van onze bewegingsvrijheid. Kunnen we de kracht van ons geheugen ook op een positieve manier inzetten in de antiracistische strijd?

Als persoon met roots buiten België heb ik mezelf lange tijd in vraag gesteld. Correctie: mijn identiteit werd als persoon van kleur vaak in twijfel getrokken. Naast de alomtegenwoordige discriminatie en othering in witte omgevingen, stond binnen de Congolese gemeenschap mijn zwartheid ter discussie omdat ik een bounty zou zijn. Donker van buiten en wit van binnen, zoals het bekende merk chocoladereep. Ik pleit ervoor om identiteiten niet langer in hokjes te plaatsen. Maar is dit haalbaar in een samenleving die verdeeld is door structurele uitsluitingsmechanismen?

De psychische gevolgen van zowel individueel als institutioneel racisme op het mentaal welzijn van de slachtoffers worden onderbelicht. Nochtans zijn antiracistische activisten het er unaniem over eens: racisme kan een bron van stress zijn voor degenen die het ervaren. Het brengt hen in een constante staat van hyperwaakzaamheid, wat emotioneel uitputtend is.